Θα κάνω μια γενική τοποθέτηση στο θέμα μας περί φιλίας και θα την διακρίνω από την φιλότητα... άλλο φιλία ,άλλο φιλότης.. φαίνονται αλλά δεν είναι συνώνυμα ,διότι στην αρχαία Ελληνική Γλώσσα " δεν υπάρχουν συνώνυμα " ...η κάθε λέξη προσδιορίζει ακριβώς αυτό πού πρέπει..
Μια πραγματεία περί συνωνύμων είχε γραφεί από την Πρόδικο τον Κείο ,αλλά δυστυχώς έχει χαθεί ..
Φιλία ,είναι ο συμπαντικός νόμος τής αλληλεξάρτησης και τής αμοιβαίας έλξης , τον οποίον ανεκάλυψε ο Πυθαγόρας. Οι λέξεις φιλία και κόσμος ( στολίδι ), είναι δικές του ..
Φιλία λοιπόν, είναι η κοσμική δύναμη πού έλκει όλα τα στοιχεία τής φύσης σε αρμονικές σχέσεις και ενθαρρύνει τούς άντρες και τις γυναίκες αφ ότου καθαρθούν οι ψυχές τους, να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον.
Την αγνή Πυθαγόρειο Φιλία τήν διακρίνει η ανιδιοτέλεια δλδ ότι κάνεις δεν περιμένεις ανταπόδωση ...
" Τ αγαθά των φίλων είναι κοινά ", " ο φίλος μου είναι το άλλο μου μισό "
" ή φίλος εστί ο άλλος εγώ "...δίδασκε ο Πυθαγόρας.
Για να φωλιάσει ο καρπός τής φιλίας στήν καρδιά των μαθητών του, ο Πυθαγόρας επέβαλλεν εξαιρετικές πειθαρχίες, για να αποβληθούν τα συμπλέγματα υπερβολής και απληστίας ,πού αμαυρώνουν τη φυσική δύναμη τής ψυχής.
Η υπερβολή φέρνει σφοδρές επιθυμίες και ανεξέλεγκτα αισθήματα πού οδηγούν τους ανθρώπους στην άβυσσο και η απληστία προκαλεί φθόνο ,κλοπή κι εκμετάλλευση...
Αυτά τα συμπλέγματα πνίγουν την ψυχή και πρέπει να ξεκαθαρίσουν με πειθαρχία καί καθαρμό ,σαν με φωτιά και ξίφος ...
Μόνο όταν απελευθερωθεί και καθαρθεί η λογική, τότε είμαστε ικανοί να φυτέψουμε οτιδήποτε χρήσιμο και καλό στην ψυχή ...γνώση, φιλία κλπ...
Γνωστές καί οι ρήσεις τού Αριστοτέλους " φιλία εστί μια ψυχή εν δυσί σώμασι ενοικουμένη " καί " φιλία εστί η ανιδιοτελεστέρα μορφή αγάπης "...
με τον θαυμασμό να τον θεωρεί " υπερτάτη μορφή αγάπης " ...
Τώρα τι είναι φιλότης ??
Πρωτίστως η έννοια τής αγαθότητος ,του καλού ,της τρυφερότητας κι όλων των υπολοίπων που ορθώς αναφέρει ο κος Ζωγράφος ...φθάνει όμως μέχρι την συνουσία, στην οποία θεωρητικά τουλάχιστον, δεν προχωρά η φιλία...δηλ η φιλία είναι υποσύνολο της φιλότητος.
Ό όρος φιλότης με την έννοια τής αγάπης ,του καλού , μας είναι γνωστή από τη θεωρία τού φιλοσόφου ΕΜΠΕΔΟΚΛΗ ( 495-430 π.χ ) τής μεγάλης Ελλάδος, από το βιβλίο του περί Φύσεως ,στο οποίο θεωρεί τη ΦΙΛΟΤΗΤΑ ( αγάπη , καλό ) νά συγκρούεται ανηλεώς κι αενάως με το ΝΕΙΚΟΣ ( φιλονικία ,μίσος ) ,συντελώντας στη δημιουργία των συνεχών αναγεννήσεων και διαφοροποιήσεων τής ύλης ,επάνω στα ριζώματα των τεσσάρων στοιχείων τής φύσεως πυρός ,ύδατος ,αέρος ,γης .
Δλδ ο ΕΜΠΕΔΟΚΛΉΣ διατυπώνει το νόμο τής αφθαρσίας της ύλης και της διαφοροποιήσεως αυτής , μέσα από την αέναο διαπάλη επικρατήσεως, τής αγάπης ( ΦΙΛΟΤΗΤΟΣ ) και μίσους ( ΝΕΙΚΟΥΣ ).
Το αυτό είχαν παραδεχθεί , ο Παρμενίδης ,οι Ελεάτες φιλόσοφοι και υστερότερον ο Απολλώνιος ο Τυανεύς....
Ο Lavouasier έρχεται τελευταίος.
Μάλιστα ο ίδιος ο ΕΜΠΕΔΟΚΛΉΣ έχοντας φθάσει στη θέωση μας καταμαρτυρά ως άλλος Πυθαγόρας ,ότι ενεθυμείτο τις προηγούμενες ενσαρκώσεις του ,κι ότι στην τελευταία του ως ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ ...προσγειώθηκε κυνηγημένος από το ΝΕΙΚΟΣ ....
Τό αυτό βεβαίως συνέβη αργότερον στους Αριστοτέλη και Απολλώνιον Τυανέα.
ΟοΟ
