Η
λαμπρότερη εορτή των χριστιανών είναι το Πάσχα. Εννοείτε ότι οι
χριστιανοί γνωρίζουν καλά τον αποσυμβολισμό της εορτής. Οι Ισραηλίτες
εορτάζουν την έξοδό τους, –την απελευθέρωσή τους– από την χώρα της
Αιγύπτου, με θεϊκή συμπαράσταση στην προσπάθειά τους.
Τι σχέση έχουν οι δύο αυτές εορτές σαν έννοιες στην χριστιανική και Ιουδαϊκή θρησκεία;
Ας
πάμε πίσω στον χρόνο για να το διαπιστώσουμε. Η ιερότερη γιορτή των
Αθηναίων είχε άμεση σχέση με το ιερό νησί της Δήλου. Μέσα από την
προσεκτική μελέτη των αρχαίων κειμένων είναι φανερό ότι οι Αθηναίοι
ιερείς γνωρίζουν ποιά είναι η αρχική, η αληθινή ιερή Δήλος, αλλά το
απέκρυβαν από τον αθηναϊκό λαό, προς ίδιον όφελος.
Το
αντίστοιχο συμβαίνει και στην χριστιανική θρησκεία, γνωρίζουν την
αλήθεια της θρησκευτικής παραδόσεως των Ιουδαίων, αλλά προς ίδιον όφελος
παραποιώντας την, τιμούν τα «νομιζόμενα». Η λέξη «νομίζω» θα μπορούσε να αναλυθεί σε εκατοντάδες σελίδες με απρόβλεπτες διαστάσεις. Αρκεί να θυμηθούμε την κατηγορία κατά του Σωκράτη: ως ουκ ενόμιζεν, ους η πολιτεία νομίζει θεούς.
Απ’
την μια η Ανάσταση του Κυρίου, με υπερβατική έννοια, επιστροφή στην
κάθαρση–Ανάσταση της ψυχής. Απ’ την άλλη η ιστορική ανάμνηση ενός λαού
που ταλαιπωρημένος στα ξένα, βρίσκει επιτέλους το δρόμο της επιστροφής
στα πάτρια εδάφη.
Έχουμε
δύο αντίπαλες έννοιες, την ΥΠΕΡΒΑΣΗ των χριστιανών, απέναντι στην
ΙΣΤΟΡΙΑ των Ιουδαίων. Σαν Έλληνας συζητώ ευχάριστα την υπέρβαση, αλλά
και πάλι σαν Έλληνας προτιμώ την λογική, διότι η λογική μπορεί να δημιουργήσει υπέρβαση, ενώ η υπέρβαση δεν γεννά λογική.
⁂
Οι
χριστιανοί κατηχητές προκειμένου να κατοχυρώσουν για τον εαυτό τους την
ιδανική και καθαρή έννοια του θεού, δεν δίστασαν να αλλοιώσουν τα
εβραϊκά κείμενα.
Λογικό
θα ήταν να αποχωριστούν από την μητρική θρησκεία της «Πεντατεύχου» και
να δημιουργήσουν ένα καινούργιο πνευματικό υπόβαθρο για να στηρίξουν τον
χριστιανισμό τους. Αλλά δεν το έπραξαν, με αποτέλεσμα, αν είναι
δυνατόν, από τη μία να δοξάζουν τον ένα και μοναδικό αληθινό θεό των
Ιουδαίων, και από την άλλη να αποδέχονται τις άδικες και αψυχολόγητα
βίαιες ενέργειές του ενός και μοναδικού «θεού» των εβραίων εναντίον των
ανθρώπων.
Δεν
χωρούν και τα δύο στην ίδια βάρκα. Δίκαιος και αγαθός απ’ τη μία, και ο
ίδιος απ’ την άλλη να δίνει εντολή να δολοφονηθούν όλα τα πρωτότοκα
παιδιά χάριν της σωτηρίας των εκλεκτών του, ακόμα και τα πρωτότοκα των
ζώων. Είναι αδιανόητο, μόνο ένα διεστραμμένο και σχιζοφρενικό μυαλό
μπορεί να συμβιβάσει και τα δύο.
Οι
θεματοφύλακες Ραβίνοι της εβραϊκής θρησκείας δεν αντέδρασαν, με την
σιωπή τους μάλιστα, αποδέχθηκαν τις διαστρεβλώσεις, τα άνομα και
αμαρτύρητα των χριστιανών.
Η
«Παλαιά Διαθήκη» όμως φυλάσσει με τον ασφαλέστερο τρόπο τα μυστικά των
Ιουδαϊκών απορρήτων. Οι αρχικοί χριστιανοί κατηχητές, με ιδιοτέλεια,
ισοπέδωσαν τις αρχαίες έννοιες των Ιουδαϊκών κειμένων, και τα μετάφρασαν
στα μέτρα τους.
Είναι
γεγονός ότι από την εποχή που διατυπώθηκαν (στην αρχή προφορικά και
μετά γραπτά) τα κείμενα, οι έννοιες των λέξεων έχουν αλλάξει.
Στα
αρχαία κείμενα η θεά Αθηνά αναφέρεται «Μουνογενής». Όλοι, μα όλοι οι
μελετητές, το μεταφέρουν στην καθομιλουμένη ως «μονογενής», φυσικά δεν
έχει καμία σχέση με την αρχική έννοια. Μάλιστα, οι λόγιοι, φτάνουν στο
σημείο τον κόλπο της «Μουνιχίας» του Πειραιά, να τον αποφεύγουν στον
προφορικό λόγο, ως κακέμφατο.
Ας διαβάσουμε προσεκτικά την μετάφραση με το επίμαχο κείμενο, από την Ιουδαϊκή Τορα, όπως μας το παρέδωσαν οι Ο΄. «Έξοδος» κεφάλαιο ιβ΄:
12 και
διελεύσομαι εν γη Αιγύπτω εν τη νυκτί ταύτη και πατάξω παν πρωτότοκον
εν γη Αιγύπτω από ανθρώπου έως κτήνους και εν πάσι τοις θεοίς των
Αιγυπτίων ποιήσω την εκδίκησιν· εγώ Κύριος. 13 και έσται το αίμα υμίν
εν σημείω επί των οικιών, εν αις υμείς εστέ εκεί, και όψομαι το αίμα
και σκεπάσω υμάς, και ουκ έσται εν υμίν του εκτριβήναι, όταν παίω εν γη Αιγύπτω. 14 και
έσται η ημέρα υμίν αύτη μνημόσυνον· και εορτάσετε αυτήν εορτήν Κυρίω
εις πάσας τας γενεάς υμών· νόμιμον αιώνιον εορτάσετε αυτήν. 15
επτά ημέρας άζυμα έδεσθε, από δε της ημέρας της πρώτης αφανιείτε ζύμην
εκ των οικιών υμών· πας ος αν φάγη ζύμην, εξολοθρευθήσεται η ψυχή εκείνη
εξ Ισραήλ από της ημέρας της πρώτης έως της ημέρας της εβδόμης.
Και η νεοελληνική απόδοση του κειμένου, όπως μου το παρέδωσαν «οι Έλληνες φύλακες της παραδόσεως των νησιών των Σιών»:
12 και θα επανέλθω στην γη της Αιγύπτου την συγκεκριμένη νύκτα, και θα το βροντοφωνάξω σε κάθε πρωτότοκο, από άνθρωπο μέχρι ζώου· επίσης θα ανταποδώσω (την φιλοξενία) σε όλους τους θεούς των Αιγυπτίων, εγώ ο Κύριος. 13 και να βρίσκεται το διακριτικό (οικόσημο) αναφοράς του γένους σας σε εμφανή θέση στην πρόσοψη των σπιτιών σας, αφού η μοίρα όρισε να ζήσετε εκεί. Αναγνωρίζοντας δε το διακριτικό (οικόσημο) της γένους σας θα σάς προστατεύσω. Εσείς δεν θέλω να εκπλαγείτε από αυτό τον χωρισμό, αν και αδικηθήκατε, (από την χώρα της Αιγύπτου) αφού θα έχει ολοκληρωθεί ο χρόνος παραμονής σας στην Αίγυπτο. 14 και
να είναι η ημέρα αύτη άσβεστη στη μνήμη όλων σας· και να εορτάζετε αυτή
μαζί με τον Κύριό σας από γενιά σε γενιά· να την εορτάζετε αιωνίως
σύμφωνα με τους θείους Νόμους. 15 επτά ημέρας να τρώτε άζυμα,
από την πρώτη μάλιστα ημέρα να εξαφανίσετε τη ζύμη από τα σπίτια σας·
όποιος φάγει ζύμη, η ψυχή του θα εκδιωχθεί από τους κόλπους του Ισραήλ,
από της ημέρας της πρώτης έως της ημέρας της εβδόμης.
(Ο τρόπος που διαχειρίζεται ο αγιογράφος την λέξη ημέρα, σε σχέση με την έννοια του χρόνου, δεν έχει καμία σχέση με το χρονικό διάστημα των 24 ωρών που εννοούμε σήμερα).
Στην νεοελληνική μετάφραση που παρουσιάζεται για πρώτη φορά παγκοσμίως, υπάρχει πουθενά κάτι το επιλήψιμο;
Όσες
φορές κι’ αν διαβάσετε το επίμαχο κείμενο με καχυποψία, ή εμπάθεια, ή
ακόμα και ακραία αντιεβραϊκή, ή χριστιανική ή αντιχριστιανική θέση, δεν
θα βρείτε έστω και στο ελάχιστο, όλες αυτές τις αθλιότητες που
ακούγονται και προσάπτουν στην Εβραϊκή θρησκεία γιά τον –δήθεν– δολοφόνο
θεό τους.
Τι συμβαίνει;
Έχουν πάθει όλοι ομαδική παράκρουση;
Ό,τι
και να συμβαίνει, ένα είναι βέβαιο, η εμπιστοσύνη που έχουν δείξει οι
απλοί θρησκευόμενοι άνθρωποι στις ηγεσίες των Εκκλησιών τους, δεν
ανταποκρίνεται στην αλήθεια. Οι λεγόμενοι, μόνο κατ’ όνομα,
πνευματικοί άνθρωποι είναι κατώτεροι των ιερών (γερών) κειμένων που
θεωρητικά γνωρίζουν καλά, απ’ όπου αντλούν πνευματικά ερείσματα για την
ανακούφιση –δήθεν– των δυστυχισμένων πιστών τους.
Αν
μου το επιτρέψει ο «άγιος χρόνος» –Κρόνος– αξίζει να γράψω ένα βιβλίο,
για την δολιότητα που κρύβουν οι ηγεσίες των Εκκλησιών από τους πιστούς
τους, και γιατί η Εβραϊκή θρησκεία είναι πέρα για πέρα αληθινή!
Η λέξη «αληθινή» δεν έχει καμία σχέση με το αν είναι καλή ή κακή, χρήσιμη ή άχρηστη. Η αλήθεια είναι πάντα ψυχρή και ουδέτερη.
Θα
παρακαλούσα τους αναγνώστες, όπου κι’ αν ανήκουν, να μη πιαστούν από
την τελευταία λέξη του κειμένου και να με αφορίσουν, γιατί θα εκπλαγούν
από τις αποκαλυπτικές αναλύσεις.
Πάντα το φως διαλύει το σκοτάδι.
Ελλάδα, Μάρτιος 2012
«Οι φύλακες της παράδοσης των Νησιών των Σιών»
