Γνωρίζουμε όλοι μας ότι η ιστορία, ως συνήθως, γράφεται από τον νικητή. Επίσης γνωρίζουμε ότι η παραχάραξη της ιστορίας, με όποια «υλικά» απαιτούνται, αποτέλεσε εργαλείο προσπορισμού των νικητών Χριστιανών. Και ιδιαίτερα από την έναρξη (Α’ Οικουμ.Σύνοδος) της νεοτέρας «Χριστολογίας».
Μία τέτοια περίπτωση «καραμπινάτης» παραχάραξης είναι και αυτή του μεγάλου Έλληνα σοφού Άπολλώνιου Τυανέα.
Γεννήθηκε το έτος 4π.χ. και πέθανε σε βαθιά γεράματα το 100μ.χ. περίπου. Υπήρξε ανθρωπιστής μέγας Διδάσκαλος και κατά την διάρκεια της ζωής του θαυμάζονταν σε τέτοιο βαθμό, ώστε παντού (Ρωμαϊκή επικράτεια) υπήρχαν εικόνες του, αγάλματα, Ναοί αφιερωμένοι στο όνομα του, αλλά και νομίσματα.
Ήτανε γιος πάμπλουτου Καππαδόκη με βαθιά Ελληνική παιδεία, και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Ταρσό της Κιλικίας η οποία φημίζονταν ως μέγιστη εστία της ελληνικής φιλοσοφίας. Χάρισε από νωρίς τα πλούτη του σε «αυτούς που νομίζουν ότι τα έχουν ανάγκη», και ξεκίνησε τον αγώνα του για πνευματικές κατακτήσεις.
Ο Τυανέας υπήρξε ένα ειρηνικός επαναστάτης, ένας αναθεωρητής της θρησκείας, ένας άνθρωπος που, μεταξύ των άλλων, επιτέθηκε στην «τάση» της εποχής να αλλάζουνε οι Έλληνες τα παραδοσιακά τους ονόματα με ΛατινοεβραΙκά.
Υπήρξε Μέγας Μύστης, και παρ’όλες τις ικανότητες του και τις βαθιές του γνώσεις, έζησε ως ένα απόλυτο υπόδειγμα ηθικής και απλότητας, με βασικό του σκοπό την αποκατάσταση του Ελληνικού τρόπου σκέψης και ζωής στον τότε Ελλαδικό χώρο.
Την περίοδο που έζησε, δίδαξε αλλά και λατρεύτηκε από άκρη σε άκρη της Ρωμαϊκής επικράτειας, είναι συνάμα και η περίοδο που τοποθετείται…..η αρχή του Χριστιανισμού. Είναι η εποχή όπου στις περιοχές που ζουν Εβραίοι κυριαρχεί το Μεσσιανιστικό δόγμα (σύμφωνα και με την τοπική τους παράδοση) καθώς και ακούγονται πολλά περί του ερχομού του Μεσσία.
Κατά την διάρκεια της διδασκαλίας του Απολλώνιου Τυανέα συνέβησαν κάποια εκπληκτικά γεγονότα, τα οποία και γρήγορα διαδόθηκαν σε όλη τη επικράτεια. Ο Φιλόστρατος μας παραδίδει δύο τέτοια γεγονότα. Στην μία περίπτωση πρόκειται για ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΝΕΚΡΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ και στην δεύτερη για ΕΝΑΝ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ…….υπήρξανε και άλλα πολλά τέτοια όμως «θαύματα».
Όταν πολύ αργότερα, περί τα τέλη του τρίτου αιώνα, η διαμάχη ανάμεσα στους εθνικούς και τους χριστιανούς είχε φουντώσει για τα καλά, πολλοί πολέμιοι της «φρέσκιας» Θρησκείας αντιπαρέβαλαν τον Απολλώνιο και την ιδιαίτερα διαδεδομένη διδασκαλία του ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΔΑΧΗ!
Με λίγα λόγια: O Απολλώνιος Τυανέας ήτανε κάτι σαν τον Χριστό για τους Εθνικούς. Σε όλα του τα θαύματα υπάρχουνε «ομοιότητες» με τα θαύματα που έκανε ο Χριστός.
Έτσι το 325μ.χ. ο ηλιολάτρης (αλλά και θαυμαστής του Απολλώνιου) Κωνσταντίνος μέσω της Α’ Οικ. Συνόδου αφομοίωσε την διδασκαλία και την μεγάλη φήμη του Τυανέα, και παραχαράσσοντας την διδασκαλία του μαζί με τον Πυθαγορισμό, με κάποιες δήθεν Θεϊκές διδασκαλίες ενός υπερφυσικού Μεσσία (οι οποίες θα ήτανε όμως πιο συμφέρουσες για την Αυτοκρατορία από τις ριζοσπαστικές απόψεις του Τυανέα) ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟΝ ΜΥΘΟ ΤΟΥ ΜΕΣΣΙΑ «ΧΡΙΣΤΟΥ»!.
Οι δε γραφιάδες εκείνου του ανοσιουργήματος που βαπτίστηκε Α’ Σύνοδος, ονομάστηκαν αργότερα…..ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ!
Κάπως έτσι ΑΥΤΟΧΡΙΣΤΗΚΑΝΕ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, και ο Αρχιμάγειρας της υπόθεσης ανακηρύχθηκε ΜΕΓΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΣ…..
Ε, ρε καημένη ιστορία!
ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΤΥΑΝΕΑ
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΥΓΛΩΣΣΙΑΣ
Τον πλησίασε ο Δάμις ο Νίνιος, για τον όποιο ανέφερα στην αρχή πως ταξίδεψε μαζί του, αφομοίωσε την σοφία του και διέσωσε πολλά σχετικά με την ζωή του. Αυτός, θαυμάζοντας τον και επιθυμώντας να τον ακολουθήσει στο ταξίδι του, του είπε: «Ας φύγουμε, Απολλώνιε, εσύ ακολουθώντας τον θεό κι εγώ εσένα. Θα δεις πως αξίζω. «Αν δεν γνωρίζω τίποτε άλλο, ξέρω σίγουρα τον δρόμο που οδηγεί στην Βαβυλώνα, τις πόλεις πού συναντάει κανείς και τα χωριά, γιατί πρόσφατα επέστρεψα από κει, όπου υπάρχουν πολλά αγαθά. Ακόμη ξέρω τις βαρβαρικές γλώσσες, πού είναι διαφορετικές. «Άλλη είναι των Αρμενίων, άλλη των Μήδων και Περσών, άλλη των Καδουσίων. «Εγώ, φίλε μου», είπε ο Απολλώνιος, «όλες τις καταλαβαίνω, χωρίς να έχω μάθει καμμία». Ο Νίνιος απόρησε και ο Απολλώνιος του είπε: «Μην απορείς που ξέρω όλες τις ανθρώπινες γλώσσες, γιατί ξέρω ακόμη κι αυτά πού αποσιωπούν οι άνθρωποι». Ο Ασσύριος, μόλις άκουσε αυτά, ένιωσε δέος και τον έβλεπε σαν θεό. «Άρχισε να τον συναναστρέφεται, να ωφελείται από την σοφία του και να απομνημονεύει όσα μάθαινε» (Κεφ. Α΄ XIX). Και γρήγορα έδωσε αποδείξεις για του λόγου το αληθές στην Περσία όταν μιλώντας Περσικά: «Ό ευνούχος εξεπλάγη, επειδή έβλεπε πως ούτε διερμηνέα χρειαζόταν και επίσης απαντούσε με ευκολία και άφοβα. Του είπε λοιπόν παρακλητικά, αλλάζοντας πια τον τόνο της φωνής του: «Για όνομα του θεού, ποιος είσαι;» Παίρνοντας τον λόγο ο Απολλώνιος του είπε: «Επειδή ρωτάς με μετριοπάθεια και ανθρώπινα, άκου ποιος είμαι. Είμαι ο Τυανέας Απολλώνιος και πηγαίνω στον βασιλιά των Ινδών για να γνωρίσω την χώρα του. Θα ήθελα όμως να συναντήσω και τον δικό σου βασιλιά, διότι όσοι τον συνάντησαν λένε πως δεν είναι κακός, αν βέβαια είναι αυτός ο Ουαρδάνης που κάποτε είχε χάσει την εξουσία του και τώρα την έχει ξανααποκτήσει». «Αυτός είναι, θεϊκέ Απολλώνιε», είπε. «Από παλιά έχουμε ακούσει για σένα» (Κεφ. Α΄ XXI).
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΕ ΤΑ ΣΠΟΥΡΓΙΤΙΑ
Συνέβη στην Έφεσο σε μία από τις ομιλίες του προς τους κατοίκους της πόλεως. Περιγράφει ο Φιλόστρατος. «Κάποτε που μιλούσε σχετικά με την κοινοκτημοσύνη και δίδασκε ότι τα μέλη της κοινωνίας πρέπει να αλληλοβοήθιουνται, πάνω στα δέντρα κάθονταν σπουργίτια σιωπηλά και μόνο ένα απ’ αυτά πέταξε βγάζοντας φωνή σαν να ήθελε να παρακίνηση τα υπόλοιπα για κάτι. Αυτά, μόλις άκουσαν την φωνή, σηκώθηκαν και πέταξαν φωνάζοντας κάτω από την καθοδήγηση του ενός. Ο Απολλώνιος συνέχισε την ομιλία του γιατί ήξερε τι έκανε τα σπουργίτια να πετάξουν. Δεν το εξήγησε όμως στους άλλους. Επειδή παρ’ όλα αυτά όλοι σήκωσαν τα μάτια τους ψηλά κοιτάζοντας τα πουλιά και μερικοί από άγνοια θεώρησαν το περιστατικό αξιοπερίεργο, ο Απολλώνιος ξέφυγε από την ροή του λόγου του και είπε: «Ένα παιδί, ενώ μετέφερε σιτάρι μέσα σε δοχείο, γλίστρησε. Στην συνέχεια συγκέντρωσε τους σπόρους απρόσεχτα και έφυγε, αφήνοντας πολλούς σκόρπιους στο τάδε στενό. Το σπουργίτι αυτό είχε την τύχη να δη το συμβάν και ήρθε να αναγγείλει και στα άλλα το απρόσμενο εύρημα και να τα καλέσει να συμφάγουν».
Οι περισσότεροι ακροατές έφυγαν να πάνε εκεί, και ο Απολλώνιος συνέχισε να μιλάει σ’ αυτούς που παρέμειναν συνεχίζοντας τον λόγο που είχε στο μυαλό του περί κοινοκτημοσύνης. Όταν ήρθαν και οι άλλοι, φωνάζοντας και γεμάτοι θαυμασμό, είπε: «Βλέπετε με πόση επιμέλεια τα σπουργίτια φροντίζουν το ένα το άλλο και χαίρονται μ’ αυτήν την κοινοκτημοσύνη. Εμείς απαξιούμε για κάτι τέτοιο κι αν δούμε κάποιον να μοιράζεται ό,τι έχει με άλλους, τον κατηγορούμε για σπατάλη, έπαρση και τα παρόμοια, ενώ αυτούς πού φροντίζει τους λέμε παράσιτα και κόλακες» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. III).
Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟΝ ΛΙΜΟ ΤΗΣ ΕΦΕΣΣΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΗΘΕΝ ΤΥΦΛΟΣ ΔΑΙΜΟΝΑΣ
«Αφού συγκέντρωσε τους Εφέσιους, τους είπε: «Κουράγιο, σήμερα θα σταματήσω την αρρώστια». Αμέσως συγκέντρωσε μικρούς και μεγάλους στο θέατρο, όπου υπήρχε άγαλμα του Αποτρόπαιου. Εκεί είδε την μορφή ενός γέρου με μάτια μισόκλειστα τεχνητά, σαν τυφλά, πού κρατούσε σακκούλι με ένα κομμάτι ψωμί και ήταν ρακένδυτος με σιχαμερό πρόσωπο. «Έβαλε γύρω του τους Εφέσιοι και είπε: «Χτυπάτε τον εχθρό των θεών, αφού μαζέψετε όσο το δυνατόν περισσότερες πέτρες». Οι Εφέσιοι απορούσαν με τα λόγια του και θεωρούσαν φοβερό να σκοτώσουν ένα ξένο, πού βρισκόταν σε τόσο άθλια κατάσταση, και τους ικέτευε και ζητούσε το έλεος τους. Ωστόσο, ο Απολλώνιος επέμενε να τους παρακινεί να ρίχνουν πάνω του και να μην τον αφήσουν να φύγει. Μόλις άρχισαν μερικοί να ρίχνουν πέτρες, αυτός, πού φαινόταν τυφλός, είδε. Τα μάτια του φάνηκαν γεμάτα φωτιά. Οι Εφέσιοι κατάλαβαν ότι υπήρχε κάποιος δαίμονας και πέταξαν πέτρες μέχρι που τον σκέπασαν με λίθινη στήλη. Μετά από λίγο ο Απολλώνιος τους είπε να απομακρύνουν τις πέτρες και να αναγνωρίσουν το θηρίο που είχαν σκοτώσει. Αφού λοιπόν ξεσκεπάστηκε αυτός που νόμιζαν ότι είχαν χτυπήσει, εκείνος είχε εξαφανισθεί και στην θέση του αντίκρισαν ένα σκύλο, παρόμοιο στην μορφή με τα σκυλιά των Μολοσσών και στο μέγεθος ίσο με το πιο μεγάλο λιοντάρι, λιωμένο από τις πέτρες, πού έβγαζε αφρούς από τα στόμα όπως οι λυσσασμένοι» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. Χ).
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΟΥ
Αυτό το θαύμα συνέβη στην Αθήνα όταν ένας νέος από την Κέρκυρα περιγέλασε την προτροπή τού Απολλώνιου σε μία ομιλία του, να μην πίνουν από το σπονδικό ποτήρι, άλλα να το φυλάνε μόνο για τις σπονδές για τους θεούς. Όταν λοιπόν ο νέος συνέχισε να γελάει και να υβρίζει έτσι τους θεούς τότε: «τον κοίταξε και είπε: «Δεν είσαι εσύ ο υβριστής άλλα ο δαίμονας πού σε κυρίευσε χωρίς να το ξέρεις». Πράγματι ο νέος είχε κυριευθεί από δαίμονα εν αγνοία, του, διότι γελούσε για πράγματα που σε άλλους δεν προκαλούσαν γέλιο, έκλαιγε χωρίς αιτία, μιλούσε μόνος του και τραγουδούσε. Πολλοί νόμιζαν ότι η ορμή της νιότης του οδηγούσε σ’ αυτά. «Όμως εκείνος αποτελούσε φερέφωνο του δαίμονα και έμοιαζε μεθυσμένος, με τις ανοησίες πού έκανε τότε. Όταν τον κοίταξε ο Απολλώνιος, το δαιμόνιο έβγαλε φωνή φοβισμένη και οργισμένη, σαν άνθρωπος πού καίγεται ή βασανίζεται, και ορκίσθηκε να εγκατάλειψη τον νέο και να μην κατακυρίευση κανέναν άλλο άνθρωπο. Όταν ο Απολλώνιος οργισμένος, σαν αφέντης που μιλούσε σε δούλο του αναξιόπιστο, πανούργο, αναιδή και τα παρόμοια, του είπε να αποδείξει με σημάδι ότι πράγματι έτσι θα έκανε, του είπε: «Θα ρίξω κάτω τον δείνα ανδριάντα», δείχνοντας προς την Βασιλική στοά, όπου διαδραματιζόταν το περιστατικό. Ο ανδριάντας κουνήθηκε πρώτα και έπειτα έπεσε. Ποιος θα μπορούσε να περιγραφή τον θόρυβο που ακολούθησε και το χειροκρότημα των παρευρισκομένων για το θαύμα, τότε ο νέος, σαν να είχε μόλις ξυπνήσει, έτριψε τα μάτια του και κοίταξε προς τον ήλιο. Επειδή όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους πάνω του, ντράπηκε. Είχε χαθεί το αδιάντροπο ύφος του κι οι τρελές ματιές του από δώ κι από κει και είχε επανέλθει στο φυσιολογικό του σαν να είχε θεραπευθεί με φάρμακα. Παράτησε τις πολυτελείς χλαμύδες και τα ελαφριά ενδύματα, και γενικά τον Συβαριτικό τρόπο ζωής, έγινε εραστής τής λιτότητας και τού φιλοσοφικού τρίβωνα, και απογυμνώθηκε από τις παλιές του συνήθειες για να υιοθέτηση εκείνες τού Απολλώνιου» (Βιβλίο Δ΄ κεφ. XX)
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΚΟΡΗΣ
«Ενα από τα σημαντικότερα θαύματα του μεγάλου διδασκάλου ήταν αυτό που συνέβη στην Ρώμη, που μας το περιγράφει και αυτό με αρκετές λεπτομέρειες ο Φιλόστρατος. «Ένα από τα θαύματα του Απολλώνιου είναι και το έξης. Μία κοπέλα είχε πεθάνει, όπως φαινόταν, τον καιρό του γάμου της και ο γαμπρός ακολουθούσε το φέρετρο θρηνώντας για τον ανολοκλήρωτο γάμο. Μαζί του θρηνούσε όλη η «Ρώμη γιατί η κοπέλα καταγόταν από οικογένεια υπάτων. Ο «Απολλώνιος έτυχε να παρευρεθεί σ’ αυτή την συμφορά και είπε: «Αφήστε κάτω το φέρετρο κι εγώ θα δώσω τέλος στα δάκρυα που χύνετε για την νέα». Αμέσως ρώτησε το όνομα της κοπέλας. Οι περισσότεροι νόμισαν πώς θα εκφώνηση λόγο, σαν τους επικήδειους που συνήθιζαν θρήνους, όμως ο «Απολλώνιος το μόνο που έκανε ήταν να αγγίξει την κοπέλα και, αφού ψιθύρισε κάτι, ξύπνησε την κοπέλα από τον φαινομενικό θάνατο. Η νέα έβγαλε μία φωνή και επέστρεψε στο σπίτι του πατέρα της, όπως η Άλκηστη, όταν ο Ηρακλής την ξαναέφερε στην ζωή. Οι συγγενείς ήθελαν να του δώσουν χρηματική αμοιβή εκατόν πενήντα χιλιάδες, όμως τους είπε να κρατήσουν τα χρήματα για την προίκα της νέας» (ΧLV).
ΤΟ ΜΕΓΑ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ «ΟΠΤΑΣΙΑΣ» ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ
Το 81 μ.Χ. βασιλεύει στην Ρώμη ο Δομιτιανός. Αρχικά βασίλευσε καλά, αλλά στην συνέχεια η βασιλεία του έγινε μία αφόρητη τυραννία για τους υπηκόους του. Οι κατηγορίες του Απολλώνιου κατά του Αυτοκράτορα και η αλληλογραφία του με τους φίλους του Ρούφο, Όρφιτο και Νέρβα που εξόρισε ο Δομιτιανός το 92 μ.Χ. από την Ρώμη ο Δομιτιανός, έγιναν οι βασικές αιτίες για την σύλληψη του και τις κατηγορίες εναντίον του. Φυλακίζεται, δικάζεται, και την ημέρα της δίκης του εξαφανίζεται μέσα απ’ το δικαστήριο και παρουσιάζεται 200 χιλιόμετρα πιο μακρυά στον χώρο της Δικαιαρχίας, όπου είχε στείλει πριν τον Δάμι προφητεύοντας του να πάει εκεί και να περιμένει, μαζί με τον Δημήτριο όταν ακόμα ευρίσκετο στην φυλακή. «Ας αφήσουμε όμως και πάλι τον Φιλόστρατο να μας διηγηθεί.
«Ο Δάμις είχε ξεσπάσει σε δάκρυα και είπε: «Άραγε, θεοί, θα ξαναδούμε ποτέ τον καλό και ενάρετο φίλο;». Ο Απολλώνιος που ήδη είχε παρουσιασθεί στο σπήλαιο των νυμφών, τον άκουσε και είπε: «Θα δείτε ή μάλλον ήδη τον είδατε». «Ζωντανό;» είπε ο Δημήτριος «γιατί αν είσαι πεθαμένος, δεν θα σταματήσουμε να θρηνούμε για σένα». Ο Απολλώνιος άπλωσε το χέρι του και είπε: «Πιάσε με, κι αν σου ξεφύγω, είμαι οπτασία που ήρθε από τον κόσμο της Περσεφόνης, σαν κι αυτές πού στέλνουν οι θεοί του κάτω κόσμου σε όσους η λύπη τους είναι δυσβάσταχτη. «Αν με ακουμπήσεις και δεν χαθώ, πείσε και τον Δάμι ότι είμαι ζωντανός και δεν έχω χάσει το σώμα μου». Δεν μπορούσαν πια να είναι δύσπιστοι, σηκώθηκαν, τον αγκάλιασαν, τον φιλούσαν και τον ρωτούσαν για την απολογία. ο Δημήτριος νόμιζε πως δεν είχε καν απολογηθεί, γιατί αλλιώς θα θανατωνόταν ακόμα και χωρίς να έχει αποδειχθεί η ενοχή του. Ο Δάμις είχε την γνώμη πως είχε απολογηθεί, όμως συντομότερα απ’ ό,τι περίμεναν, γιατί δεν φανταζόταν πως είχε τελειώσει την απολογία του εκείνη την μέρα. Ο Απολλώνιος είπε: «Έχω απολογηθεί, φίλοι μου, και απαλλάχθηκα από την κατηγορία. Η απολογία μου τελείωσε σήμερα, πριν από λίγες ώρες, όταν κόντευε πια μεσημέρι». «Πώς λοιπόν», είπε ο Δημήτριος, «κατάφερες να κάλυψης τόσο μεγάλη απόσταση σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα;». Ο Απολλώνιος είπε: «Έκτος από ιπτάμενο κριάρι και φτερά κολλημένα με κερί φαντάσου ό,τι άλλο θέλεις και θεώρησε αυτό το ταξίδι θεϊκό έργο». «Πάντα πίστευα», είπε ο Δημήτριος, «πως οι πράξεις και τα λόγια σου είναι θεόπνευστα, και σε κάποιο θεό οφείλεται αυτό που τώρα συμβαίνει» (XII).
Αυτά τα φοβερά λοιπόν συνέβησαν, όταν ο Απολλώνιος θα έπρεπε κανονικά να εκείτο νεκρός κάπου στην «Ρώμη, αφού οι κατηγορίες πού είχε δεχθεί, οδηγούσαν σίγουρα στην ποινή του θανάτου. Και ποιες ήταν οι κατηγορίες εναντίον του;
Πρώτον: Συνωμοσία κατά του αυτοκράτορα, μαζί με τον κύκλο του Νέρδα.
Δεύτερον: Κατηγορία Μαγείας κυρίως λόγω της μαντικής ικανότητας του Απολλώνιου.
Τρίτον: Κατηγορία ότι το πλήθος λόγω των ικανοτήτων του, των θαυμάτων και των προφητιών του, τον λατρεύει σαν θεό.
Και η απάντηση του Απολλώνιου σε όλα αυτά; Ενώ οι φίλοι του και μαθητές του, ο Δημήτριος και ο Δάμις τον συμβούλευαν να φύγει στην Αίγυπτο ή την Λιβύη για να σωθεί, αυτός αντίθετα αποκρούει τις προτάσεις φυγής και παρουσιάζεται αυθόρμητα στην «Ρώμη για να δικασθεί. «Ήξερε και πάλι προφανώς ότι θα επακολούθηση.
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΥ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ
Σε μεγάλα γηρατειά, κοντά στα 100, πραγματοποιείται το μέγα γεγονός της ανάληψης του Απολλώνιου στους ουρανούς. το δρώμενο στην Κρήτη καθόλου τυχαία, εκεί δηλαδή όπου όλα ξεκίνησαν, συνετέλεσθησαν πρώτα τα οργανωμένα αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, στην μητρίδα του Μίνωα και του Ραδάμανθυ δύο εκ των τριών κριτών του κάτω κόσμου και συγκεκριμένα στο ιερό σπήλαιο της Δίκτυνας, της πότνιας θηρών, της κυρίας των θηρίων, όχι τυχαία και αυτό περιγράφει πάλι ο Φιλόστρατος: «Λοιπόν λένε πως πέθανε στην Λίνδο και πως μπήκε στο ιερό της Αθηνάς και εκεί εξαφανίσθηκε. Στην Κρήτη λένε κάτι πιο θαυμαστό απ’ ό,τι στην Λίνδο ότι δηλαδή ο Απολλώνιος ζούσε στην Κρήτη τότε που τον θαύμαζαν περισσότερο από κάθε άλλη φορά και ότι πήγε αργά το βράδυ στο ιερό της Δίκτυννας. Το ιερό αυτό φυλάγεται από σκυλιά γιατί μέσα υπάρχουν πολλά πλούτη και λένε οι Κρητες πως τα σκυλιά αυτά είναι το ίδιο άγρια με τις αρκούδες ή οποιοδήποτε άλλο άγριο θηρίο. Όμως όταν πλησίασε ο Απολλώνιος, δεν γαύγισαν καθόλου, αντίθετα, τον πλησίασαν κουνώντας την ουρά, έτσι όπως δεν έκαναν ούτε σε κάποιον πολύ γνωστό. Οι φύλακες του Ιερού τον συνέλαβαν με την κατηγορία πως είναι μάγος και ληστής και τον έδεσαν λέγοντας πως έρριξε στα σκυλιά λίγο κρέας και σώπασαν. Ο Απολλώνιος τα μεσάνυχτα λύθηκε, φώναξε αυτούς που τον είχαν δέσει για να τον δουν, έτρεξε προς τις πόρτες του ιερού που άνοιξαν διάπλατα και έκλεισαν μόλις βγήκε, όπως ήταν κλεισμένες προηγουμένως, και ακουστήκαν παρθένες που τραγουδούσαν το έξης τραγούδι: «Πορεύσου από την γη, πορεύσου στον ουρανό, πορεύσου», δηλαδή ανέβα πάνω από τη γη» ΒΙΒΛΙΟ Θ»΄ ΚΕΦ. XXX
Μετά την ανάληψη του Απολλώνιου πολλές συζητήσεις εγένοντο σχετικά με το απίστευτο γεγονός της αναλήψεως του. Πολλοί δεν το πίστευαν και πεισματικά αρνούντο ότι συνέβη. Μία τέτοια περίπτωση μας περιγράφει και ο Φιλόστρατος ότι συνέβη στα Τύανα αρκετό καιρό μετά όταν: «Είχε πάει στα Τύανα ένας θρασύς νέος, έτοιμος για φιλονικία και χωρίς διάθεση να παραδεχθεί την αλήθεια. ο Απολλώνιος είχε ήδη φύγει από τους ανθρώπους, ωστόσο όλοι εξακολουθούσαν να είναι έκπληκτοι για την μεταβολή της φύσης του, κανείς όμως δεν τολμούσε να πει πως δεν είναι αθάνατος. Γι’ αυτό και οι περισσότερες συζητήσεις αφορούσαν την ψυχή, γιατί ήταν εκεί και πολλοί νέοι πού είχαν έφεση προς την σοφία. Ο νέος όμως περί ου ο λόγος, δεν συμφωνούσε καθόλου με την αθανασία της ψυχής και είπε: «Εγώ, φίλοι, εδώ και δέκα μήνες σχεδόν παρακαλώ τον Απολλώνιο να μου αποκάλυψη την αλήθεια σχετικά με την ψυχή, όμως είναι τόσο νεκρός που δεν μ’ ακούει που τον παρακαλώ ούτε με πείθει για την αθανασία του». «Έτσι είπε ο νέος, και μετά από πέντε μέρες, ενώ συζητούσαν για τα ίδια πράγματα κι αυτόν τον πήρε ο ύπνος εκεί που μιλούσαν και οι άλλοι νέοι ήταν απασχολημένοι με τα βιβλία και με γεωμετρικούς τύπους που τους χάραζαν πάνω στην γη, πετάχθηκε από τον ύπνο του σαν μανιασμένος και, μισοκοιμισμένος ακόμα, με τον ιδρώτα του να τρέχει ποτάμι, φώναζε: «Σε πιστεύω». Όταν τον ρώτησαν τι έχει πάθει «δεν βλέπετε», είπε, «τον σοφό Απολλώνιο που είναι ανάμεσα μας, ακούει τις συζητήσεις μας και ψάλλει ραψωδίες υπέροχες για την ψυχή;» «Πού είναι;» του είπαν «δεν τον βλέπουμε πουθενά, αν και θα το θέλαμε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο αγαθό». «Φαίνεται πως μόνο σε μένα παρουσιάσθηκε για να με πείσει για όσα δεν πίστευα», είπε ο νέος. «Ακούστε τι λέει: Η ψυχή είναι αθάνατη και δεν ανήκει σε σένα, άλλα στην θεία πρόνοια. Το σώμα μαραίνεται κι αυτή σαν γρήγορο άλογο ελευθερώνεται από τα δεσμά, φεύγει γρήγορα και γίνεται ένα με τον ελαφρό αέρα αποδοκιμάζοντας την φοβερή και δυσβάσταχτη φροντίδα. Τι θα κερδίσεις μ’ αυτά; Κάποτε, που δεν θα υπάρχεις πια, θα τα πιστέψεις. Όσο είσαι ζωντανός γιατί προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις σ’ αυτά; Αυτό ήταν σαφής ομιλία του Απολλωνίου, σαν λόγια θεού, για τα μυστήρια της ψυχής για να βαδίζουμε εύθυμοι και με γνώση της φύσης μας στον δρόμο που ορίζουν οι Μοίρες. Τάφο ή κενοτάφιο τους ανδρός δεν είδα πουθενά, παρ’ όλο που επισκέφτηκα το μεγαλύτερο τμήμα της γης. Παντού λέγονται ιστορίες παράδοξες που μιλούν για την θεϊκή φύση του. Στο ιερό του στα Τύανα γίνονται τελετές που ταιριάζουν σε βασιλιάδες γιατί ακόμα και αυτοί τον θεωρούσαν άξιο να τιμάται με τον τρόπο που τιμώνται οι ίδιοι» (ΒΙΒΛΙΟ Θ΄, Κεφ. ΧΧΧΙ)
Πηγή: Ευάγγελος Μπεξής, Περιοδικό Ιχώρ, τεύχος 25, άρθρο «Τα θαύματα του Απολλώνιου του Τυανέα», σσ. 28- 35
Ιησούς ο…..Απολλώνιος
Γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν δυστυχώς ακριβή στοιχεία για τη ζωή του Ιησού. Τα πιο αποδεκτά βρίσκονται στα τέσσερα Ευαγγέλια. Αλλά αυτά τα αρχεία δεν γράφτηκαν από τον ίδιο τον Ιησού, ούτε από κάποιον από τους άμεσους μαθητές του.
Όπως γράφει ο Fauste, ο μεγάλος Μανιχαϊστής του 3ου μ.Χ. αιώνα: Καθένας γνωρίζει ότι τα Ευαγγέλια δεν γράφτηκαν ούτε από τον Ιησού, ούτε από τους αποστόλους του, αλλά πολύ μετά από αυτούς, από κάποια άγνωστα πρόσωπα οι οποίοι κρίνοντας ορθά ότι δύσκολα θα γινόντουσαν πιστευτοί, καθώς διηγιόντουσαν πράγματα που δεν είχαν δει οι ίδιοι, κυκλοφόρησαν τις διηγήσεις τους με τα ονόματα των αποστόλων ή των μαθητών.
Αντίθετα, η καταγραφή της ζωής του Απολλώνιου είναι πλήρης. Καταγράφηκε από ένα προσωπικό φίλο και αφοσιωμένο μαθητή του Απολλώνιου, ο οποίος ήταν σταθερός σύντροφός του για πάνω από πενήντα χρόνια και ο οποίος κατέγραφε σε καθημερινή βάση όλα όσα ο Απολλώνιος έκανε ή έλεγε εκείνο τον καιρό.
Αυτή η καταγραφή αντιγράφηκε και πήρε τη μορφή βιβλίου από έναν από τους πιο γνωστούς ιστορικούς εκείνης της εποχής και δημοσιεύτηκε το έτος 210 μ.Χ. – περισσότερα από εκατό χρόνια πριν από την εμφάνιση των Ευαγγελίων.
Ο συντάκτης αυτού του βιβλίου ήταν ο Φλάβιος Φιλόστρατος ( 170 – 246 μ.Χ.), ο οποίος αποκαλείται ο Ταλλεϋράνδος του 2ου αιώνα. Ήταν διάσημος ακαδημαϊκός, συγγραφέας μεγάλου αριθμού φιλοσοφικών και ιστορικών βιβλίων και στενός φίλος του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (146 – 211 μ.Χ.) και της συζύγου του Ιουλίας Δόμνας (158 – 217 μ.Χ.). Ο Σεβήρος ήταν Νεοπλατωνιστής και η Ιουλία Δόμνα μία από τις πιο διάσημες γυναίκες της ιστορίας. Ήταν ξακουστή φιλόσοφος και περιτριγυριζόταν από τις πιο μεγάλες διάνοιες της εποχής της. Ίδρυσε επίσης μια από τις μεγάλες βιβλιοθήκες της εποχής, η οποία απαλλάχθηκε από το φιλοσοφικό της περίβλημα από τον Χριστιανό αυτοκράτορα Ιουστινιανό (482-565 μ.Χ.) και καταστράφηκε ολοκληρωτικά τον 6ο αιώνα από τον Πάπα Γρηγόριο (540-604 μ.Χ.).
Ο αυτοκράτορας Σεβήρος και η σύζυγός του ήταν μεγάλοι θαυμαστές του Απολλώνιου και ήταν κατά παράκληση της αυτοκράτειρας που ο Φιλόστρατος συνέταξε τη ζωή του Απολλώνιου από τα χειρόγραφα που είχαν παραδοθεί στην ίδια. Ένα αντίγραφο αυτού του έργου, γραμμένο στα Ελληνικά, βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Δεν υπήρξε Αγγλική μετάφραση μέχρι το έτος 1209. Εκείνη τη χρονιά, ο αιδεσιμότατος Έντουαρντ Μπέρβικ, προκαθήμενος του Λίσλιπ στην Ιρλανδία, δημοσίευσε τη δική του μετάφραση, ζητώντας εκ βαθέων συγχώρεση από το Χριστιανικό κόσμο για τις ομοιότητες (οι οποίες ήταν ολοφάνερες σε όλους) ανάμεσα στις ζωές του Ιησού και του Απολλώνιου……
Ο κόσμος σήμερα μπορεί να αγνοεί αυτές τις ομοιότητες. Ο κόσμος όμως του 2ου και 3ου αιώνα τις γνώριζε πολύ καλά. Η Εκκλησία εκείνης της εποχής βάσιζε την πίστη της στη Θεία φύση του Ιησού, πάνω στα θαύματα που λέγεται ότι είχε κάνει. Αλλά ο Απολλώνιος έκανε τα ίδια θαύματα μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, και την ίδια στιγμή αρνιόταν να τα αποκαλέσει θαύματα, υποστηρίζοντας ότι απλά ήταν εκφράσεις του φυσικού Νόμου. Μια μέρα ο Απολλώνιος συνάντησε μια νεκρική πομπή, που μετέφερε το σώμα ενός νεαρού κοριτσιού που μόλις είχε πεθάνει. Σταμάτησε την πομπή με αυτά τα λόγια : Αφήστε κάτω το φέρετρο και θα στεγνώσω τα δάκρυα που χύνονται γι αυτή την κοπέλα. Σε λίγα λεπτά η κοπέλα σηκώθηκε και πήγε με τις φίλες της.
Ο Απολλώνιος ρωτήθηκε πώς ήταν εφικτά τέτοια θαύματα και απάντησε : Δεν υπάρχει θάνατος σε τίποτα παρά μόνο στην εμφάνιση .Αυτό που περνά από την Ουσία στη Φύση μοιάζει να είναι γέννηση, ενώ εκείνο που περνά από τη Φύση στην Ουσία μοιάζει να είναι θάνατος. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει, αλλά μόνο εμφανίζεται τη μια στιγμή και την άλλη εξαφανίζεται. Εμφανίζεται λόγω της πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της λεπτότητας της ουσίας. Αλλά είναι πάντα το ίδιο, διαφέροντας μόνο σε κίνηση και κατάσταση.
Τα “θαύματα” που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν μεγάλη περισυλλογή στη νεοσύστατη Χριστιανική Εκκλησία. Ο μάρτυρας Ιουστίνος, ο μεγάλος Πατέρας της εκκλησίας του 2ου αιώνα, ρώτησε σχετικά : Πώς γίνεται και τα φυλαχτά του Απολλώνιου έχουν ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, επειδή αποτρέπουν, όπως βλέπουμε, τη μανία των κυμάτων, τη σφοδρότητα των ανέμων και τις επιθέσεις των αγρίων ζώων ; Και ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα και αποδεικνύονται πραγματικά σε γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν ;
Ο Ράλστον Σκίννερ (1830-1893) συγγραφέας του έργου “Η Πηγή των Μέτρων”, πιστεύει ότι αυτή η ομοιότητα βοηθά να εξηγήσουμε γιατί η ζωή του Απολλώνιου Τυανέα από τον Φιλόστρατο, κρατήθηκε τόσο προσεκτικά μακριά από μετάφραση και από το να γίνει ευρέως γνωστή. Λεει ότι αυτοί που έχουν μελετήσει αυτό το έργο στο πρωτότυπο, αναγκάζονται να συμπεράνουν ότι η ζωή του Απολλώνιου πάρθηκε από την Καινή Διαθήκη ή η Καινή Διαθήκη από το έργο του Φιλόστρατου. Καθώς η Καινή Διαθήκη δεν εμφανίστηκε παρά εκατό χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Φιλόστρατου, αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Τελικά, ΤΙ ΕΓΙΝΕ???
