Δεν γνωρίζω την μορφή της Δημοκρατίας που τόσον εσείς που με διαβάζετε, όσον και οι πολιτικοί που μας κυβερνούν ίσως πιστεύετε, πλην όμως εγώ δηλώνω ότι προκειμένου γι’ αυτήν που μας έχει επιβληθεί σήμερα, ακολουθώ την Σωκρατική ρήσι ότι πρόκειται για «πόλεως νόσημα».
Τόσον ο Σωκράτης, όσον και οι Πλάτων – Αριστοτέλης που έζησαν, τότε την «περίφημη» κατά πολλούς σήμερα ανοήτους Αθηναϊκή Δημοκρατία και είδαν τα χάλια στα οποία τους οδήγησε, είχαν ταχθεί εναντίον αυτής. Και τούτο διότι από την φύσι της εκτρέφει, κυρίως, τους δημαγωγούς. Την ίδια αντίληψι είχε και ο Ρουσσώ (πολύ αργότερα). Και βεβαίως ουδείς εκ των αναφερθέντων ήτο υπέρ της τυραννίας.
Απλώς οι άνθρωποι ήθελαν μια δημοκρατία, στην οποία οι αποφάσεις να ελέγχονται από τους επισταμένους. Ητοι τους καλλίτερους. Και μόνον κατόπιν να υπόκειται η κάθε μία απόφασις μεμονωμένως στην κρίσι του λαού. Και μάλιστα υπό τον όρον ότι και ο λαός προτού «κρίνει» μια συγκεκριμένη απόφασι να είναι καλά πληροφορημένος και να έχει αποκτήσει την κατάλληλη Παιδεία.
Τέτοια δημοκρατία στην εποχή τους υπήρξε στην Κρήτη και την Σπάρτη. Αντίθετα με αυτήν που κυριάρχησε στην Αθήνα και τα πράγματα έφθασαν σε τέτοιο σημείο ώστε ουσιαστικώς κυβερνούσαν οι δημαγωγοί. Ξέρετε, αυτοί που κάθε πρωί συνεκεντρώνοντο στην Πνύκα για να πάρουν το διώβολον και αργότερα το τριώβολον ώστε να εκφράσουν γνώμη και να… ψηφίσουν!
Και μην μου πείτε ότι δεν έχετε αντιληφθεί το είδος της Δημοκρατίας που μας έχουν επιβάλει κάποιοι εδώ και κάμποσα χρόνια στην χώρα μας. Εάν δεν το έχετε αντιληφθεί θα σας το περιγράψω τώρα: Κάθε τέσσερα έτη στήνονται οι κάλπες για να ψηφισθεί κάποιο κόμμα που, ακολούθως, θα μας κυβερνήσει ακριβώς για τα τέσσερα επόμενα έτη.
Στην συνέχεια έκπληκτοι όλοι διαπιστώνουμε ότι ο εκλεγείς πρωθυπουργός άλλα μας έλεγε προεκλογικώς και άλλα πράττει σήμερα. Επί παντός του επιστητού. Το κόμμα που έρχεται δεύτερο εκ… καθήκοντος αρχίζει τον πολιτικό πετροπόλεμο και στο ίδιο μοτίβο κινούνται και όλα τα υπόλοιπα κόμματα.
Ο δε «κυρίαρχος λαός» εμβρόντητος παρακολουθεί το φαινόμενο που, συνήθως, ακολουθείται και από το φαινόμενο της Διαφθοράς ενίοτε δε και της Αναρχίας. Η Δημαγωγία εξακολουθεί ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ να δίνει και να παίρνει. Και υπό την έννοιαν της ανυπαρξίας «Πολιτικής Παιδείας» – θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία μας τούτο, ως μάθημα – ο Λαός καθεύδει. Σαστισμένος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα και (…όπως σήμερα με τα ανάλγητα μέτρα που του επεβλήθησαν) μονολογεί στα καφενεία, στο δρόμο ή στο σπίτι του: Δεν έκοβα το χέρι μου;
Φταίει, βέβαια, όχι μόνον ο πολιτικός για τα χάλια στα οποία περιέρχεται ο Τόπος. Φταίει και ο λαός, ο οποίος επαναπαυόμενος στο δημαγωγικό όρο «είμαι ο κυρίαρχος λαός» δεν εφρόντισε εξ ιδίων να αποκτήσει ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ και ούτω πώς να αναγνωρίζει το ψέμμα από την Αλήθεια στα προεκλογικά λογίδρια του κάθε κυρίου που ανεβαίνει στο βήμα για να τον ξεγελάσει και να τον κυβερνήσει, στην συνέχεια, ενώ γενικότερα το φαινόμενο της διαρκούς εξαπατήσεώς του ανθεί από την στιγμή που η «δημοκρατία» που έχει ενστερνισθεί «μπάζει» από παντού.
ΑΘΗΝΑ
Οθεν το μοντέλο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας που, με ορισμένες παραλλαγές, βιώνουμε σήμερα, απορρίπτεται λογικώς και εν τη πράξει. Στην θέσι του θα μπορούσε να εφαρμόζεται το πολίτευμα της Σπάρτης με κάποια παραλλαγή που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σήμερα. Για το πολίτευμα αυτό (της Σπάρτης) γράφει ο Πλούταρχος στον Βίο του Λυκούργου.
«Πρώτη καινοτομία υπήρξεν η εγκαθίδρυση της γερουσίας η οποία, όταν συνδυάστηκε με την εξουσία των δύο βασιλέων, συνετέλεσε με την σωφροσύνη της, στην σωτηρία της πόλεως. Διότι το πολίτευμα, μετέωρο έως τότε, απέκλινε άλλοτε προς την βασιλεία με τάση στην τυραννία, άλλοτε προς τον λαό, με τάση την οχλοκρατία. Τώρα όμως, προσετέθη ως έρμα η εξουσία των 28 Γερόντων».
Ο χρησμός από τους Δελφούς επικυρώνει το πολίτευμα:
«Πρώτα υποβάλλουν την γνώμη τους οι θεοτίμητοι βασιλείς και οι γέροντες οι σεβαστοί, και ύστερα οι πολίτες (Απέλλα) που πρέπει να απαντούν στις προτάσεις χωρίς να τις τροποποιούν».
Αργότερα, 130 χρόνια μετά τον Λυκούργο, «οι μεταγενέστεροι, βλέποντας ότι η ολιγαρχία δεν είχε περιοριστεί και ήταν ακόμη δυνατή, γεμάτη ορμή και αυθαιρεσία, πρόσφεραν στο καθεστώς αυτό και την δύναμη των Εφόρων σαν χαλινό».
Παρεμπιπτόντως: Για τους γειτονικούς Μεσσήνιους και Αργείους, γράφει ο Πλούταρχος:
«Από τις αυθαιρεσίες των βασιλέων και την απειθαρχία του λαού έγιναν εκεί εσωτερικές αναστατώσεις που απέδειξαν πόσο θείο ευτύχημα ήταν για τους Σπαρτιάτες, να ρυθμίσει ο νομοθέτης το πολίτευμά τους σαν Μικτό».
Οι «επιστάμενοι» λοιπόν, καθοδηγούν τον λαό, βρίσκονται πάντα υπό αμοιβαίον έλεγχον, ο λαός αποφασίζει με «ναι» ή «όχι», χωρίς να μπορεί να προτείνει τροπολογίες. Είναι προφανή τα πλεονεκτήματα αυτής της Μικτής Δημοκρατίας.
Στο σημείο αυτό θεωρώ άκρως απαραίτητο να συστήσω στον ευγενή Αναγνώστη να προμηθευθεί ένα ή και περισσότερα συγγράμματα περί Προπαγάνδας. Πρωτίστως τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι. Ετσι θα μάθει την, εν τη πράξει, μέθοδο εξαπατήσεώς του στην «Δημοκρατία» που ζούμε. Θα πληροφορηθεί ορολογίες και τρόπους εξαπατήσεως του λαού, συνθήματα και γενικώς όλα εκείνα που χρησιμοποιούνται (και) από αυτούς που μας κυβερνούν σήμερα.
Εκ παραλλήλου, έκπληκτος ίσως, ας πληροφορηθεί από τον γράφοντα ότι ο μέγας προπαγανδιστής Γκαίμπελς έχει διδάξει: «Ένα ψεύδος επαναλαμβανόμενο πολλές φορές, μεταβάλλεται σε βαθύτατη πίστη». Για την εφαρμογή της συγκεκριμένης αρχής, σήμερα χρησιμοποιούνται τα περισσότερα ηλεκτρονικά, κυρίως, μέσα ενημερώσεως, ικανοποιώντας, εκ παραλλήλου, τα ιδιοτελή υλικά συμφέροντα των ιδιοκτητών του.
Προσοχή. Μην θεωρήσετε υποδεέστερη, εκτός της προπαγάνδας, και την μέθοδο της Υποσχέσεως, που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί «μας» προκειμένου να ανέλθουν στην εξουσία (πρόσφατο και το παράδειγμα του Γ. Παπανδρέου). Είναι ο κυριότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος. Παρασύρει τον λαό και προσδιορίζει την τυφλή προσέλευσή του στις κάλπες: Η έλξις προς το Απειρο κρατεί άσβεστη την φλόγα της Ελπίδας.
Επομένως δεν υφίσταται κανένα όριο στην δυνατότητα της Υποσχέσεως. Στην Γαλλία μετά την εκλογή του Σιράκ (1995) ως Προέδρου είχε κυκλοφορήσει το εξής ανέκδοτο: Ερωτηθείς ο Σιράκ γιατί έδωσε τόσες υποσχέσεις προεκλογικώς, απάντησε «για να εκλεγώ». Ερωτηθείς στην συνέχεια γιατί δεν ετήρησε τις υποσχέσεις αυτές, έδωσε την ιστορικήν απάντησι «διότι εξελέγην»!..
Πρέπει, λοιπόν, θα διερωτηθεί κανείς να θεωρήσουμε συλλήβδην τους πολιτικούς άνδρες ψεύτες και απατεώνες; Απαντώ ΟΧΙ. Πλην, όμως, πρέπει το πολιτικό σύστημα που έχουμε να θέτει ΦΡΑΓΜΟΥΣ σε κάθε σκέψι και πρόθεσι ψεύδους εκμεταλλεύσεως και απάτης. Και το μοντέλο που, σήμερα, έχουμε δυστυχώς δημιουργεί τις προϋποθέσεις αυτές. Εάν αυτό αντικατασταθεί από αυτό της Σπάρτης, τίθενται τέτοιες αυστηρές προϋποθέσεις, ώστε και ο ψηφιζόμενος και ο ψηφίζων να μην έχει την δυνατότητα της παρεκλίσεως.
Το πολίτευμα της Αρχαίας Σπάρτης, θα μπορούσα να πω, είναι το «εμβόλιο» για την εξασφάλιση τις ανοσίας ενός λαού από τις ασθένειες της Αθηναϊκής Δημοκρατίας!… Που, εν πολλοίς, μας επικυριαρχεί σήμερα.
Σωτήρης Ζαφειρακόπουλος
Υ.Γ. 1: Κατά τον Γκαίμπελς, «ένα ψεύδος επαναλαμβανόμενο πολλές φορές μεταβάλλεται σε βαθιά πίστη». Πολύ περισσότερο εάν αυτός που το εκστομίζει υποβοηθάται και από τα ΜΜΕ
Υ.Γ. 2: Διαβάστε, οπωσδήποτε, τον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλι. Τον έχει μελετήσει, σύμφωνα με πληροφορίες και ο Γ. Παπανδρέου!..
Υ.Γ. 3: «Πόλεως νόσημα» χαρακτήριζαν την Αθηναϊκή Δημοκρατία οι Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης.
ΠΗΓΗ