Περί Ψυχής. - Αριστοτέλης vs Επίκουρος

Σύμφωνα με τον αριστοτελικό ορισμό, ψυχή είναι η πρώτη εντελέχεια ενός φυσικού, οργανικού σώματος, που έχει τη δυνατότητα της ζωής, και, επίσης, έχει μέσα του την αρχή της κίνησης και της στάσης. Εντελέχεια είναι η μορφή του όντος που υπάρχει σε κατάσταση δυνατότητας.
 Η ψυχή, δηλαδή, είναι μια υπόσταση με την έννοια της μορφής.
 Η χαρακτηριστική αριστοτελική διατύπωση, είναι πως η ψυχή είναι αυτό που ένα συγκεκριμένο σώμα ήταν να είναι. Είναι αιτία και αρχή του ζωντανού σώματος, η πηγή και ο σκοπός της κίνησής του. Είναι αιτία ως η μορφή του έμψυχου σώματος. (...) 

Tαυτόχρονα, κατέληξε να δει καθαρά ότι η ψυχή και το σώμα συνιστούν, στην περίπτωση του ανθρώπου επίσης, μια πολύ συνεκτική ενότητα. Το Περί Ψυχής σηματοδοτεί το τελευταίο στάδιο της εξέλιξης του Αριστοτέλη στον τομέα της ψυχολογίας· αυτό γίνεται φανερό από ολόκληρη την πορεία που προηγήθηκε.

Όσον αφορά την ψυχή ο Επίκουρος αντιτίθεται κάθετα με τον Πλάτωνα, θεωρώντας ότι η ψυχή είναι υλική και θνητή.Έχει υλική υπόσταση, όπως και το σώμα, εκτός του οποίου δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει. 
Οι Επικούρειοι αντιλαμβάνονται την ψυχή ως ατομική δομή που καταλαμβάνει ολόκληρο το σώμα, συνυφασμένη όμως με το τελευταίο, που ούτε αυτή ούτε το σώμα μπορεί να επιβιώσει της απώλειας του άλλου μέρους. «Αυτοί που λένε ότι η ψυχή είναι ασώματη, δεν ξέρουν τι λένε, διότι αυτό που είναι ασώματο δεν μπορεί ούτε να ενεργεί ούτε να πάσχει», έλεγε ο Επίκουρος. 
Συνεπώς μετά τον θάνατο η ψυχή αναισθητοποιείται και διαλύεται. Άρα απορρίπτεται η πιθανότητα της προσωπικής αθανασίας. Μετά το θάνατο ο άνθρωπος ξαναγυρίζει στην κατάσταση της ανυπαρξίας, όπως ήταν προτού γεννηθεί.