Οι Θεοί στην Ελληνική παράδοση, είναι ατομικότητες, οντότητες, αόρατες και υλοενεργειακές .

Γράφει ο Κέων Λοκρός Εσπέριος

Οι Θεοί στην Ελληνική παράδοση, είναι ατομικότητες, οντότητες, αόρατες και υλοενεργειακές .

και ως τέτοιοι δρουν στα εγκόσμια. Γι’ αυτό, στην Μυθολογία, όταν λέμε ότι ο Ζευς ερωτεύθηκε μια θεά και έκανε ένα παιδί (θεό) μαζί της, δεν εννοούμε φυσικά έρωτα σωμάτων, ούτε το παιδί (θεός) είναι υλικό, δεν έχει σώμα (έτσι συμβολοποιείται η γέννηση νέων κόσμων, νέων συμπαντικών δεδομένων, νέων οντοτήτων, νέων θεών). 

Όταν λέμε τιτανομαχία, δεν εννοούμε σωματικό πόλεμο, αλλά αναδιανομή συμπαντικών ενεργειών και δυνάμεων των Θεών. Οι Θεοί, όμως, κάποτε επιθυμούν να εμφανιστούν ενώπιον των ανθρώπων με υλική μορφή, ή να γίνουν αντιληπτοί απ’αυτούς (Επιφάνεια των Θεών). Τότε, κάποιες φορές, επιδιώκουν να εμφανιστούν στους λατρευτές με αναγνωρίσημη σ’αυτούς μορφή (τέτοια, ώστε να αντιληφθούν οι λατρευτές ποιος ακριβώς Θεός είναι). Οι ίδιοι οι Θεοί επιλέγουν να εμφανίζονται μέσα από μια συγκεκριμένη, ή παρόμοια ανθρώπινη τυπολογία. Γι’αυτό τον λόγο, υπάρχει πάνω-κάτω μια συγκεκριμένη μορφολογική τυπολογία για τον κάθε Θεό, την οποία μιμούνται οι εικαστικές τέχνες (αγαλματοποιοία, κλπ.). Οι Θεοί, λοιπόν, εμφανίζονται σε εμάς και ανθρωπόμορφοι, με διακριτή μορφολογία, ώστε να τους αναγνωρίζουμε εμείς οι άνθρωποι, να τους διακρίνουμε στην σκέψη μας, και να τους αισθανόμαστε οικείους. Και, κυρίως, γιατί οι Θεοί επιδιώκουν έτσι να προσαρμοστούν, να πλησιάσουν στο ανθρώπινο επίπεδο. 

 Η «κανονική» και μόνιμη κατάσταση των Θεών είναι η άυλη και αόρατη υπόστασή τους. Είναι άυλοι και διυλικοί (διαπερνούν την ύλη καθ’όλο το μήκος του σύμπαντος). 

Στην Επιφάνειά τους, όμως, λαμβάνουν διάφορες υλικές μορφές: ανθρωπόμορφες,
ζωόμορφες, φυτικές μορφές, ως σύννεφο, βροχή, ως λάμψη, ως θερμότητα, κλπ. 

Είναι ο λεγόμενος Μεταμορφισμός (Μεταμόρφωση) των Θεών, δηλαδή η προσαρμογή του Θεού στα δεδομένα του περιβάλλοντος κατά την εγκόσμια επιφάνειά του. Να σημειώσουμε, επίσης, ότι οι επιφάνειες των Θεών, δεν γίνονται με την όραση κατ’ανάγκη, αλλά και με άλλες αισθήσεις, ακοή, κλπ., και γενικά με αυτό που λέμε αίσθηση-αντίληψη-εποπτεία.

Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς λέει: «Όσον δι’εμέ, είμαι μαθητής του Πυθαγόρου εκ Σάμου.
Με εδίδαξε να σέβομαι τους Θεούς, να διαισθάνομαι την Παρουσία των, είτε είναι ορατοί είτε αόρατοι. Να συνδιαλέγομαι συχνά μετ’αυτών». (Φιλόστρατος, β,Ι κεφ.XXXII).

Το Χαλδαϊκό λόγιο (Kroll 56) λέει: «Ταύτα και των Θεών ειπόντων προς τους θεουργούς, ασωμάτων γαρ, φασί, ημών είνεκα ενδέδυται: «Σώματα τοις αυτόπτοις φάσμασιν υμών είνεκεν ενδέδεται». Αυτά είπον οι Θεοί προς τους ιερουργούς, είπον ότι είναι ασώματοι αλλά χάριν ημών ενδύονται: « Χάριν υμών των αυτοπτών ενδυόμεθα φασματικά σώματα».

-«Ο ορθός Λόγος δια πάντων ερχόμενος ο αυτός ών τω Διί» Ζήνων ο Κιτιεύς (Διογ.
Λαέρτ.7,88). Ο ορθός Λόγος που διέρχεται απ’τα πάντα είναι αυτός ο ίδιος ο Ζευς. (Ο Ζευς ταυτίζεται με τον νου που διέρχεται μέσα σε όλα τα πράγματα, στα πάντα. Είναι λοιπόν αόρατος).