«Το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο είναι η αρμονία». Όλη η διδασκαλία του ήταν καλά τεκμηριωμένη και οι μαθητές του επείθονται πλέον στα λεγόμενά του «Τυφλοίς όμασι» ιστορικό δε παρέμεινε το «Αυτός έφα». Ο Πυθαγόρας δίδαξε επίσης, την παγκόσμια βαρύτητα και την πλειονότητα των κόσμων. Ο Αριστοτέλης μάλιστα αποκαλεί τον αριθμό 3 σαν το Νόμο με τον οποίο τα πάντα στον Κόσμο διατάσσονται.
Ο Ερμής Τρισμέγιστος λέει ότι ο κόσμος υφίσταται δια της Τριάδος. Γενικά ο αριθμός 3 εκφράζει την οργάνωση και στη συνέχεια την σειρά των κατά τριάδας εκδηλώσεων. Ο Πλάτων, στο έργο του Τίμαιος, υποστηρίζει ότι ο Θεός συνέστησε την ψυχή από το «αμέριστον και αναλλοίωτον και από το μεριστόν». Από αυτές τις δύο ουσίες προέκυψε μία τρίτη ουσία, την οποία τοποθέτησε μεταξύ του Διαιρετού και του Αδιαιρέτου. Αυτή η ουσία, που παριστά τη φύση της ψυχής, δεν αφορά μόνο στον άνθρωπο, αλλά και στα άστρα του ουρανού. Ο Αριστοτέλης συνεχίζει λέγοντας ότι: «κάθε ψυχή έχει το άστρο της». Ο Σωκράτης ομοιάζει την ψυχή με δύναμη σύμφυτον, που αποτελείται από ζεύγος υποπτέρων ίππων και από ένα ηνίοχο. Ο ηνίοχος διαπιστώνει ότι, ενώ δίνει την ίδια κατεύθυνση στους δύο ίππους, ο ένας ίππος είναι ωραίος, με καλό χαρακτήρα και ο άλλος είναι εντελώς αντίθετος με τον πρώτο, σκληρός και κακός. Με τις αντιθέσεις των δύο ίππων, η πορεία του άρματος του ηνιόχου είναι δύσκολη, επίπονη και διαφορετική για κάθε ψυχή.
Οι ψυχές που τείνουν προς τους θεούς και μοιάζουν με αυτούς σηκώνουν ψηλά το κεφάλι του ηνιόχου και ακολουθούν την πορεία των άστρων, στο ουράνιο στερέωμα. Άλλες ψυχές, άλλοτε υψώνονται στον ουρανό και άλλοτε βυθίζονται παρασυρμένες από την βία των ίππων. Αυτά μας μεταφέρει ο Πλάτων στο έργο του «Φαίδρος» για όσα έλεγε ο δασκαλός του. Ο Αναξίμανδρος λέγει για το «άπειρον» : «Φύσις αόριστος και κατ’είδος και κατά μέγεθος» ,ο «Νούς» είναι δύο πράγματα μαζί. Η διανοητική δύναμη και η ψυχή. Η ψυχή αποτελεί την κινητική αιτία του παντός. Και όχι μόνον κινεί την ύλη, αλλά ταυτόχρονα τη διευθετεί και την κατευθύνει. Η θεωρία του Δημόκριτου σχετικά με τη δομή του σύμπαντος, όπου το γενικό συμπέρασμα του είναι ότι όλα τα πράγματα αποτελούνται από άτομα και κενό και ότι τίποτα δεν προέρχεται εκ του μη όντος και τίποτα δεν καταστρέφεται ώστε να γίνει μηδέν (μηδέν τε εκ του μη όντος γίγνεσθαι μηδέ εις το μη όν φθείρεσθαι). Τα άτομα είναι άπειρα κατά το πλήθος, έχουν απειρία σχημάτων, με στροβιλισμό δε έρχονται τα μεν σε επαφή με τα δε και έτσι δημιουργούνται ενώσεις, όπως η φωτιά, το νερό, ο αέρας, η γη. Στη διαδικασία από τη γέννηση στη φθορά και από τη φθορά στη γέννηση ισχύει ο νόμος: «τω ομοίω το όμοιον».
Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι: «Η υπόσταση και η ουσία του παντός αποτελούν αποκλειστικό προνόμιο της ανθρώπινης σύλληψης. Πίσω από την ανθρώπινη φαντασία, τις αισθήσεις και τους λόγους υπάρξεως της ψυχής, υπάρχει η επιστημονική απόδειξη που τα εξηγεί όλα». Ο Αριστοτέλης επίσης, υποστήριζε πως εκτός από τα τέσσερα στοιχεία (Γη, Ύδωρ, Αήρ και Πυρ) υπήρχε στη Φύση και ο Αιθήρ. Σύμφωνα με την άποψη του ο ουρανός διαφέρει θεμελιακά από τον κόσμο, καθώς αποτελούνταν από ένα πέμπτο στοιχείο, τον αιθέρα, που είναι και η «πέμπτη ουσία» της Φύσης (εξού και η λέξη πεμπτουσία). Επίσης κυρίαρχη θέση στην έρευνα του Αριστοτέλη για την ψυχή λαμβάνει ο όρος «εντελέχεια». Ο όρος αυτός λέει: «Εντελέχεια είναι η μορφή του όντος που υπάρχει σε κατάσταση δυνατότητας». Η ψυχή αποτελεί την αιτία και την αρχή του ζωντανού σώματος, αυτή είναι η πηγή και ο σκοπός της κίνησης και της δράσης του. Ο νούς αποτελεί την ουσιαστική δύναμη του ανθρώπου να μπορεί να ανιχνεύσει το σύμπαν ζητώντας απαντήσεις στο πρόβλημα της Δημιουργίας. Για τον Αριστοτέλη, η ουσία είναι αποτέλεσμα του περιεχομένου μιας ζητούμενης απόδειξης. Το περιεχόμενο της ουσίας για το κάθε τι που υπάρχει μέσα στο Σύμπαν είναι η πειθαρχία του στους μαθηματικούς κανόνες και τις γεωμετρικές σειρές που ακολουθούν μέσω της κίνησης για να συγκροτούν την παγκόσμια αρμονία, δηλαδή, την ψυχή του σύμπαντος (εντελέχεια).
Για τον Αριστοτέλη σε όλα υπάρχει Αρχή και Τέλος στο σύμπαν, που πάντοτε γίνονται κάτω από μαθηματικές αρχές και φυσικούς νόμους. Αποτελεί το «γίγνεσθαι» και «η αρχή είναι συνεχής». Τη σταθερή κατάσταση του σύμπαντος οι αρχαίοι ‘Έλληνες μύστες και φιλόσοφοι την ονόμασαν αιθερική κατάσταση. Την κινητική κατάσταση του σύμπαντος ορίζει το φως. Ο αιθέρας και το φως που τον διαπερνά, ταξιδεύοντας προς κάθε κατεύθυνση αποτελούν την διττή εντελέχεια του σύμπαντος, την ψυχή του.
Στους αιώνες που ακολούθησαν οι αλχημιστές, που αναζητούσαν την «πεμπτουσία», κράτησαν ζωντανή τη θεωρία του Αιθέρα. Στις συμβολικές απεικονίσεις των αλχημιστών ο Αιθέρας αντιπροσώπευε πάντα το κεφάλι (το «πέμπτο άκρο» του σώματος), ενώ τα υπόλοιπα στοιχεία αντιπροσωπεύονταν από τα άλλα τέσσερα άκρα (χέρια και πόδια). Σύμφωνα μ’ αυτούς τους συμβολισμούς ο Αιθέρας θεωρούνταν ανώτερο στοιχείο της Φύσης και η «αιθερική» κατάσταση ως ένα από τα ανώτερα επίπεδα του «πνευματικού σώματος».
Πηγή: Sirius5
Today Deal $50 Off : https://goo.gl/efW8Ef
