Επιβάλλεται αλλαγή τακτικής
Οι
προκλήσεις των Τούρκων με την αμφισβήτηση της Ελληνικής κυριαρχίας στο
Αιγαίο ξεκίνησαν το 1974 με κορύφωση το επεισόδιο στα ΙΜΙΑ το 1996 και
συνεχίζονται έως σήμερα.
Πάγια τακτική των Τούρκων η διεκδίκηση πολλών κατά την άποψή τους “ανοικτών”θεμάτων που έχουν με την Ελλάδα.
Η δική μας μίζερη αντίδραση είναι του δόγματος ότι “η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτα”.
Με
αυτή την αντίληψη όμως θρέφουμε τις βλέψεις και τις παράνομες
διεκδικήσεις της Τουρκίας, η οποία θέτοντας πολλά θέματα στο τραπέζι των
διεκδικήσεων, θα είναι εξόχως ωφελημένη με την απόκτηση έστω και ενός
εκ των διεκδικήσεων της.
Γι
αυτό λοιπόν και η Ελλάδα σε αντιστοίχηση, ως ισοδύναμο τετελεσμένο θα
πρέπει να απαιτήσει ότι της ανήκει βάσει του διεθνούς δικαίου.
Ως γνωστόν με την συνθήκη της Λοζάνης έχουν χαραχθεί τα σύνορα Ελλάδος και Τουρκίας.
Ειδικά
για το Αιγαίο σύμφωνα με τα άρθρα 6 , 12 και 16 της συνθήκης της
Λωζάνης ορίζεται ότι στην Τουρκική κυριαρχία περιλαμβάνονται όλα τα
νησιά που βρίσκονται εντός 3 μιλίων απο τις Τουρκικές ακτές και δεν
εκχωρήθηκαν ρητώς στην Ελλάδα .
Κατά παράβαση της συνθήκης υπάρχουν νησίδες και νησιά που τα νέμεται η Τουρκία στην πραγματικότητα όμως είναι “γκρίζες ζώνες”.
Μια
περίπτωση είναι το νησιωτικό σύμπλεγμα των Μοσχονησίων στον κόλπο του
Αδραμυττίου απέναντι απο την Λέσβο , με τις νησίδες ΝΑ βρίσκονται εκτός
των 3 ν.μ απο την Μικρασιατική ακτή μια απόσταση που ρητώς αναφέρει η
συνθήκη της Λωζάνης.
Πρόκειται
για τα νησάκια Δασκαλειό, Λιος, Καλαμόπουλο , Γιαλονήσι , Πύργος ,
Αδιάβατος , Ουλιά και Κάλαμος και άλλους πέντε βράχους χωρίς ονομασία τα
οποία είναι ΕΚΤΟΣ της απόστασης των 3 ν.μ απο την Μικρασιατική ακτή που
ορίζει η συνθήκη της Λοζάνης , άρα είναι σαφέστατα ΕΚΤΟΣ της Τουρκικής
επικράτειας.
Για
δε την Ιμβρο και την Τένεδο (που είναι μεγάλα και κατοικημένα νησιά)
παραχωρήθηκαν μεν στην Τουρκία αλλά θα έπρεπε να έχουν καθεστώς
αυτοδιοίκησης το οποίο επίσης κάκιστα και κατά παράβαση της συνθήκης της
Λοζάνης δεν διεκδίκησε ποτέ η επίσημη Ελλάδα απο το 1923 ως σήμερα.
Για
να επικεντρωθούμε όμως στις νησίδες που προαναφέραμε είναι σαφές ότι
όποια εξ αυτών βρίσκεται πέραν των 3 ν.μ απο τις Τούρκικες ακτές δεν
ανήκουν στην Τουρκία.
Δεύτερο
παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση 4 νησιών στην είσοδο των Δαρδανελλίων:
Πρόκειται για το σύμπλεγμα νησιών που είναι γνωστά ως Μαυρειές η
Λαγούσες . Στο άρθρο 14 αναφέρεται ότι “ οι νήσοι Ίμβρος και Τένεδος
παραμένουσαι υπο την Τουρκικήν Κυριαρχίαν “. Δεν υπάρχει όμως
οποιαδήποτε αναφορά περί κυριαρχίας στις Μαυρειές νήσους οι οποίες
βρίσκονται πέραν των 3 ν.μ απο της Τουρκικές ακτές.Επομένως οι Μαυρειές
δεν ανήκουν ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Τουρκία . Είναι μια 100% γκρίζα
ζώνη.
Άλλοι
τρεις ανώνυμοι βράχοι βρίσκονται πέραν των 3 ν.μ και είναι ανάμεσα στις
Οινούσσες της Χίου και στη Χερσόνησο της Ερυθραίας της Μικράς Ασίας.
Αν
χρησιμοποιηθεί η Τούρκικη ερμηνεία , τα ίδια θα μπορούσαν να αναφερθούν
και για τα νησιά που βρίσκονται στην θάλασσα του Μαρμαρά
(Προποντίδα).Στην συνθήκη των Σεβρών 1920 (που δεν την αποδέχεται η
Τουρκία), αναφέρεται ρητώς ότι τα συγκεκριμένα νησιά θα παραμείνουν
Οθωμανικά ( άρθρο 27 ) , όμως στην συνθήκη της Λοζάνης δεν προβλέπεται
τίποτα σχετικό. Πρόκειται για τα εξής μεγάλα νησιά: Προκόνησος , Αφησιά ,
Καλόλιμνος , Κούταλη , και Προβατονήσι , επίσης ούτε τα Πριγκηπονήσια
(έξω απ την Κωνσταντινούπολη , συνδεδεμένα άρρηκτα με τον Ελληνισμό της
Πόλης ) αναφέρονται ονομαστικός σε οποιαδήποτε διεθνή συνθήκη ως
ανήκοντα στην Τουρκία.(Γκρίζες ζώνες λοιπόν όλα τα ανωτέρω).
Ως
εκ τούτου και εάν θέλουμε να πολεμήσουμε την Τουρκία με τα δικά της
όπλα (τακτική διεκδικήσεων) θα πρέπει η Ελλάδα να διεκδικήσει ότι της
ανήκει και να θέσει σε ανώτατο διεθνές επίπεδο επισήμως και δημοσίως την
παράνομη κατοχή απ την Τουρκία , νησίδων στο Αιγαίο και οι οποίες δεν
της ανήκουν βάσει της συνθήκης της Λοζάνης , (η οποία δεν είναι μια “
Ελληνοτουρκική συνθήκη”), αλλά έχει συνομολογηθεί και απο άλλες χώρες ,
άρα δεν αποτελεί διμερές θέμα αλλά διεθνές.
Τέλος
, επιβεβλημένο θα ήταν να επικαλεστούμε την απόφαση του Συμβουλίου
Ασφαλείας του Ο.Η.Ε (24-11-1981) σύμφωνα με την οποία οι τόποι
θρησκευτικής λατρείας επιστρέφουν στον σκοπό για τον ποίο ανεγέρθησαν ,
άρα και η Αγία Σοφία θα πρέπει να επιστρέψει στην δικαιοδοσία του
Οικουμενικού Πατριαρχείου , ως ο μεγαλύτερος και σημαντικότερος
Ορθόδοξος Ναός του κόσμου.
Συνεχίζοντας
τονίζουμε ότι αποτελεί παραβίαση του διεθνούς δικαίου η διαιώνιση της
σημερινής κατάστασης με τις παρανόμως κατεχόμενες νησίδες απο την
Τουρκία όπως και με την Αγία Σοφία.
Αφού
ζήσαμε επί δεκαετίες την Τουρκική παράνοια και προκλητικότητα , είναι
επιτέλους καιρός να καταλάβουν οι προκλητικοί γείτονές μας ότι
διεκδικούμε κι εμείς αυτά που δικαιούμαστε βάσει του διεθνούς δικαίου ,
έστω και τόσο αργά ,έστω μετά και απο τόσες Εθνικές μειώσεις και
ταπεινώσεις.
