Η ‘κατάκτηση της Ευρώπης’ από την Γερμανία επετεύχθη σε τρία στάδια.
Στο πρώτο στάδιο, η Γερμανία επέτυχε την ενοποίηση
της Δυτικής με Ανατολική γερμανία, κάνοντας καραμπόλα εκμετάλλευσης.
Αφενός εκλεισε Ανατολικογερμανικές παραγωγικές εταιρίες και φτωχοποίησε
15 εκατομμύρια εργατικό δυναμικο,
της Ανατολικής πλευράς
(οι μισθοί των δυο περιοχών ακόμη και τώρα δεν έχουν εξισωθεί) ρίχνοντας το δικό της κόστος, και διευρύνοντας την αγορά
της σε βάρος άλλων γερμανών!)
- Ανάπτυξη με απλήρωτες υποχρεώσεις πάνω απο 1 τρις!
Δεύτερον η Γερμανία αθέτησε την πληρωμή των
πολεμικών της υποχρεώσεων προς τρίτες χώρες που αποφασίστηκαν στην
‘Potsdam Conference’ που εγινε τον Αυγουστο του 1945, ενώ
αντίθετα οι άλλες χώρες που έχασαν τον πόλεμο, όπως για παράδειγμα η Βουλγαρία και Ιταλία πλήρωσαν τις πολεμικές αποζημιώσεις
που οφείλαν. Εκτιμάται ότι μόνο προς την Ελλάδα οι αποζημιώσεις που η
Γερμανία αθέτησε να πληρώσει ανέρχονται περίπου σε 300 δις ΕΥΡΩ, δηλαδή
150% του Ελληνικού ΑΕΠ. Οι υποχρεώσεις αυτές έπρεπε να γίνουν άμεσα
πληρωτέες από τη Γερμανία προς Ελλάδα και άλλες χώρες με την ενοποίηση
(1990). Να σημειώσουμε εδώ ότι η Γερμανία δεν είχε πληρώσει ούτε τις
πολεμικές αποζημιώσεις που όφειλε από τον …πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τις
οποίες η πτωχή πλην τίμια Ελλάς ‘κούρεψε’ κατά 50% από την Δυτική
Γερμανία το 1952, ώστε να προικοδοτήσει τους χρεοκοπημένους Γερμανούς!
Το μεγάλο κόλπο όμως της Γερμανίας ήταν το ΕΥΡΩ και η συνθήκη
Νομισματικής Σταθερότητας!
- Το τρίτο κόλπο: ΕΥΡΩ και η συνθήκη Νομισματικής Σταθερότητας!
Καθώς η Γερμανία έπρεπε να βρεί έναν τρόπο αφενός να ενσωματώσει τους
Ανατολικο-Γερμανούς με ‘μισθούς γαλέρας’ στην νέα ‘διευρυμένη’
Γερμανία,
αφετέρου να τσακίσει τις οικονομίες χωρών που κατάφερναν να κρατάνε ανταγωνιστικότητα
με νομίσματα που διολίσθαιναν, όπως Γαλλία Ιταλία, Ισπανία, και να
δημιουργήσουν μια νέα ‘τεράστια δεξαμενή’ με χρεοκοπημένες επιχειρήσεις
και απεγνωσμένους προλετάριους, όπως ακριβώς έκανε λεηλατώντας την
Ανατολική Γερμανία. Το κόλπο ήταν ο
συνδυασμός ενός σκληρού νομίσματος (του ΕΥΡΩ) και 3 σαδιστικών όρων που θα βαφτίζονταν ευφημιστικά ‘Συνθήκη Σταθερότητας και…Ανάπτυξης’ (Stability and Growth Pact)! Το κόλπο σκέφτηκε ο Τέο Βάιγκελ (Theo Waigel) το τότε σιδερένιο χέρι των Γερμανικών πολυεθνικών και Υπουργος Οικονομικών του καγκελάριου Κόλ. Ο Βάιγκελ, επάξιος
προκάτοχος του γνωστού Σόιμπλε, ηταν εκείνος που κατάφερε προς έκπληξη τότε της Παγκόσμιας
κοινότητας να εκβιάσει τους Γάλλους και να επιβάλλει
δια της σιδηράς πυγμής τους όρους αυτούς σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
- Τι πονηρό έχει η Συνθήκη ‘Σταθερότητας’;
Η συνθήκη βάζοντας εξωπραγματικά χαμηλούς όρους ‘μέγιστου ελλείματος
προυπολογισμού’ (1%, και σε κρίση μεχρι 3%), σχεδόν μηδενικού
πληθωρισμού και Χρέους προς ΑΕΠ όχι πάνω από 60%,
έβαζε όλη την Ευρώπη σε μια διπλή μέγγενη. Αφενός πίεζε τις χώρες της ΕΕ με παραδοσιακά χαλαρά νομίσματα όπως Ισπανία, Γαλλία και Ιταλία, σε
χρεοκοπία, αφετέρου εισήγαγε έτσι ‘δια πυρός και σιδήρου’ εξωπραγματικά κριτήρια ώστε να τις θέσει
υπό τον μακροοικονομικό έλεγχο της ισχυρής Γερμανίας τις οικονομίες τους, κάτι που επέτυχε.
- Πριν το ΕΥΡΩ Γαλλία-Ιταλία-Ισπανία αναπτύσσονταν γοργά
Η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία είχαν καταφέρει να
υποτιμούν κατά μέσο όρο το νόμισμά τους
ετησίως κατά
3,8% , 9,1% και 7,3% αντίστοιχα, κατά την περίοδο 1973-1995,
επιτυγχάνοντας ετσι να έχουν ζωηρή εγχωρια παραγωγή και ανταγωνιστικό κόστος.
Ενδεικτικά, σύμφωνα με τα στοιχεία των Ηνωμένων εθνών (UN Conference on
Trade and Development -UNCTAD) ενώ στην περίοδο 1970-2000, η Ιταλία,
Γαλλία και Ισπανία υπερδιπλασίασαν τις βιομηχανική τους παραγωγή (Ιταλία
από 112 σε 289 δις δολάρια, Γαλλία 122 σε 245, Ισπανία από 58 σε 149
δις δολάρια) σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τη Γερμανία που ειχε μολις 50%
αύξηση (από 368 σε 550δις μόνο) η κατάσταση άλλαξε αρδην, με το ΕΥΡΩ
και την ‘συνθηκη σταθερότητας’!
- Μετα το ΕΥΡΩ- ‘σύμφωνο σταθερότητας’, όλα τα οφέλη στην Γερμανία μόνο!
Με την ένταξη στο ΕΥΡΩ και με την επιβολή των Γερμανικών κριτηρίων ‘Σταθερότητας’ όχι μόνο
χρεοκόπησαν οι εσωτερικές αγορές της Ιταλίας, Ισπανίας και Γαλλίας, αλλά και οι
βιομηχανίες
των χωρών αυτών. Ενδεικτικά να αναφέρουμε μόνο ότι όχι μόνο η Γερμανική
παραγωγή αυξήθηκε ουσιαστικά ενώ εκείνη Γαλλίας-Ιταλίας-Ισπανίας
μεταβλήθηκε οριακά ή μειώθηκε. Η παραγωγή της Ιταλίας έπεσε στην περίοδο
ΕΥΡΩ 2000-2014 απο 289 σε 257 δις δολάρια, της Γαλλίας ανέβηκε μόλις
11% (από 245 στα 267 δις) και της Ισπανίας έπεσε από 149 σε 134 δις!
Αντίθετα της Γερμανίας αυξήθηκε από 550 σε 680 δις ΕΥΡΩ! Η Γερμανία έτσι κατάφερε να παραμείνει
4η βιομηχανική χώρα στον κόσμο, ενώ η Γαλλία είναι πλέον 7
η , η Ιταλία 8
η και η
Ισπανία…15η χάνοντας πολλές ανταγωνιστικές θέσεις η καθεμία!
Συμπέρασμα
- Η Γερμανία κατάφερε αφενός με την αθέτηση των συμβατικών της
υποχρεώσεων, να μην πληρώσει αποζημιώσεις τρισεκατομμυρίων ΕΥΡΩ προς
τρίτες χώρες, χρηματοδοτώντας με υποχρεώσεις έναντι όλων μας την
ανάπτυξή της, αφετέρου με το σκληρό νόμισμα ΕΥΡΩ και τις συνθήκες
σταθερότητας που επέβαλε, όχι μόνο κατάφερε την εκμετάλλευση
εκατομμυρίων άλλων Γερμανών, αλλα και τη φτωχοποίηση της μισής Ευρώπης.
- Τελικά το ‘Γερμανικό σύστημα’ πέτυχε, δια της μεθόδου του κανιβαλισμού, εξοντώνοντας δηλαδή όλους εμάς τους υπόλοιπους Ευρωπαίους!
Κωνσταντίνος Βέργος
Καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο Πανεπιστήμιο Πόρτσμουθ, Αγγλία
