Γράφει ο Γιώργος Βεργιάννης
Μέλος του Π.Γ. του Εθνικού Μετώπου
Η αναζήτηση του αυτονόητου εξελίσσεται σε μάστιγα των καιρών… Διότι, αν δεν γίνεται αντιληπτό το προφανές, το αυταπόδεικτο, τότε…
Εν προκειμένω, αναφέρομαι σ’ ένα θεμελιώδες ζήτημα.
Σε μια κορυφαία απώλεια, σε κείνο που αποτελεί πυλώνα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Και τι σημαίνει αυτό:
Σημαίνει, πως η μεγάλη μας πληγή, εκείνη που μας πονάει περισσότερο, με έναν πόνο καθηλωτικό, που μουδιάζει όλο το σώμα, είναι η απώλεια της Εθνικής μας κυριαρχίας.
Αλλά μάλλον, μερικοί δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνει «Εθνική Κυριαρχία»…
Ας δούμε τότε, ποια στοιχεία εμπεριέχει ο όρος αυτός:
- Εμπεριέχει την Αποκλειστικότητα, που πάει να πει ότι ο κυρίαρχος μιας πολιτείας πρέπει να είναι ένας και μοναδικός.
Δηλαδή να μην υπάρχει υπερκείμενη εξουσία !!!
- Εμπεριέχει τη Μονιμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι όσο υπάρχει και εξακολουθεί να παραμένει ανεξάρτητο ένα κράτος, τόσο θα υπάρχει και η κυριαρχία του.
- Εμπεριέχει το αναπαλλοτρίωτο, αυτό το απόλυτο χαρακτηριστικό που σημαίνει ότι: Κανένας δηλαδή, δεν έχει την δυνατότητα να αφαιρέσει την κυριαρχία ενός κράτους.
- Εμπεριέχει την ενότητα που αποτελεί την πεμπτουσία της έννοιας της κυριαρχίας και πηγάζει από το πόσο ενωμένα είναι τα μέλη ενός κράτους.
Και φυσικά το απόλυτο της έννοιας «ενότητα» που βρίσκεται στον ορισμό του Έθνους και της φυλής.
Γι’ αυτό καμιά φορά γελάμε ακούγοντας να μιλούν κάποιοι για την ανάγκη Εθνικής ενότητας.
Μα πως θα μπορούσε να υπάρξει «Έθνος» χωρίς ενότητα;;;
Ας μας πει κάποιος φωστήρας…
- Εμπεριέχει το αδιαμφισβήτητο, είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό, καθώς η ισχύς της κυριαρχίας δεν κινδυνεύει όσο υπάρχει κράτος.
- Εμπεριέχει την κυριαρχία η οποία είναι απόλυτη και δεν υπόκειται σε καμία άλλη εξουσία.
- Εμπεριέχει την πρωτοτυπία, που σημαίνει πως ο κυρίαρχος, είναι αυτός που θα επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα ασκήσει και θα χρησιμοποιήσει την κυριαρχία.
Τι απ’ όλα αυτά βλέπετε να υπάρχει γύρω μας;
Τι μας έχει απομένει;
Ελάχιστα ε;
Τι δεν καταλαβαίνετε;
Αν λοιπόν όλα αυτά τα στερούμαστε, πως μπορούμε να υπερασπιστούμε:
Εθνικά Δίκαια, Πολιτισμό, κουλτούρα, παράδοση, εθνική οικονομία, αυτάρκεια, παιδεία, υγεία, πρόνοια, εθνικό σχεδιασμό, το σήμερα, το αύριο… ;
Πως μπορούμε να προστατέψουμε την Πατρίδα μας, εμάς τους ίδιους, τα παιδιά μας, από την οργανωμένη αντικατάσταση πληθυσμού που επιχειρεί το σύστημα με τον στρατό του, τους λαθρομετανάστες και με περισσό θράσος το προβάλει ως λύση για την άλλη μας μεγάλη πληγή, το δημογραφικό…;
Και προσέξτε: αυτή η μαύρη αράχνη, που την ονόμασαν μεταναστευτικό - προσφυγικό(sic) κλπ, είναι χειρότερη από κάθε πανδημία. Απλώνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη καταπίνοντας Έθνη και της οποίας αλληλέγγυοι, αυτόχειρες υποδοχείς και αποθηκάριοι ψυχών καταντάμε εμείς, οι νεοέλληνες με τους άκριτα εκλεγμένους εντολοδόχους μας, ασκούμενοι σε θωπείες των δημίων μας.
Φέρτε στο μυαλό σας εκείνες τις φιγούρες του θλιβερού ιερατείου της Ε.Ε. και θυμηθείτε πόσο απαξιωτικά μιλούν για την Πατρίδα μας.
Σόιμπλε, Τόμσεν, Μέρκελ, Γιούνκερ κι ένας σκασμός ακόμα από δαύτους, όσες φορές μιλούν για την Ελλάδα, αναφέρονται σ’ ένα ημιλιπόθυμο προτεκτοράτο τους και διατυπώνουν πρόστυχα τη βούλησή τους να μας αφαιρέσουν κάθε εναπομείναν κυριαρχικό μας δικαίωμα.
Και μετά φέρτε πάλι στο μυαλό σας όλους τους εδώ, τους δικούς μας, τους «λατρεμένους» εντολοδόχους όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων από το ’74 μέχρι σήμερα και δείτε την συμφωνική τους ορχήστρα σε ένα κακοπαιγμένο Requiem, μια νεκρώσιμη ακολουθία για τα θύματά τους…
Αλλά τους διαφεύγει ένας ύμνος…
Tuba mirum λέγεται και σημαίνει «σάλπιγξ θαυμάτων» και… οι νοούντες, νοήτωσαν.
Δεν αναφέρομαι σε κανέναν πόλεμο. Όχι.
Ούτε κηρυγμένο, ούτε ακήρυχτο.
Αναφέρομαι σε μια καλοσχεδιασμένη «εθελούσια» ομηρία στην οποία μας έχωσε ο μεταπολιτευτικός συρφετός.
Όμηροι λοιπόν, τραβάμε κουπί στη γαλέρα αυτής της σπείρας των τοκογλύφων που συγκροτήθηκε σε ένωση μιας ψευτοευρωπαϊκής λυκοφιλίας.
Μια τραγική συνθήκη που αδυνατεί να κρύψει, να κουκουλώσει τη φυσική πάλη ανάμεσα στα Έθνη και τα οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα εντός του τερατώδους μορφώματος της Ε.Ε.
Ενός μορφώματος που δεν απέδειξε ποτέ τον λόγο και την αναγκαιότητα ύπαρξής του προς όφελος των Ευρωπαϊκών λαών. Ανύπαρκτοι σε κάθε περίσταση, σε κάθε ανάγκη, σε κάθε Εθνική κρίση. Παρουσιάζονται πάντοτε για να «συνδράμουν» οικονομικά, προς ίδιον όφελος και μόνον με αντίδωρο…
Ένας αμείλικτος ολετήρας των Εθνών της Ευρώπης.
Αλλά…, απ’ ότι όλα δείχνουν, είναι λίγα τα ψωμιά τους…
Ναι, το πιστεύουμε βαθιά και παλεύουμε και προσδοκούμε.
Προσδοκούμε και οραματιζόμαστε το Εθνικό μας κράτος, που στον παρόντα ιστορικό χρόνο, αποτελεί κιβωτό ελευθεριών, προόδου, πολιτισμού και αξιών.
Και σαν εκείνο του Παλαμά: «πόλεμο μ’ εμένανε τον ίδιο», εντός του οίκου μας, μπορεί να μεταβληθεί το «ανοίκειο» σε «οικείο» και να αποκαλυφθεί μια αλήθεια από καιρό κοιμωμένη και ίσως λησμονημένη.
Ότι στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης που μας σερβίρουν, οι πολίτες περιπλανούνται ανέστιοι εκτός πατρίδων. Αποπροσανατολισμένοι, χρεοκοπημένοι, υποτελείς, ανελεύθεροι, που είναι αδύνατον να ορίζουν οι ίδιοι τη ζωή τους.
Και τότε, όταν το συνειδητοποιήσουμε, θα ξέρουμε τον δρόμο και το επόμενο βήμα.
Για να χρησιμοποιήσω και τη γλώσσα της τραγωδίας αλλά και της φιλοσοφίας, «το τέλος της στάσεως και η ενότητα σε όλα τα επίπεδα»...
Τότε και μόνον τότε θα μπορούμε να μιλάμε για Ανάσταση και αληθινή έξοδο στο Φως !
Γιατί για μας τους Έλληνες, η Ανάσταση είναι συνυφασμένη με την ανάκτηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας και της Αξιοπρέπειας.
Θανάτω Θάνατον πατήσας λοιπόν και Καλή μας Ανάσταση!
