Υποτίθεται πώς όταν το κράτος επιτρέπει στον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα να δανείζει πχ μέχρι το 200% των αποθεματικών του (αποθεματικά είναι οι καταθέσεις, τα δάνεια από άλλες τράπεζες, κτλ), τότε κάθε τράπεζα μπορεί να δανείσει μέχρι εκείνο το ποσοστό και μόνο : αυτά ισχυρίζεται η κυρίαρχη οικονομική σχολή.
Ο ισχυρισμός αυτός όμως είναι λάθος! Η ιδιωτική τράπεζα δεν περιορίζεται παρά μόνο από την δυνατότητα να βρεί αξιόπιστους πελάτες – στους οποίους θα δώσει δάνεια! Δεν περιορίζεται από τα «κλάσματα» ή τα αποθεματικά της.
Σκεφτείτε το: Μία τράπεζα έχει φτάσει το μάξιμουμ των δανείων που μπορεί να δώσει διότι έχει δώσει ήδη το 200% των αποθεματικών της. Και εμφανίζεται ένας αξιόπιστος καινούργιος πελάτης που ζητάει δάνειο. Η κλασσική σχολή μάς λέει ότι ο πελάτης αυτός δεν θα πάρει δάνειο από την τράπεζα αυτή. Στην πραγματικότητα όμως η τράπεζα θα τον δανείσει και ταυτοχρόνως, αμέσως, θα στραφεί στην Διατραπεζική Αγορά (εκεί που οι τράπεζες δανείζουν η μία την άλλη) για να δανειστεί τα απαραίτητα κεφάλαια που θα της αυξήσουν τα Αποθεματικά και θα την κάνουν σύννομη, δηλ να υπακούει και πάλι στον περιορισμό του 200%.
Συνήθως, κάθε τράπεζα καλύπτεται από την Διατραπεζική Αγορά.
Εάν τυχόν δεν καλυφθεί, η τράπεζα απευθύνεται στην κεντρική τράπεζα η οποία ΠΑΝΤΟΤΕ θα την καλύψει (πώς;; μα δημιουργώντας καινούργιο χρήμα) διότι αλλοιώς καταρρέει η τράπεζα που δάνεισε πάνω από το «όριο» της και καταρρέει μαζί της η εμπιστοσύνη στο τραπεζικό σύστημα.
Κι αυτό είναι κάτι που μία κεντρική τράπεζα κάνει πάντα ότι δυνατόν για να μην συμβεί.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι μαζί με τον μύθο περί Πολλαπλασιαστή Χρήματος καταρρέει και ο μύθος περί δήθεν "περιορισμένων κεφαλαίων προς δανεισμό".
Εάν ο Πολλαπλασιαστής Χρήματος υπάρχει, τότε τα κεφάλαια που είναι διαθέσιμα για δανεισμό είναι συγκεκριμένα και περιορισμένα : Εάν πχ οι καταθέσεις είναι συνολικά 100 δισεκατομμύρια και έχει τεθεί όριο στα δάνεια των τραπεζών να μην ξεπερνούν το 200% των αποθεματικών τους, τότε το σύνολο των δανείων που μπορούν να δοθούν δεν μπορεί υποτίθεται να ξεπερνάει τα 200 δις.
Όταν λοιπόν το κράτος δανείζεται από τις ιδιωτικές τράπεζες, δηλ πουλάει κρατικά γραμμάτια στον ιδιωτικό τραπεζικό τομέα, τότε, υποτίθεται, τα Επιτόκια αυξάνουν. Και η αιτία είναι ότι οι ιδιωτικές επιχ/σεις, οι οποίες έχουν τις δικές τους ανάγκες να δανειστούν, ανταγωνίζονται μεταξύ τους για ένα διαθέσιμο ποσό που τώρα μίκρυνε.
Αυτός ο ισχυρισμός όμως είναι λανθασμένος. Από την στιγμή που οι τράπεζες, όπως είδαμε, δεν περιορίζονται από το ύψος των καταθέσεων που έχουν, μπορούν να δανείσουν και το κράτος και τον ιδιώτη χωρίς κανένα στριμωξίδι που να προκαλέσει αύξηση των Επιτοκίων.
Ξαναλέω πώς όταν ολόκληρος ο τραπεζικός τομέας έχει φτάσει στο μάξιμουμ των δανείων πού βάσει του ορίου μπορεί να δώσει και το κράτος απευθυνθεί στις ιδιωτικές τράπεζες για να δανειστεί, τότε οι τράπεζες απευθύνονται στην κεντρική τράπεζα για να αυξήσουν τα αποθεματικά τους – που σημαίνει ότι, με έναν ακόμη τρόπο, το κράτος ουσιαστικά δανείζει τον εαυτό του !!!
