Γιατί είναι (τουλάχιστον) βλακώδες να αρνούμαστε τον εμβολιασμό και να περιμένουμε να σωθούμε με μονοκλωνικά αντισώματα και θεραπείες λεμφοκυττάρων.
Ας τα πούμε λοιπόν, όσο πιο απλά μπορούμε.
Κάθε φορά που ένας ιός μας μολύνει, ενεργοποιείται το ανοσοποιητικό μας σύστημα.
Η ενεργοποίηση αυτή περιλαμβάνει 2 βασικά στάδια.
1ο Στάδιο: Αρχικά, ο ιός αναγνωρίζεται ως ξένος και καταστρέφεται από κύτταρα του αίματος που ονομάζονται μακροφάγα. Τα κύτταρα αυτά καταστρέφουν όλον τον ιό, κρατάνε όμως κάποιες πρωτεΐνες της επιφανείας του τις οποίες και εμφανίζουν τελικά στη δική τους επιφάνεια. (Εικ.1)
Εδώ βέβαια εγείρεται, σε κάθε άνθρωπο που δεν γνωρίζει, το ερώτημα: Γιατί δεν αρκεί αυτό το στάδιο για να σωθούμε; Η απάντηση βρίσκεται στη γνώση των αριθμών και στη γνώση της Βιολογίας αναπαραγωγής των μακροφάγων και των ιών. Όταν ένας ιός μας μολύνει, τότε εισέρχονται μέσα μας χιλιάδες αντίγραφα του ιού. Τα μακροφάγα είναι πολύ λιγότερα. Συνεπώς δεν προλαβαίνουν να καταστρέψουν όλους τους ιούς. Θα μπορούσαν βέβαια να πολλαπλασιαστούν, αλλά βιολογικά μιλώντας τα μακροφάγα θέλουν τουλάχιστον 24 ώρες για να διπλασιαστούν. Οι ιοί απ την άλλη, εισέρχονται μέσα στα κύτταρά μας για να πολλαπλασιαστούν. Ο διπλασιασμός απαιτεί λίγα λεπτά, ο τετραπλασιασμός λίγα λεπτά, ο οκταπλασιασμός λίγα λεπτά. Στο ίδιο λοιπόν χρονικό διάστημα οι αριθμοί των ιών θα υπερκεράσουν κατά πολύ τον αριθμό των διαθέσιμων μακροφάγων. ΔΕΝ είναι λοιπόν δυνατόν να βασιστούμε μόνο στην ύπαρξη αυτών των μακροφάγων για να σωθούμε.
Για να αποκτήσουμε υπεροχή έναντι του ιού απαιτείται λοιπόν και το επόμενο στάδιο.
2o Στάδιο: Στο στάδιο αυτό, τα μακροφάγα που κουβαλούν την πρωτεΐνη του ιού στην επιφάνειά τους ενεργοποιούν μία άλλη κατηγορία λευκών αιμοσφαιρίων που λέγονται βοηθητικά Τ-λεμφοκύτταρα. Αυτά τα βοηθητικά Τ-λεμφοκύτταρα, με τη σειρά τους ενεργοποιούν μία τρίτη κατηγορία λευκών αιμοσφαιρίων τα οποία λέγονται Β-λεμφοκύτταρα. (Εικ.2)
Τα αντισώματα εκκρίνονται από τα Β-λεμφοκύτταρα στο αίμα μας και έτσι διοχετεύονται σε όλο το σώμα.
Η ποσότητα των αντισωμάτων είναι τεράστια. Και έτσι, με αυτόν τον τρόπο, το ανοσοποιητικό μας σύστημα ξεπερνάει το αριθμητικό πρόβλημα που αναφέραμε στο στάδιο 1.
Όμως, τα αντισώματα από μόνα τους ΔΕΝ μπορούν να καταπολεμήσουν τη μόλυνση από τον ιό γιατί αναγνωρίζουν μόνο τους ελεύθερους ιούς και όχι τους ιούς που βρίσκονται και πολλαπλασιάζονται μέσα στα κύτταρά μας.
Με απλά λόγια, μόνο τα αντισώματα ΔΕΝ μας σώζουν.
Για το λόγο αυτό, κάθε φορά που μολυνόμαστε με κάποιον ιό, τα βοηθητικά Τ-λεμφοκύτταρα, ενεργοποιούν, εκτός από τα Β-λεμφοκύτταρα που αναφέραμε παραπάνω, και μία τέταρτη κατηγορία λεμφοκυττάρων που ονομάζονται Τ-κυτταροτοξικά.
Αυτά, αναγνωρίζουν τα δικά μας κύτταρα, μέσα στα οποία κρύβεται ο ιός και πολλαπλασιάζεται και τα καταστρέφει, καταστρέφοντας έτσι και τον ιό.
Η συνδυασμένη δράση λοιπόν, αντισωμάτων και Τ-κυτταροτοξικών είναι αυτή που τελικά καταπολεμά τη μόλυνση από κάποιον ιό. Και είναι αυτή που τελικά μας σώζει.
Το ανοσοποιητικό μας σύστημα, ενεργοποιείται με τον τρόπο που περιέγραψα, είτε μετά από φυσική νόσηση, είτε μετά από εμβόλιο, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Το εμβόλιο δηλαδή ενεργοποιεί όλα τα στάδια της ανοσολογικής απόκρισης και έτσι αποκτούμε, τόσο αντισώματα, όσο και Τ-κυτταροτοξικά. Τότε λέμε πως έχουμε ανοσία έναντι του ιού.
Εάν τώρα νοσήσεις βαριά, χωρίς να έχεις αποκτήσει ανοσία, η χορήγηση εξωγενώς αντισωμάτων μπορεί να σε βοηθήσει, δεν είναι όμως αυτά που θα σε σώσουν γιατί χρειάζονται και τα Τ-κυτταροτοξικά. Γι αυτό λέμε πως τα αντισώματα είναι πιο αποτελεσματικά στα πρώτα στάδια, όταν λίγοι ιοί έχουν μπει στο σώμα μας. Εάν η μόλυνση είναι προχωρημένη, δηλαδή πολλοί ιοί βρίσκονται να πολλαπλασιάζονται μέσα στα κύτταρά μας τότε, βοηθούν μεν, αλλά πάλι πρέπει να περιμένουμε την απόκριση του δικού μας ανοσοποιητικού ώστε να δημιουργηθούν Τ-κυτταροτοξικά για να σωθούμε.
Γιατί λοιπόν να επενδύουμε το μέλλον της αντιμετώπισης της πανδημίας σε μία τέτοια θεραπεία που και κοστίζει πολλά χρήματα και δεν μπορεί να δοθεί στο σπίτι και έχει την απαίτηση να βρίσκεσαι σε αρχικά στάδια για να είναι αποτελεσματική; Και μάλιστα όταν υπάρχει εμβόλιο.
Δεν είναι γελοίο να μην κάνουμε το εμβόλιο που ενεργοποιεί πλήρως το ανοσοποιητικό μας και να περιμένουμε να σωθούμε με χορήγηση αντισωμάτων;
Αν τώρα ανήκεις σε αυτούς που έχουν ηθικά διλήμματα σχετικά με τα εμβόλια, δε θα ήθελες να ξέρεις πως παράγονται τα μονοκλωνικά αντισώματα, που με τέτοιο σθένος υπερασπίζεσαι.
Πάμε τώρα στις θεραπείες με Τ-κυτταροτοξικά, που κάθε τόσο διαβάζεις στα ΜΜΕ και τόσο τακτικά αναπαράγεις. Πράγματι, είναι πολλά υποσχόμενες θεραπείες για μία σειρά ασθενειών. Κυρίως για την αντιμετώπιση του καρκίνου.
Συνοπτικά, για την ανάπτυξη αυτών των θεραπειών, απομονώνονται Τ-κυτταροτοξικά στο εργαστήριο και «εκπαιδεύονται» για να αναγνωρίζουν συγκεκριμένα κύτταρα στόχους. Κατόπιν χορηγούνται στους ασθενείς.
Όμως, τα Τ-κυτταροτοξικά δεν ζουν για πολύ, οπότε χρειάζεται να παρέχονται ξανά και ξανά. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε πως είναι κοστοβόρα και απαιτεί πλήθος ειδικευμένων επιστημόνων να ασχολούνται εντατικά με τον καθένα από εμάς.
Δεν είναι κρίμα να απασχολούμε επιστημονικό κεφάλαιο για την ανάπτυξη τέτοιων θεραπειών για COVID τη στιγμή που ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΒΟΛΙΟ και με δεδομένο πως υπάρχουν ασθενείς ανίατων ασθενειών που τις χρειάζονται;
Πήγαινε λοιπόν να κάνεις το εμβόλιο και σταμάτα να διαδίδεις ηλιθιότητες. Άλλωστε, μετά από δύο χρόνια που εντατικά «ασχολείσαι» με το θέμα, όλα τα παραπάνω έπρεπε να τα γνωρίζεις. Δεν είναι πουθενά κρυμμένα. Τα βρίσκεις εύκολα, όχι όμως στις ιστοσελίδες που σου αρέσει να ψάχνεις και που επιμελώς χαϊδεύουν την απύθμενη άγνοιά σου, βαφτίζοντάς την «γνώση» και τις ηλιθιότητες, αντισυστημισμό.
Αν ήσουν όντως αντισυστημικός θα προωθούσες, σε πείσμα των καιρών, την επιστημονική γνώση, τη λογική και την πίστη σε ένα καλύτερο αύριο.