Πριν από την Αρχή της πρώτης Δημιουργίας που ονομάζουμε Θεόν, το μόνον που υπήρχε ήταν δυο τεράστιοι αόρατοι και Άπειροι κολοσσοί με απόλυτη ησυχία, γαλήνη, ηρεμία και αρμονία. Ο ένας κολοσσός ήταν ο αγέννητος Άπειρος Χρόνος (όπως τον είχε περιγράψει πρώτος ο Έλλην φιλόσοφος και μαθηματικός Δημόκριτος) εκφραζόμενος ως Μηδέν (0) και ο δεύτερος ο Άπειρος Κενός Χώρος (όπως τον είχε περιγράψει ο Αναξίμανδρος) εξ ίσου εκφραζόμενος ως Μηδέν (0). Δεν υπήρχε τίποτε πριν από αυτούς τους δυο Απείρους Αοράτους Κολοσσούς μέσα στους οποίους παρουσιάστηκε μια δύναμη που δημιούργησε το παν με την εξέλιξη σε βάθος Χρόνου
Μέσα σε αυτούς τους τεράστιους αόρατους κολοσσούς που δεν έχουν αρχή ή τέλος δεν υπήρχε ακόμη ούτε το Σύμπαν, ούτε ο ουρανός με τα άστρα ή οι Γαλαξίες και ασφαλώς ούτε η Γη ή το ηλιακόν μας σύστημα. Βασίλευε «η ανυπαρξία». Βασίλευε το «τίποτε». Δεν υπήρχε ούτε ο Θεός. Ακόμη και αν πούμε ότι υπήρχε ο Θεός, ξαναγεννιέται η ίδια ερώτηση· τι υπήρχε πριν από Αυτόν και καταντά η ίδια ερώτηση άπειρες φορές με απάντηση το τίποτε…
Εκτός αν υποθέσουμε ότι οι δυο άπειροι κολοσσοί, ο ένας του Χρόνου και ο άλλος του Χώρου, ήταν ο Θεός. Αλλά γιατί να μη υποθέσουμε ότι μέσα από αυτούς εγέννηθη Θεός ο οποίος ένεκα της ουσίας τους ως Άπειρων είναι και ο Θεός Άπειρος; Η φαντασία μας εκεί μας οδηγεί. Αλλά το ίδιο και η λογική. Η δε φαντασία μας είναι μέρος της διάνοιας του ίδιου του Θεού. Το κάθε τέκνον είτε άνθρωπος είναι είτε ζώον είτε ψάρι ή φυτόν έχει τα χαρακτηριστικά των γονιών του. Έτσι και ο Θεός είναι άπειρος διότι έχει τα χαρακτηριστικά των Άπειρων γονέων του.
Και τα δημιουργήματά του έχουν τα χαρακτηριστικά του Δημιουργού τους.
Δεν μπορεί ο Χρόνος και ο Χώρος από μόνοι τους να ήσαν η Υπέρτατη δημιουργική Δύναμη, δηλαδή ο Θεός. Διότι δεν εξελίσσονται. Αυτοί υπήρχαν και είναι αόρατοι και θα συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι. Αυτοί ήσαν τα αρχικά δεδομένα και όχι το νερό ή η γη ή το πυρ, ή ακόμη και ο Θεός. Μπορούμε όμως μετά βεβαιότητος να πούμε ότι μέσα από αυτούς εδημιουργήθει ο Θεός ή εγεννήθει αυτή η Δημιουργική Δύναμη μετά από την διάσπαση του τίποτε ή της ανυπαρξίας.
Δεν μπορεί ο Χρόνος και ο Χώρος από μόνοι τους να ήσαν η Υπέρτατη δημιουργική Δύναμη, δηλαδή ο Θεός. Διότι δεν εξελίσσονται. Αυτοί υπήρχαν και είναι αόρατοι και θα συνεχίζουν να είναι οι ίδιοι. Αυτοί ήσαν τα αρχικά δεδομένα και όχι το νερό ή η γη ή το πυρ, ή ακόμη και ο Θεός. Μπορούμε όμως μετά βεβαιότητος να πούμε ότι μέσα από αυτούς εδημιουργήθει ο Θεός ή εγεννήθει αυτή η Δημιουργική Δύναμη μετά από την διάσπαση του τίποτε ή της ανυπαρξίας.
Όλες οι φυλές του κόσμου, όλοι οι άνθρωποι ή οι ζωικοί οργανισμοί οι οποίοι ενεφανίστηκαν πάνω στον πλανήτη Γη πριν περίπου δυο δισεκατομμύρια χρόνια ως μονοκύτταρα και εντεύθεν μετά την εξέλιξή των προσπάθησαν μεταξύ άλλων αναγκών με τον δικό τους τρόπο να προσανατολισθούν πάνω στο θέμα της ύπαρξης μιας ανώτερης Δύναμης. Αναζητούσαν να βρουν κάποιαν δύναμη άλλη από την δική τους για να εξασφαλίσουν προστασίαν από την απειλή των αντιθέσεων, των άγριων ζώων ή των ασθενειών της μεταβαλλόμενης άγριας Φύσης. Τα ευρήματα περνούσαν από γενεάν σε γενεά. Όταν οι άνθρωποι σχημάτισαν ομάδες όσον μεγαλύτερες εγίνοντο αριθμητικά, τόσο περισσότερο αισθάνοντο να είναι ασφαλείς. Το ίδιο και όλα τα ζώα. Είχαν αρχίσει να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει να είναι ένας ισχυρός. Συνήθως οι πιο σωματώδεις αναλάμβαναν την ηγεσία ένεκα σωματικής ισχύος. Πέρασαν πολλά χρόνια για να έλθει η σειρά του διανοητικού να ηγηθεί και θα περάσουν και άλλα πολλά. Όμως είτε το ένα είδος ή το άλλο είδος ανθρώπου αισθάνθηκαν αδύναμοι και ανικανοποίητοι και ζητούσαν μια ανώτερη δύναμη η οποία να τους βοηθά και να τους στηρίζει. Είχαν αισθανθεί ορφανοί και απροστάτευτοι.
Αρχικά άλλοι πίστευαν ότι η μεγαλύτερη δύναμη είναι ο Ήλιος. Τον ονόμασαν Θεό. Έτσι τουλάχιστον πίστευε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος τον καιρό των Φαραώ. Άλλοι πίστευαν ότι είναι η Σελήνη και άλλοι πίστευαν ότι είναι ένα μεγάλο ζώο όπως το βόδι, όπως είναι οι Βουδιστές. Οι αρχαίοι πολιτισμοί εδημιούργησαν διάφορους Θεούς ως επί το πλείστον τους αρχηγούς της φυλής των. Οι αρχαίοι Έλληνες έκαμαν δώδεκα Θεούς και οι Μεσανατολικές χώρες με τους Βαβυλώνιους εισήγαγαν αστρολογικές θρησκείες. Οι Αιγύπτιοι με τους Φαραώ εδημιούργησαν Αγίες Τριάδες.
Πολλοί Έλληνες ταξίδευαν σε αυτές τις χώρες και εισήγαγαν διάφορους Θεούς για τις θρησκείες τους στην πατρίδα τους, μεταξύ των οποίων και ο Χριστιανισμός της σήμερον. Η θρησκεία που μας έφεραν είναι ότι ο Θεός είναι άνθρωπος του Θεού, δηλαδή Θεάνθρωπος, και αυτή η φιλοσοφία έχει εισαχθεί σε πολλές χώρες του σημερινού κόσμου.
Αυτή η θρησκεία είχε ονομαστεί Χριστιανοσύνη. Παράλληλα με την Χριστιανική θρησκεία ένας άλλος θρησκόληπτος ταξιδιώτης στην Ιερουσαλήμ όπου είχε αρχίσει ο Χριστιανισμός, ήταν ο Μωάμεθ το 600 μ.Χ., ο οποίος έκαμε τη δική του θρησκεία. Δανείστηκε ότι έγραφε η Παλαιά Διαθήκη και αρκετά ότι πίστευαν οι Χριστιανοί, πρόσθεσε και τα δικά του και εξάπλωσε τον Μωαμεθανισμό. Για τον κόσμο οι ιστορίες ήταν καλοδεχούμενες εκτός από μερικές εξαιρέσεις όταν ο Απόστολος Παύλος πήγε στην Πάφο και δεν κατόρθωσε να πείσει τον κόσμον και τον έδειραν σαράντα παρά μίαν. Πολλοί Χριστιανοί θυσιάστηκαν για την πίστη αυτή στον Χριστιανισμό και έγιναν μάρτυρες και άλλους έκαμαν Αγίους. Ήταν όμως και η Χριστιανική θρησκεία αντιγραφή από άλλους.
Για να βρούμε ποιος ήταν ο αληθινός θεός κατά την γνώμη μου, πρέπει να πάμε πίσω στην Αρχή της Δημιουργίας.
Η όλη δημιουργία του Σύμπαντος είχε αρχίσει μετά την αυτοδημιουργία του Θεού. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι πριν από τον Θεό δεν υπήρχε τίποτε. Ούτε αέρας υπήρχε ούτε ύλη ούτε νερό, ούτε φως ούτε σκότος· τίποτε μα τίποτε. Είπα να πάμε να αρχίσουμε απ’ εκεί που ακόμα δεν υπήρχε κανείς εκτός από την ανυπαρξία.
Τι υπήρχε πριν από την αυτοδημιουργία του Θεού, πριν από τρισεκατομμύρια χρόνια;
Αυτοί οι κύκλοι που βλέπουμε αντιπροσωπεύουν διαγραμματικά δυο τεράστιους κολοσσούς. Ο ένας κύκλος είναι ο χώρος και ο άλλος είναι ο χρόνος. Τους παρουσιάζω σε μια μικρή κλίμακα αλλά είναι άπειροι. Η φαντασία άμα φτάσει στο βαθύ και απώτερον πιθανόν σημείον που δύναται δεν μπορεί να προχωρήσει. Οι περιφερειακές γραμμές των κύκλων είναι για να βοηθήσουν τον αναγνώστη. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Αν τις αφαιρέσουμε δεν θα μπορέσει κανείς να φανταστεί το Άπειρον. Γι’ αυτό μπορείτε να τους βλέπετε όπως τους παρουσιάζω και να τους φανταστείτε και χωρίς γραμμές ευκολότερα. Όταν απαλειφθούν αυτές οι κυκλικές γραμμές τότε θα δείτε τι είναι άπειρον και διανοητικά ασύλληπτον. Το Άπειρον δεν μπορεί κανείς ούτε να το φωτογραφίσει ούτε να το ζωγραφίσει ούτε να το περιορίσει. Είναι σαν να έχεις μπροστά σου μια μεγάλη σελίδα με τίποτε άλλο εκτός το λευκό και χωρίς τίποτε γραμμένο ή ζωγραφισμένο επ’ αυτής, με την διαφορά ότι μια σελίδα χαρτιού έχει περιοριστικές άκρες.
Κάνεις δεν μπορεί να υπολογίσει πόσον χρονικό διάστημα υπήρχε αυτός ο Άπειρος Χώρος που να ήταν Κενός. Είναι αδύνατον διότι και ο Χρόνος ήταν άναρχος και συνεχίζει να είναι Άπειρος. Κάνεις δεν μπόρεσε να μετρήσει τον χρόνο ή να προσδιορίσει την Αρχή του ή το Τέλος του διότι δεν υπάρχει ούτε Αρχή ούτε Τέλος. Αλήθεια, ποια ήταν η Αρχή; Ούτε πάνω στην Γη δεν μπορέσαμε να βρούμε την ακριβή ημερομηνία της Αρχής. Και δεν πιστεύω ότι άλλου είδους υπάρξεις στους μακρινούς αστερισμούς εκεί που κατοικούνται θα έχουν μπορέσει να βρουν τη δική τους Αρχή. Οι επιστήμονες απλώς υπολογίζουν και προτάσσουν ένα αριθμό τον οποίο μπορούμε να τον δεχθούμε διότι δεν έχουμε άλλον πιο ακριβή τρόπο να διατυπώσουμε.
Να μη συγχύζουμε τις στροφές της Γης γύρω από τον εαυτό της ή γύρω από τον ήλιο, (όχι βέβαια, ο ήλιος γύρω από την γη όπως αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη και στο Κοράνι) που μετρούνται ανάλογα με την απόσταση από τον ήλιο πάνω σε μια ελλειπτική τροχιά που διαρκεί 365 μερόνυχτα. Σύμφωνα με τη διαίρεση του χρονικού αυτού διαστήματος επί εποχής των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων όπου εχωρίσθει σε τέσσερεις εποχές ένεκα απόστασης, αλλά ούτε την χρονική περίοδο που ο όγκος της Γης επεμβαίνει και διακόπτει το φως του ήλιου και από τη μια μεριά είναι ολόφωτη και από την άλλη η σκιά της (η παλαιά Διαθήκη λέει ο Θεός έκαμε το σκότος ή έκαμε το φως και ονόμασαν το σκότος νύκτα και το φως μέρα). Σε άλλα μέρη του Σύμπαντος υπάρχουν τα ίδια και ίσως παρόμοια ηλιακά συστήματα και τα μεγέθη αλλάζουν οπόταν και η περίοδος της σκιάς ή της νύκτας να είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη ανάλογα του όγκου.
Π.χ. ο Αντάρες έχει διάμετρον 700 φορές μεγαλύτερη από εκείνην του ήλιου η δε Γη δεν φαίνεται καθόλου. Επομένως δεν έγιναν οι μεγαλύτεροι όγκοι αστερισμού ειδικά προς όφελος της γης, αλλά η γη είναι ένα μικρό συμπτωματικό απόκομμα από κάποιο μεγαλύτερο άστρο τελείως τυχαία και υπάρχει περίπτωσις να απορροφήσει ή να ξεφύγει από τα μαγνητικά πεδία του ήλιου που την συγκρατούν γύρω του. Αυτό δεν το ξέρει κανένας, ποια κατεύθυνση θα πάρει η γη η ακόμη και οι άλλοι πλανήτες αν τυχαία συγκρουστεί ο δικός μας ήλιος με άλλο μεγαλύτερο άστρο σαν τον Αντάρες η τον Αρκτούρο.
Δεν θα πω ότι ακόμη και το δικό μας Σύμπαν υπάρχει κάποια πιθανότης να συγκρουστεί με άλλον Σύμπαν αν υπάρχει. Όλα είναι πιθανά στην μακρόχρονη ύπαρξη στο βαθύ μέλλον. Αυτήν την στιγμή ολόκληρον το Σύμπαν ενώ επεκτείνεται ταυτόχρονα τρέχει με μεγάλην ταχύτητα γιατί δεν υπάρχει τίποτε μέσα στο Κενόν να το σταματήσει. Αν όμως υπάρχουν και άλλα Σύμπαντα τότε η πιθανότητα σύγκρουσης μέσα στο άπειρον πέλαγος του χώρου είναι δυνατόν να συγκρουστούν και να μεταβληθούν σε σκόνη. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει και δεύτερο Σύμπαν· η πηγή ήταν πάντα μια…
Αλλά τι ακριβώς συνέβει και έσπασε αυτή η υπέροχη και ανεπανάληπτη ησυχία, αυτή η σιωπή, αυτή η γαλήνη μέσα στην οποία υπήρχε μόνο το «τίποτε» και ξαφνικά είχε αρχίσει να γίνεται «κάτι» απροσδιόριστον θορυβώδες και άγνωστο; Παραδόξως αυτήν την γαλήνη, αυτήν την ησυχία και αυτήν την αρμονία την κληρονόμησε ο κάθε άνθρωπος. Δεν εχάθει ποτέ αλλά υπάρχει καθημερινά γύρω μας. Υπάρχει στον κάθε άνθρωπο σαν όνειρο και αναζητεί χωρίς να ξέρει να ξαναπάει εκεί. Το μέρος αυτό με απόλυτη ησυχία γαλήνη και αρμονία ήταν το Άπειρον Κενόν πρωτού εμφανισθεί καμία ύπαρξη.
Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να δει το μέλλον βασιζόμενος στις συνθήκες κάθε εποχής μόνο με την φαντασία του και όχι με τα μάτια του σώματός του τα οποία είναι αναγκαία μόνον για να βλέπει την ύλην, τα βουνά, τη φύση τα σπίτια και τους τοίχους. Γι’ αυτό είναι ελεύθερος και οφείλει να πιστεύει εκείνο που βλέπει με τα μάτια της ψυχής όποτε θέλει και όχι εκείνο το οποίον είναι κατασκευασμένον από ύλη ή εκείνο που του υποβάλλουν άλλοι να βλέπει, για δίκες τους σκοπιμότητες και προ πάντος συμφέροντα. Ποιος είναι ο Θεός και που μπορούμε να τον βρούμε είναι ένα κοινό πρόβλημα για όλους μας, ειδικά όταν γηρασκόμεθα. Όλοι θέλουμε να μάθουμε που πάμε μετά θάνατον.
Η επέμβαση μέσα σε εκείνην την κατάσταση έγινε ένεκα μιας έκρηξης πολύ μικρής και μικροσκοπικής, ενός κενού ατόμου η οποία έφερε όλην την φασαρία και ανωμαλία η οποία είχε διαταράξει την ησυχία σε όλον το άγνωστον Άπειρο Χώρο. Αυτή η έκρηξη ήταν πολύ μικρή αλλά σημαντική. Σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να την διακρίνει ακόμη και με το μικροσκόπιο αν ήταν σήμερα. Εξ άλλου κανείς δεν ήταν γεννημένος όταν συνέβει αυτό. Ήταν σαν ένα mini bang. Τόσο μικρή που σήμερα, δεν μπορούσε κανείς να τη διακρίνει.
Μια μικρή εκρηξούλα από την οποία εφάνει μια μικρή φλογίτσα η οποία μέσα στην ηρεμία και την γαλήνη εκινήθει λίγο, πολύ λίγο και έκαμε μια μικρή κίνηση. Απ’ εκεί που πέρασε σε πολύ μικρή απόσταση, όχι πολύ μακριά από το σημείο της έκρηξης έσπρωξε μερικώς την πυκνότητα της γαλήνης του τίποτε, και είχε δημιουργηθεί μικρό και ασήμαντο ρεύμα Αέρος αρκετός για τροφή της μικρής φλόγας. Ο αέρας ήταν πολύ καθαρός. Δεν υπήρχε κανένα είδος υλικής ουσίας όπως τον σημερινό.
Από την αλλαγή της υφιστάμενης αρμονίας που διεφάνει ένας σπινθήρ· μέσα σε αυτόν υπήρχε θερμότης και έκαιε αλλά ταυτόχρονα έλαμπε. Ήταν εν όλω τρεις δυνάμεις συνδεδεμένες μεταξύ των. Ήταν οι πρώτες Δυνάμεις. Συνδέονταν μεταξύ τους με μια μικροσκοπική σφαιρούλα η οποία γύριζε περί του εαυτού της την ώρα της έκρηξης και κινούμενη δημιουργούσε συνεχώς είδος αέρος, σαν καθοδήγηση.
Ήταν ο πρώτος καθαρός αέρας (λεγόμενος σήμερα Άγιον Πνεύμα) ο οποίος έδιδε τροφήν εις το πυρ. Όμως εκείνος ο αέρας του καιρού εκείνου ήταν ολοκάθαρος και εύφλεκτος και πολύ ολίγην ομοίωση έχει με τον σημερινό ο οποίος γέμισε από σκόνες ένεκα συγκρούσεων των όγκων της ύλης σε ολόκληρον το δημιουργηθέν Σύμπαν.
Η πρώτη δύναμη του πυρός ή του φωτός, ο σπινθήρ αν δεν υπήρχε ο αέρας θα έσβηνε. Έτσι ο αέρας διεδραμάτισε τον ρόλο της τροφοδοσίας του πυρός. Και οι τρεις δυνάμεις μαζί μεγάλωναν με ένα σφαιρικόν σχεδιασμό.
Σε αυτό το διάγραμμα φαίνεται η γέννηση απ’ αρχής της δημιουργίας με το MINI BANG το οποίον είχε εξελιχθεί σε τεράστιες διαστάσεις μέσα στο Σύμπαν ως μια μονολιθική τεράσται φλόγα πυρός και ερχόμενον σε επαφή με την ψύχραν είχε αρχίσει η στερεοποίηση.
Σαν αυτή τη σφαίρα έμοιαζε η πρώτη μικροσκοπική σφαίρα που δεν μπορούσε κανείς να την δει εκτός αν εμεγενθύνετο εκατομμύρια φορές. Ήταν τα πρώτα άτομα, με ηλεκτρόνια και μόρια (molecules).
Μέσα σε αυτού του είδους την σφαίρα υπήρχε στο κέντρον -εκτός από τα άτομα ως ύλη- και μια άλλη δύναμη που είχε δημιουργηθεί από τις τρεις ουσίες εξωτερικά, το νετρώνιον του οποίου η ταχύτης είναι τρία εκατομμύρια χιλιόμετρα το δευτερόλεπτον εν συγκρίσει με εκείνην του φωτός που είναι 300.000 χλμ. το δευτερόλεπτον. Ήταν η διάνοια του Θεού (και μπορώ να πω ότι αργότερα εδόθει σε όλους τους ζωικούς οργανισμούς και του ανθρώπου) με όλες τις αόρατες αισθήσεις και δυνάμεις κατά την εξέλιξη της δημιουργίας. Είναι το πρώτο σχηματικόν αυτοδημιούργημα που μπορούσε να παρουσιασθεί ως σφαίρα με όλες του τις δυνάμεις μέσα στον άπειρο Χώρο και Χρόνο. Ο κάθε εγκέφαλος του κάθε ζωικού οργανισμού είναι στρογγυλός και απαράμιλλος, περίπου όπως στην ανώθεν σφαίρα όπου εγεννήθησαν οι τρεις αρχικές δυνάμεις του ίδιου του Θεού (με το πυρ να φαίνεται) και οι άλλες δυνάμεις να είναι αόρατοι μέσα στο δημιουργηθέν σκότος. Δεν υπάρχει ως σχήμα σαν τριγωνικός η τετραγωνικός ή πολυγωνικός εγκέφαλος σε κανένα ζωικόν οργανισμό εκτός από τον σφαιρικό…
Σε αυτό το σφαιρικό σχεδιασμό μέσα στον άπειρο Χώρο μαζεύτηκαν ή δημιουργήθηκαν και περιτυλίχτηκαν οι αόρατες δυνάμεις του ηλεκτρισμού της βαρύτητος, του μαγνητισμού και άλλων φυσικών στοιχείων με κέντρον τα πρώτα σημεία της Διάνοιας.
Ένεκα δε του Απείρου Χώρου συσπειρωθήκαν μαζί σε ένα σφαιρικό σχήμα εντοπιστικό το οποίον εκινείτο όπου ήθελε με πολλήν ελευθερίαν αλλά και ταχύτητα. Αργότερα είχαν συσπειρωθεί άλλες δημιουργούμενες υλικές ουσίες από τις αρχικές επί της ιδίας σφαίρας που έτρεχε ασταμάτητα.
Ήταν πολύ αδελφωμένες οι τρεις δυνάμεις όταν είχαν αρχίσει να πολεμούν την ανυπαρξία μέσα στον Άπειρο Χώρο με την εμφάνισή τους.
Για να αναλύσω περισσότερον αυτό το μικροσκοπικόν φαινόμενο που κανείς άνθρωπος δεν θα το έβλεπε αν ήταν εκεί την ώρα της έκρηξης (εκτός αν είχε τεράστια μικροσκόπια όπως η σημερινή Επιστήμη ή απέραντη φαντασία) έχω χρησιμοποιήσει μερικά πολύ απλά μαθηματικά με θετική απόδειξη.
Αυτόν το «τίποτε» ή η «ανυπαρξία» ήταν το πρώτο δεδομένο και μπορούμε να το διατυπώσουμε και αριθμητικώς ως ένα μικρό ή μεγάλο «Μηδενικό». Όχι διαφορετικά ή πολλά μηδενικά γιατί έχει μεγάλη σημασία… Ένας ήτο ο μεγάλος και Άπειρος Κενός Χώρος μέσα στον Άπειρο Χρόνο και, επομένως μια ήταν η ανυπαρξία η οποία αφού διεσπάσθει (διαιρέθει) με τον εαυτό της και παρουσιάσθει η Μονάς του φωτός ή του πυρός. Σε κάθε έκρηξη παρουσιάζεται ο σπινθήρ ακόμη και στην διαίρεση του μηδενικού που εμείς δεν βλέπουμε.
Ο κάθε αριθμός όπως ξέρουμε αντιπροσωπεύει κάποια ποσότητα. Ο αριθμός 0 αντιπροσωπεύει καμίαν ποσότητα εκτός από την μηδενική η οποία αντιπροσωπεύει και την ανυπαρξία ή το τίποτε. Είναι όμως αριθμός.
Αριθμητικά και Μαθηματικά έχουμε μάθει ότι με τις κάτωθεν αριθμητικές πράξεις, που ακολουθούν βλέπουμε ότι από το τίποτε έχει ως εκ θαύματος ή της λογικής παρουσιασθεί, ένεκα διάσπασης, ή διαίρεσης, ή έκρηξης, μια Μονάς. Αυτή η πρώτη Μονάς αποτελείτο από τρεις διαφορετικές ουσίες όπως φαίνεται στο δεύτερο διάγραμμα που παρουσίασα προηγουμένως.
Επειδή αυτές οι ουσίες ήταν οι πρώτες δυνάμεις μπορούμε μετά βεβαιότητος να ισχυριστούμε ότι αυτές οι τρεις πρώτες δυνάμεις ήταν ομού ο Θεός. Γιατί τα πάντα δημιουργήθηκαν από αυτές όπως θα δούμε στην εξέλιξη. Τίποτε δεν μπόρεσε να δημιουργηθεί χωρίς αυτές τις τρεις ουσίες, είτε ορατόν ή αόρατον.
Ας παρακολουθήσουμε τις παρακάτω μαθηματικές πράξεις που σχετίζονται με την αυτοδημιουργία. Από το μικρότερο έγινε το μεγαλύτερο και από το ασήμαντο έγινε το πιο σημαντικό. Η αδυναμία μετεβλήθει σε δύναμη. Κατά την διάσπαση η κεντρική σφαίρα με την περιστροφή της είχε αρχίσει να περισυλλέγει ό,τι εδημιουργείτο από τη στιγμή της εκρήξεως. Η θερμότητα του πυρός ήταν μια ιδιότητα έναντι της ψύχρας, ο ηλεκτρισμός, ο μαγνητισμός η βαρύτητα και όλα τα στοιχεία της φύσεως τα οποία γνωρίζουμε περιεστρέφοντο σε αυτή τη σφαίρα. Δεν μπορούσε ο μαγνητισμός να εκυκλοφορούσε μέσα στο άπειρον από μόνος του χωρίς τις άλλες δυνάμεις που περιετυλίγοντο σφαιρικά όπως τυλίγεται ένα κουβάρι από νήμα. Με μεγάλη ταχύτητα ένεκα της κίνησης όπως φαίνονται περίπου στο τρίτο διάγραμμα το οποίον έχει μεγεθυνθεί ένα δισεκατομμύριο φορές. Καμία δύναμη δεν ήταν διάσπαρτη. Ήταν όλες ενωμένες μέσα από μια εντοπισμένη σφαίρα μέσα σε κάποια περιοχή του Απείρου Χώρου.
