Άνθρωποι - θεοί: το φαινόμενο αυτό είχε παλιές ρίζες στην αρχαιότητα αλλά δεν ήταν τόσο διαδεδομένο η σύνηθες. Έγινε εντονότερο κατά τους Ελληνιστικούς χρόνους και έφτασε στο αποκορύφωμα του, μετά την κατάκτηση της Ελλάδος από τους Ρωμαίους. Τότε, κατά την Ελληνορωμαϊκή περίοδο, είχαν αρχίσει να θεοποιούνται Ρωμαίοι κατακτητές. Θεοποιήθηκαν και λατρεύτηκαν
σαν «θεοί», από Αυτοκράτορες, π.χ. ο Αύγουστος, κτλ, μέχρι Ρωμαιοι
στρατηγοι, ακομη δε και η πόλη της Ρώμης !!!. (*).
Ειναι γνωστο πως οι ειδωλολάτρες (Ελληνες και μη, “εθνικοί”) της τότε εποχής, είχαν ως θεούς τους, μαζί με τους γνωστούς του δωδεκαθέου (Δια, Απόλλωνα, Αθηνά, Ήρα, κτλ), και
τους Αυτοκρατορες κατακτητές τους !!!. Κατ’ αυτόν τον τρόπο
θεοποιήθηκε μετά θάνατον και λατρευόταν από τους μη-Χριστιανούς της
τότε εποχής, ΚΑΙ ο Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο οποίος όταν ήταν εν ζωή, ήταν ΚΑΙ Μέγας Ποντίφηξ των ειδωλολατρων (Ελληνων και μη, “εθνικων”).
Σαν να λεμε ηταν ενας Πάπας για τους (μη-Χριστιανους) Ρωμαιοι πολιτες.
Αυτό περί της θεοποιήσεως του Κωνσταντίνου του Μέγα, το γράφει ο Εθνικός ιστορικός Φλάβιος Ευτρόπιος, που ήταν και γραμματέας του Ιουλιανού [του κατά φαντασίαν "Έλληνος" Αυτοκράτορος, που τον λένε και "Αποστάτη"].
ΟΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΔΩ:
Eutropius:
Breviarium historiae Romanae, X, 8¨" Για τον Κωνσταντίνο τον Μέγα: Πρωτότυπο Λατινικό κείμενο: "Atque inter Divos meruit referri". Αγγλική μετάφραση: "He was deservedly enrolled among the gods" Ελληνικά: "[αφού πέθανε] κατατάχθηκε επάξια ανάμεσα στους θεούς" Λινκ: Λατινικά http://www.thelatinlibrary.com/eutropius/eutropius10.shtml Αγγλική μετάφραση: http://www.forumromanum.org/literatu…/eutropius/trans10.html
“Θεός” για τους ειδωλολατρες (για τους μη-Χριστιανους Ρωμαιους πολιτες συμπεριλαμβανομενων και των τοτε Ελληνων), ήταν ΚΑΙ ο Θεοδόσιος ο Μέγας και ελατρευετο κι αυτος απο ολους τους ειδωλολατρες “πιστους”. Οι ειδωλολάτρες Ρωμαιοι είχαν ανακηρύξει θεό τους τον Θεοδόσιο στα 393 μ.Χ., σε εορταστική συνεδρίαση της Σύγκλητου με την γνωστη φραση: "Deum dedit Hispania quem videmus" = Η Ισπανία μας χάρισε το Θεό που βλέπουμε! [Ο Μύθος των μεγάλων της ιστορίας, Κ. Σιμόπουλου και στην σελιδα 332-333 απο το βιβλιο https://books.google.gr/books?id=YACfvhXk6kEC&pg=PA322&lpg=PA322&dq=Deum+dedit+Hispania+quem+videmus&source=bl&ots=3IaNmFd74u&sig=8b8Ci8BAMSKJMrdJGest4mHKCGI&hl=en&sa=X&ved=2ahUKEwjOkPLG99jfAhVM-aQKHaknAvAQ6AEwAHoECAEQAQ#v=onepage&q=Deum%20dedit%20Hispania%20quem%20videmus&f=false ]
Για όσους ΔΕΝ κατάλαβαν ακομη, οι αρχαίοι μας προγονοί, στην παρακμή τους και πριν
την εμφάνιση του Χριστιανισμού, είχαν εντάξει στην “πατρώα” τους
θρησκεία, την “θεά Ρώμη” μαζί με πλείστους εκ των κατακτητών
Αυτοκρατόρων κι όχι μόνον!!!!
Τελικά, είναι αστείο να ακούμε τους επικριτές της Ορθοδοξίας να την
κατηγορούν για την λατρεία του Κωνσταντίνου, ξεχνώντας πως αυτή κατήργησε την θεοποίηση και λατρεία των υπόλοιπων Αυτοκρατόρων.
Η παραλίγο σφαγή των νηπίων. Όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος έγινε μονοκράτορας (και “θεος” για τους μη Χριστιανους)
, εγκαταστάθηκε στη Ρώμη. Εκεί διαπιστώθηκε ότι έπασχε από κάποια
ασθένεια που είχε τα συμπτώματα της λέπρας και οι γιατροί (!!!),
αποφάνθηκαν ότι για να θεραπευτεί έπρεπε να λουστεί με αχνιστό αίμα
νηπίων! Πράγματι, ορίστηκε η μέρα της σφαγής και συγκεντρώθηκαν έξω από
το Καπιτώλιο τα νήπια που επρόκειτο να σφαγιαστούν. Όταν ο Κωνσταντίνος
άκουσε τους θρήνους των μητέρων των άτυχων παιδιών, λένε ότι, σαν να
συνήλθε από ένα μεθύσι, αρνήθηκε να δεχτεί ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα.
Διέταξε να δοθούν στις μητέρες τους τα νήπια και επιπλέον να
αποζημιωθούν με ένα χρηματικό ποσό για να νιώσουν έτσι διπλή χαρά....
Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-megas-konstantinos-etoimazotan-na-kanei-mpanio-me-aima-nipion-gia-na-therapeytei-giati-den-ekane-proteyoysa-tis-vyzantinis-aytokratorias-tin-troia/
(*)
Ελάχιστοι γνωρίζουν πως στην Αθηναϊκή Ακρόπολη κι ανάμεσα σ' όλα τα
κτίσματα, οι Αθηναίοι έχτισαν τον ναό προς τιμήν της Ρώμης και του
Αυγούστου, κι όλα αυτά στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ., μετά το 27 π.Χ.. Οι
τότε πρόγονοι μας, έφτασαν στο σημείο να ΘΕΟΠΟΙΗΣΟΥΝ την πρωτεύουσα των
κατακτητών και καταστροφέων μας, την πόλη της Ρώμης (παγκόσμια πατέντα
!!!) και την λάτρευαν μετά θυσιών, μαζί με τον ξένο κατακτητή μας, τον
«θεό – αυτοκράτορα» Αύγουστο !!!. Οι Ναοί αυτοί προς τιμήν των θεοποιημένων κατακτητών και καταστροφέων μας, μπορεί να ταυτιστούν στην ανατολική πλευρά του Παρθενώνα. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CF%8C%CF%82_%CE%A1%CF%8E%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%91%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85
Φλάβιος Ευτρόπιος https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CF%84%CF%81%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%BF%CF%82_(%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82)
Είκοσι χρόνια αργότερα, λίγο πριν επιτεθεί κατά των Περσών, την ημέρα
της δολοφονίας του, ο Φίλιππος διέπραξε βλασφημία. Συγκεκριμένα στις
τελετές για τον γάμο της κόρης του στο θέατρο των Αιγών, ενώπιον
όλων των Μακεδόνων και των επισήμων αντιπροσωπειών από όλα σχεδόν τα
Ελληνικά κράτη, παρέλασε πομπή αποτελούμενη από τα δώδεκα αγάλματα των
θεών του Ολύμπου και πίσω τους ακολουθούσε ένα δέκατο τρίτο θεοπρεπές άγαλμα του ιδίου,
που τον παρουσίαζε σύνθρονο των θεών. Γεγονός που αποτελεί σαφή ένδειξη
ότι και ο Φίλιππος είχε αποφασίσει την θεοποίησή του. Φαίνεται λοιπόν
ότι ο Φίλιππος είχε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την κατάκτηση και κατοχή
της Ασίας και ότι η απόκτηση της Ηγεμονίας της Ελλάδος και η ίδρυση του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων ήταν απλώς τα πρώτα βήματα για την εφαρμογή αυτού του σχεδίου, που τελικά υλοποίησε ο Αλέξανδρος.
Λιγο απ΄όλα:
Ο Σπαρτιάτης πολιτικός και στρατηγός Λύσανδρος (...- 395 π.Χ.), ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη συντριβή των Αθηναίων κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, ήταν ο πρώτος εν ζωή ισχυρός άνδρας για τον οποίο οι Έλληνες έστησαν βωμό και τιμόταν ως θεός αλλα όχι στην Σπάρτη. Του πρόσφεραν θυσίες όπως σε “θεό”, θέσπισαν προς τιμή του αγώνες, τα «Λυσάνδρεια» και έγραψαν γι’ αυτόν παιάνα, είδος δηλαδή άσματος που γραφόταν μόνο για “θεο”: Πλουτάρχου, Βίοι, Λύσανδρος [18.3.] “πρώτῳ
μὲν γάρ, ὡς ἱστορεῖ Δοῦρις, Ἑλλήνων ἐκείνῳ βωμοὺς αἱ πόλεις ἀνέστησαν
ὡς θεῷ καὶ θυσίας ἔθυσαν, εἰς πρῶτον δὲ παιᾶνες ᾔσθησαν, ὧν ἑνὸς ἀρχὴν
ἀπομνημονεύουσι τοιάνδε: τὸν Ἑλλάδος ἀγαθέας στραταγὸν ἀπ' εὐρυχόρου
Σπάρτας ὑμνήσομεν, ὦ, ἰὴ Παιάν”. Σχετική αναφορά στο Λύσανδρο κάνει και ο Παυσανίας
στα “Λακωνικά”. Θεωρεί άστοχη την ενέργειά του να εμπλακεί σε πόλεμο με
τους Βοιωτούς κρίνοντάς την βιαστική , αφού έπρεπε να περιμένει να
έλθει και ο βασιλιάς Παυσανίας. Τον κατηγορεί ακόμη ότι δεν
σεβάστηκε τον όρκο για την προστασία κάθε ελληνικής πόλης που συμμετείχε
στα “Περσικά” και ότι με δική του ιδέα και του βασιλιά Άγιδος
ξεριζώθηκε η Αθήνα .(βλ. σελ 49, 67 αντίστοιχου βιβλίου , εκδ. Κάκτος ).
Ο ανδριάς του τοποθετείται εις τα ιερά των Δελφών ,της Ολυμπίας,της
Εφέσσου. Η Σάμος του ανεγείρει βωμούς και αντικαθιστά την εορτήν της
Ήρας με την εορτήν του νέου θεού. [G.CLOTZ "Ιστορία της Ελλάδος"εκδ.'ΑΚΡΙΤΑΣ"1955].
Δεν μας λεει βεβαια ο Πλουταρχος για το πως ο Αλκιβιάδης, που είχε καταφύγει στη Μικρά Ασία, συμβούλευσε τους Πέρσες να διατηρήσουν τον πόλεμο μεταξύ Αθήνας-Σπάρτης, κι’ έτσι αυτοί έδωσαν χρήματα στους Σπαρτιάτες και εκείνοι ναυπήγησαν στόλο με τον οποιον και νικησαν τους Αθηναιους. Ναυαρχος του Σπαρτιατικου στολου ηταν ο Λυσανδρος.
