Ένα
παιδί δεκαπέντε ετών,Μυρτώ τη λένε, σε μια παραλία της Πάρου,μαρτύρησε
κυριολεκτικά στα χέρια ενός Πακιστανού, κακοποιήθηκε βάναυσα και
καταδικάστηκε από το δυνάστη της να ζει με τα ψυχικά και σωματικά
τραύματα που της χάρισε,αλλά κανένα αριστερό προφιλάκι δεν έκλαψε,
κανένας αριστερός ανθρωπιστής,κανένας αλληλέγγυος δεν κατέβηκε στο
δρόμο,δεν διαδήλωσε κατά της βίας,κατά της γυναικοκτονίας,κατά των
φονιάδων των ζωντανών νεκρών αθώων παιδιών.
Ένα
άλλο παιδί,είκοσι χρονών,Θάνο Αξαρλιάν τον λέγανε,οι αριστεροί όμως τον
φωνάζουν ακόμα παράπλευρη απώλεια,είχε την ατυχία να είναι δίπλα σε μια
ρουκέτα που θα σκότωνε κάποιον άλλο,αλλά σκότωσε τελικά αυτόν,και πάλι
κανένα αριστερό προφιλάκι δεν έκλαψε, κανένας αριστερός ανθρωπιστής,
κανένας αλληλέγγυος, δεν κατέβηκε στο δρόμο,δεν διαδήλωσε κατά της
βίας,κατά των φονιάδων των νέων αθώων ανθρώπων.
Τρεις
άνθρωποι και ένα έμβρυο, η Παρασκευή,ο Επαμεινώνδας,η Αγγελική και το
αγέννητο παιδί της τους λέγανε,πήγαν ένα πρωί στη δουλειά τους και
κάποιοι αποφάσισαν ότι έπρεπε για αυτό να τιμωρηθούν και να τους κάψουν
ζωντανούς,όπως και τους έκαψαν,αλλά και πάλι κανένα αριστερό προφιλάκι
δεν έκλαψε, κανένας αριστερός ανθρωπιστής, κανένας αλληλέγγυος,δεν
κατέβηκε στο δρόμο να διαδηλώσει κατά της βίας ,κατά των φονιάδων των
αθώων ανθρώπων.
Η
αριστερά πάντα διάλεγε από τους νεκρούς. Προτιμούσε πάντα αυτούς που ο
θάνατος τους άφηνε περιθώρια πολιτικής εκμετάλλευσης, μετατρέποντας τα
άψυχα κορμιά τους σε ρινγκ διχασμού,πόλωσης και ολοκληρωτισμού.
Ένα
αφήγημα χωρίς κανένα λόγο ύπαρξης στην κοινωνία του εικοστού πρώτου
αιώνα,μπορεί κατά αυτούς να στηριχθεί και να εξακολουθεί να υπάρχει,
μόνο πάνω σε φανταστικούς ήρωες που δημιούργησαν οι φανταστικοί εχθροί
τους.