ΔΙΩΓΜΟΙ ΑΡΧΑΙΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
Μια έρευνα του Δ. Σκουρτέλη
Αρχαίες γραφιδες.
Με αυτές έγραφαν πάνω σε υγρό πηλό.
Θεωρήθηκαν φονικά όπλα από τον Αυτοκράτορα Κλαύδιο...
Η πέννα ήταν ισότιμη με το ξίφος...
Τότε, και τώρα.
Η πέννα ήταν ισότιμη με το ξίφος...
Τότε, και τώρα.
Πάνω στο μνήμα του Ησίοδου γράφτηκε η εξής ελεγεία από τον ποιητή Χερσία:
<<…πλείστον εν Ελλάδι κύδος ορείται ανδρών κρινομένων εν βασάνω σοφίης…>>
<<…Θα είχε περισσότερη δόξα στην Ελλάδα, αν οι άνθρωποι κρίνονταν με βάση τη σοφία τους…>>
Ουδέν σχόλιον.
Αίσωπος. Εκτελέστηκε από το Ιερατείο των Δελφών
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Θα εξετάσουμε συνοπτικά πάνω από εκατό ατομικές περιπτώσεις και αρκετούς μαζικούς διωγμούς ανθρώπων του πνεύματος στην αρχαιότητα. Το φαινόμενο ήταν λοιπόν γενικό, και πρέπει να ερευνήσουμε τα αίτιά του.
Η έννοια του «διανοούμενου» που δημιουργεί απομονωμένος από την κοινωνία, είναι σύγχρονη αντίληψη, ξένη προς τον Ελληνικό πολιτισμό. Οι αρχαίοι άνθρωποι του πνεύματος στην Ελλάδα δεν ήταν «φρόνιμα παιδιά». Ηταν ενεργοί πολίτες, και τότε, αυτό σήμαινε πως ήταν και πολιτικοί, και πολεμιστές. Το σίδερο το δούλευαν τόσο καλά τη γλώσσα τους. Γνωστές, π.χ., οι ανδραγαθίες του Σωκράτη και τουΠιττακού, ενώ οι Αρχίλοχος και Αλκαίος ήταν μισθοφόροι.
Πολλοί σοφοί προσπάθησαν να επιβάλλουν πολιτικά τις ιδέες τους, και μερικές φορές το κατόρθωσαν. Οργανωμένη ομάδα με στόχο την κατάληψη της εξουσίας ήταν οι Πυθαγόρειοι (αρχικά) Η πολιτική οντότητα του «Αισυμνήτη» (λαοπρόβλητου «ποιμένα» ή «Κριτή» με την ορολογία της Π. Διαθήκης) και του «Σοφού Τυράννου»φάνηκε να πετυχαίνει… «Η Φιλοσοφία στην εξουσία» ήταν μια πιθανότητα που έγινε πράξη.
Πνίγηκε, όμως από την αντίδραση των «Δημοκρατικών» που τελικά γέννησε μια«νέα» μορφή σοφού, αυτή του πολιτικού λαοπλάνου ή –αντίθετα- του άτεγκτου κριτή της κοινωνίας. Και ακόμη, αυτού που φιλοσοφικά και πρακτικά, απέρριπτε τα πάντα και ζήταγε απομόνωση, απογοητευμένος.
Αυτό που απομόνωνε τους φιλοσόφους με απόλυτο τρόπο, και οδηγούσε άσφαλτα στις διώξεις τους, ήταν η αντίθεσή τους με τις θρησκευτικές προλήψεις της εποχής, που οδήγησε ορισμένους στην πλήρη αμφισβήτηση του δωδεκάθεου. Η άλλη όψη του νομίσματος ήταν πως πολλοί θεωρήθηκαν μάγοι από τον αδαή λαό, αφού μάλιστα και μερικοί, όπως ο Εμπεδοκλής, καλλιέργησαν την εικόνα του θεουργού. Πρέπει να κατανοήσουμε πως τότε οι έννοιες του μάγου, του προφήτη, του μάντη, του φιλόσοφου και του επιστήμονα, συγχέονταν, ή μάλλον, δεν μπορούσαν να διαχωριστούν.
Πράγματι, όπως μαρτυρούν οι αρχαίες πηγές, αλλά και οι ίδιοι οι στα κείμενά τους(Πλάτων, Ηρόδοτος, κλπ) οι φιλόσοφοι αναζήτησαν την πηγή της Γνώσης στις απόκρυφες τελετές και τα μυστήρια της Αιγύπτου, Μεσοποταμίας και Φοινίκης, όπου οι επιστημονικές γνώσεις μπερδεύονταν με τις απόκρυφες. Η προσφορά τους στον Πολιτισμό ήταν πως κατόρθωσαν να βγάλουν αυτές τις επιστημονικές γνώσεις στο Φως, και να τις επεκτείνουν, συστηματοποιήσουν εκλαϊκεύσουν, κλπ., αν και ποτέ δεν τις διαχώρισαν απόλυτα από την απόκρυφη πλευρά τους.
Απομένει, σε όσους θαυμάζουν την αρχαία Δημοκρατία να εξηγήσουν γιατί δεν κυβέρνησαν τελικά οι Σοφοί. (Όπως αρχικά ο Σόλων, κ.α.) Γιατί, και πρόθυμοι ήταν, και ικανοί, και καλοί πολεμιστές.
Την απάντηση την έδωσε ο Στωικός Χρύσιππος, όταν του ζήτησαν να πολιτευθεί:
«Αν πολιτευθώ πονηρά θα με σιχαθούν οι θεοί
αν πολιτευθώ χρηστά θα με σιχαθούν οι πολίτες»
Κατόπιν, επί Βασιλέων της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής περιόδου οι σοφοί άρχισαν να προσκολλούνται σε αυτούς. Δεν έχασαν όμως τις πολιτικές τους ρίζες και αρκετοί συνέχισαν να έρχονται σε σύγκρουση με την εξουσία και την κρατούσα θρησκεία.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως η πνευματική δημιουργία δεν είναι ανθρώπινο, αλλά θεϊκό έργο. Οι Μούσες ενέπνεαν τους ποιητές, ο Διόνυσος τους δραματουργούς, ο Ερμής τους Φιλόσοφους. Αν οι Χριστιανοί πιστεύουν πως η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη, οι αρχαίοι επέκτειναν τον χαρακτηρισμό σε όλα τα πνευματικά έργα!!!
Αυτό επιβεβαιώνεται από τα ίδια τα κείμενά τους. Ο Ομηρος λέει καθαρά πως γράφει αυτά που του υπαγορεύουν οι Μούσες, ο Αισχύλος έλεγε πως εμπνεύστηκε τα πάντα όταν του εμφανίστηκε ο Διόνυσος όταν κοιμόνταν σε ένα αμπέλι, κλπ., αλλά και από χρησμούς των Δελφών: «Μουσάων θεράποντα» αποκάλεσε έναν ποιητή η Πυθία, καθαγιάζοντας για πάντα την ποίηση, μια που οι χρησμοί είχαν τότε το «Αλάθητο»και η τήρησή τους ήταν υποχρεωτική.
Συνεπώς η δίωξη εναντίον των σοφών για "ασέβεια", ήταν από μόνη της ... ασέβεια.
Συνεχίζω με αποσπάσματα από άρθρο του Παντελή Γιαννουλάκη:
«Η επανάσταση των φιλοσόφων ενάντιας τους θεούς, στους ιερείς, στην κοινωνία και στους θεσμούς»
«Ουδεμία σχέση είχαν οι φιλόσοφοι με τους περισσότερους από τους συμπολίτες τους και με τον απλό λαό, ο οποίοι συνήθως βρισκόταν σε χαμηλότατο ή μέτριο πνευματικό επίπεδο, δεν τους καταλάβαινε καθόλου, συχνά οι άνθρωποι τους κορόιδευαν, τους χλεύαζαν, δεν τους αποδέχονταν, ή ακόμη και τους φοβούνταν ή ένιωθαν δέος μπροστά τους.»
«Δεν συνέθεσαν το έργο τους βάσει κάποιου επίσημου ελληνικού πολιτισμού ή επηρεασμένοι από το κύριο σώμα του, αλλά από προσωπική έμπνευση και έρευνα και εξερεύνηση, αμφισβήτηση και περιέργεια, ατομικό στοχασμό και μαθητεία μόνο δίπλα σε προγενέστερους ομοίους τους.»
«Η ελληνική φιλοσοφία δεν υπήρχε πριν το 600 π.Χ. και τελείωσε ανεπιστρεπτί γύρω στον 4ο αιώνα μ.Χ. (αναμιγμένη με τη ρωμαϊκή φιλοσοφία). Αυτά ήταν τα χίλια χρόνια της φιλοσοφίας. Τα πάντα έχουν ειπωθεί από το 600 π.Χ. ως το 400 μ.Χ., χίλια χρόνια φιλοσοφίας ήταν αρκετά για την ανθρωπότητα. Τελικά η ανθρωπότητα απέρριψε όλες ανεξαιρέτως τις προτάσεις των φιλοσόφων. Γι αυτό και δεν έχουν γίνει ακόμη όλοι οι άνθρωποι σοφοί, και ο σοφός άνθρωπος συνεχίζει να είναι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο.».
Πηγή «Απολογητής»
http://www.apologitis.com/gr/ancient/filosof-dioks.htm
Α) Φιλόσοφοι της προκλασικής και της κλασσικής περιόδου
Παλαμήδης. Μυθικός ήρωας του Ναυπλίου. Πολέμησε στον Τρωικό Πόλεμο. Θεωρείται εφευρέτης μερικών γραμμάτων του Αλφαβήτου (και όχι όλων όπως βιάζονται να ανακοινώσουν μερικοί) των Ζ Θ Φ Χ, εφευρέτης των ζυγών, των ζαριών και των χρημάτων, ήταν δε ακόμη, ποιητής και φιλόσοφος. Συκοφαντήθηκε ως προδότης από τον Οδυσσέα και εκτελέστηκε. Ο Φιλόστρατος γράφει πως ο άδικος χαμός του ήταν ο πραγματικός λόγος της οργής του Αχιλλέα. Λένε πως ο Ομηρος δεν αναφέρει τον Παλαμήδη προς χάριν του αγαπημένου του Οδυσσέα.
Αίσωπος, μυθογράφος. Και δούλος ήτανε, και τον σκότωσαν οι ιερείς των Δελφών, οι άγιοι άνθρωποι... Σύμφωνα με μια εκδοχή, στάλθηκε από τον Κροίσο με προσφορές στους Δελφούς, όπου, βλέποντας τις απάτες των ιερέων και την απληστία τους, τους κατηγόρησε . Εκείνοι, πήραν από το ναό μια χρυσή φιάλη και την έκρυψαν στις αποσκευές του. Ετσι, τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο. Τον καταδίκασαν σε θάνατο ρίχνοντας τον στον γκρεμό από την κορυφή του Παρνασσού, Υάμπεια.
Σε άλλη εκδοχή, ο Αίσωπος ήταν δούλος βοσκός. Οταν είδε τον επιστάτη να χτυπά άδικα έναν άλλο δούλο, έτρεξε να τον βοηθήσει. Τον πούλησαν στον σοφό Ξάνθο από τη Σάμο. Άρχισαν να ταξιδεύουν μαζί και έτσι γνώρισε τον κόσμο. Μετά, ο Ξάνθος τον πούλησε στον σοφό Ιάδμονα. Αυτός εκτιμώντας τα προσόντα του, τον απελευθέρωσε.
Κάποτε επισκέφθηκε το Μαντείο των Δελφών. Κατηγόρησε τους ιερείς ότι μαντεύουν για να πλουτίζουν, και τους κατοίκους, ότι αντί να καλλιεργούν
τα κτήματά τους και να φροντίζουν τα ζώα τους ζούσαν από τ' αφιερώματα των προσκυνητών. Οι ιερείς τον παγίδεψαν, βάζοντας ένα χρυσό ποτήρι
στις αποσκευές του και τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο. Έτσι τον καταδίκασαν σε θάνατο, ρίχνοντας τον από τις κορυφές των Φαιδριάδων,
στον Παρνασσό.
Πολλοί διατύπωσαν την άποψη πως ο Αίσωπος ήταν μυθικό πρόσωπο, αλλά οι κληρονόμοι του Ιάδμονα κατόρθωσαν μολοντούτο να αποζημιωθούν
από τους Δελφούς για την απώλεια του δούλου τους...
Ο Ησίοδος μας διηγείται ο ίδιος την ιστορία του. Κατάγονταν από την φτωχή πόλη Άσκρα. Εμπλέχτηκε σε δίκη για τα κληρονομικά με τον αδελφό του, ο οποίος χρημάτισε τους δικαστές και του πήρε την περιουσία. Ο Ησίοδος πήρε των ομματιών του και έγινε βοσκός. Εκεί, στα βουνά, συνάντησε, λέει, τις Μούσες, που τον έκαναν ποιητή..
Ησίοδος. Τα δικαστήρια του πήραν την πατρική περιουσία.
Ο Επιμενίδης ήταν Σοφός Μάντης και Θεουργός από την Κρήτη. (7ος-6ος αι. π.Χ.) Η ζωή του καλύπτεται από πολλούς μύθους και θαύματα. Ανέλαβε την κάθαρση της πόλης της Αθήνας από το "Κυλώνειον Αγος" (596 π.Χ.) και έκανε πολλούς άλλους καθαρμούς πανελλήνια. Εφτασε στο σημείο να εκμαιεύσει από τους Δελφούς χρησμό όπου διαψεύδονταν η ύπαρξη "Ομφαλού της γης". Σύμφωνα με μια παράδοση, δολοφονήθηκε από τους Σπαρτιάτες λόγω των χρησμών του. Ο Επιμενίδης είχε στιγματισμένο δέρμα με διάφορες επωδούς. Φαίνεται πως το δέρμα του φυλάγονταν στην Σπάρτη από τους βασιλείς. (Ο Πλούταρχος μιλά για το δέρμα του Φερεκύδη, αλλά μάλλον εκ παραδρομής)
Στησίχορος. Αυτολογοκρινόμενος λυρικός ποιητής από την Ιμέρα της Σικελίας (632/631-555 π.Χ) Κατηγόρησε σε ένα έργο του την Ωραία Ελένη για άπιστη (αν είναι... δυνατόν) και αυτή τον τύφλωσε με θαύμα!!! Τότε έκανε την λεγόμενη «παλινωδία» με την οποία δικαιολόγησε την ωραία Ελένη, πως ότι έκανε, έγινε γιατί ο μπαμπάς της ο Τυνδάρεως δεν θυσίαζε στην Αφροδίτη. Ετσι, κατά την παράδοση, ανέκτησε την όρασή του. (Παλινωδία σημαίνει η με νέα ωδή αναίρεση προηγούμενης ωδής.) Να σημειωθεί πως στην αρχαία Κωμωδία σατιρίζονται τα πάντα εκτός από τους νεκρούς. Η εκδίκησή τους, με βάση αυτήν την διήγηση, ήταν επίφοβη!!!
Ο Φαίδων, φιλόσοφος που αναφέρεται στον γνωστό διάλογο του Σωκράτη (Ε αι. π. Χ.) ήταν δούλος «πορνοβοσκώ τινί» (Σούδα) και λόγω της αγάπης του προς την φιλοσοφία εξαγοράστηκε από τον Αλκιβιάδη.
Ο Τιμοκρέων ο Ρόδιος (πρώτο μισό του 5ου αιώνα π.Χ.) ποιητής, κατηγορήθηκε μετά τους Περσικούς Πολέμους (471 π.Χ.) ότι «εμήδισε» (όπως η μισή Ελλάδα) και εξορίστηκε.
Ο Θεμιστοκλής δεν ανακάλεσε την εξορία του, (όπως είχε ανακαλέσει πολλούς άλλους συνεργάτες των Περσών) γιατί δεν πήρε χρήματα από αυτόν,
όπως ο ίδιος ο Τιμοκρέων έλεγε: «Δεν είμαι γω μονάχα κολοβή αλεπού, είναι κι άλλοι»
Είχε διαμάχη και με τον Σιμωνίδη, που του έγραψε το εξής:
«Πολλά πιών καί πολλά φαγών καί πολλά κάκ' ειπών ανθρώπους κείμαι Τιμοκρέων Ρόδιος»
Ο φιλόσοφος Ηράκλειτος (544-484 π.Χ.) ήταν 'ολιγαρχικός΄. Πέρασε τα στερνά του χρόνια μέσα στο ναό της Εφέσου, απομονωμένος, μιλώντας μόνο με παιδάκια, και κατηγορώντας τον "Δήμο" (τον λαό) για καλοπερασάκηδες συμφεροντολόγους. Η απομόνωσή του λέει πολλά για τον τρόπο που η "δημοκρατία" αντιμετώπιζε τους Σοφούς. Ο Ηράκλειτος, προφανέστατα, είχε καταφύγει στο ναό ως "ικέτης" για ασυλία, ώστε να αποφύγει τις διώξεις των πατριωτών του. Εκεί τον έτρεφε η κόρη του...
Φρύνιχος, τραγικός ποιητής. (Ε΄αι. π.Χ.) Έμεινε στην ιστορία για το πρόστιμο ύψους χιλίων δραχμών που του επέβαλαν οι Αθηναίοι ως τιμωρία εξαιτίας της παράστασης «Μιλήτου Άλωσις». Η Μίλητος είχε αλωθεί από τους Πέρσες, και οι Αθηναίοι ... στενοχωρήθηκαν από την παράσταση που παρουσίαζε το γεγονός. Η αλήθεια είναι αλλού: Την άλωση της πόλης την είχε διατάξει το Μαντείο των Δελφών με τον ακόλουθο χρησμό:
«Και τότε εσύ Μίλητος, ένοχη γιατί μηχανεύεσαι κακά έργα
θα γίνεις δείπνο για πολλούς και θα γεννήσεις πολλά καλά δώρα
οι κοπέλες σου θα πλύνουν πολλών μακρομάλληδων πόδια
και άλλοι θα φροντίσουν για τον ναό μας στα Δίδυμα»
Ετσι (κατά την γνώμη μου) η διαμαρτυρία για την μοίρα της "κακής" αυτής πόλης ήταν ασέβεια...
Ο Διαγόρας ο Μήλιος. Ποιητής και σοφιστής. (5ος αι π.Χ.) Αναφέρεται ως άθεος. Υπάρχουν ελάχιστες πληροφορίες σχετικά με την ζωή και τα πιστεύω του. Κατέκρινε την ελληνική θρησκεία και ασκούσε κριτική στα ελευσίνια μυστήρια. Οι Αθηναίοι τον κατηγόρησαν για ασέβεια και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη για να αποφύγει την καταδίκη.
"Εύλογα οι Αθηναίοι έκριναν τον Διαγόρα ένοχο για αθεΐα. Όχι μόνο σχολίασε τα Ορφικά μυστήρια, κοινοποίησε τα μυστήρια της Ελευσίνας και
των Καβείρων, τεμάχισε το ξύλινο άγαλμα του Ηρακλή για να βράσει γογγύλια, αλλά και διακηρύσσει καθαρά ότι δεν υπάρχει καθόλου Θεός."
[Αθηναγόρας ο Αθηναίος]
Πρωταγόρας (π. 490 – π. 420 π.Χ.), από τα Άβδηρα της Θράκης, ιδρυτής της σοφιστικής κίνησης. Φίλος του Περικλή και άλλων επιφανών Αθηναίων. Ο Πρωταγόρας έμεινε στην Αθήνα, ως το 411 π.Χ.. Τότε ο Πυθόδωρος τον κατάγγειλε ως άθεο και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη για να αποφύγει την καταδίκη. Τα βιβλία του κάηκαν δημόσια. Ωστε απο την αρχαία Αθήνα ξεκίνησε το δημόσιο κάψιμο βιβλίων... Το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκε βούλιαξε και ο Πρωταγόρας πνίγηκε, σε ηλικία εβδομηντατεσσάρων ετών.
«…Μαθήτευσε κοντά στον Δημόκριτο. Μετά, την εποχή της εκστρατείας του Ξέρξη στην Ελλάδα ήρθε σε επαφή και με τους Μάγους των
Περσών….» «…Η έκφραση της αμφιβολίας από τον Πρωταγόρα αν υπάρχουν ή όχι οι θεοί, νομίζω» [λέει ο Φιλόστρατος] «είναι μια παρανομία που
οφείλεται στην Περσική του εκπαίδευση…» «…Γι αυτό και διώχτηκε από κάθε τόπο από τους Αθηναίους, μερικοί λένε κατόπιν δίκης, άλλοι με
ψήφισμα, χωρίς δίκη. Περνώντας από νησιά σε στεριές, αποφεύγοντας τις Αθημαϊκές τριήρεις, που ήταν κατασπαρμένες σε όλες τις θάλασσες,
βούλιαξε» [και πνίγηκε] «πλέοντας με ένα βαρκάκι»
Φιλόστρατος, βίοι σοφιστών.
Ο ποιητής Αλκαίος γεννήθηκε στη Μυτιλήνη περίπου το 620 π.Χ. Αγωνίστηκε κατά των τυράννων Μέλαγχρου και Μύρσιλου. Ολη η οικογένεια του ποιητή εξορίστηκε. Επέστρεψε για λίγο στην Μυτιλήνη, καθώς την εξουσία πήρε ο Πιττακός, κι έπειτα έφυγε ξανά, διαφωνώντας και με τον Πιττακό. Αρχικά πήγε πρώτα στην πόλη Αίνο της Θράκης (παλιά αποικία της Μυτιλήνης), ύστερα στην Κύζικο κι αργότερα στην Αίγυπτο.
Ο φιλόσοφος Στίλπων, (360 - 280 π.Χ) απέφυγε την καταδίκη για «αθεΐα» μόνο με ένα λογοπαίγνιο. Λένε πως έκανε για την Αθηνά του Φειδία την ερώτηση: «Η Αθηνά, η κόρη του Δία, ήταν θεός;» του είπαν «ναι» και συνέχισε: «Αυτή όμως δεν είναι του Δία, αλλά του Φειδία». Συμφώνησαν, και τότε συμπλήρωσε: «Επομένως δεν είναι θεός». (Στην ουσία κατηγορούσε τους Αθηναίους για ειδωλολατρία, λατρεία του αγάλματος) Γι' αυτά τα λόγια οδηγήθηκε στον Άρειο Πάγο και δεν τα αρνήθηκε, αλλά είπε πως μίλησε σωστά, γιατί η Αθηνά δεν είναι θεός, αλλά θεά, αφού θεοί είναι οι άνδρες. Ετσι την γλύτωσε…
Ο Ανάξαρχος (περ. 380-320 π.Χ.) ανήκε στη σχολή των Αβδήρων, φιλόσοφος που απηχούσε ιδέες του Δημόκριτου και του Πρωταγόρα.Ταξιδεύοντας χωρίς τη θέλησή του αποβιβάστηκε στην Κύπρο, ο Τύραννος Νικοκρέοντας τον συνέλαβε, τον έβαλε σ' ένα γουδί και διέταξε να τον κοπανίζουν με σιδερένια γουδοχέρια. Μα ο φιλόσοφος, αδιαφορώντας για την τιμωρία, είπε εκείνον τον περίφημο λόγο: «Κοπάνισε το σάκο (σώμα) του Ανάξαρχου, τον Ανάξαρχο δεν θα τον κοπανίσεις». Τότε ο Νικοκρέων διέταξε να του κόψουν τη γλώσσα, οπότε λένε πως ο ίδιος ο φιλόσοφος έκοψε με τα δόντια τη γλώσσα του και την έφτυσε στο πρόσωπο του τυράννου.
Ετσι πέθανε ο φιλοσοφος..
Διογένης ο Απολλωνιάτης (5ος αι π.Χ.) φιλόσοφος από την Κρήτη, μαθητής του Αναξιμένη. Καταδιώχθηκε για αθεΐα, όπως και ο Αναξαγόρας.
Ερμότιμος, φιλόσοφος, Κλαζομένιος (6ος αι π.Χ.) Ελεγε ότι πετούσε από το σώμα του και όταν επέστρεφε, αφηγούταν όσα είδε. Οι Πλίνιος και Πλούταρχος προσθέτουν ότι οι εχθροί του, επωφελούμενοι της απουσίας του από το σώμα, κάποια στιγμή το έκαψαν.
Ο Πανυάσις από την Αλικαρνασσό, επικός ποιητής του 5ου αιώνα π.Χ., ήταν θείος ή εξάδελφος του Ηροδότου. Το 454 π.Χ. ο Πανυάσις εκτελέστηκε από τον τύραννο Λύγδαμι.
Ηρόδοτος (485 - 421/415 π.Χ.) ο "Πατέρας της Ιστορίας". Στην πατρίδα του την Αλικαρνασσό ήταν τύραννος ο Λύγδαμης. Ο Ηρόδοτος πήρε μέρος σε συνωμοσία εναντίον του, και εξορίστηκε το 468 ή το 467 π.Χ. Γύρισε στην Αλικαρνασσό και πήρε ξανά μέρος στην ανατροπή του Λύγδαμη το 455 π.Χ., αλλά μετά από λίγο υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει ξανά την πατρίδα του. Ετσι άρχισε να γυρίζει τον κόσμο κάνοντας κάτι το σπάνιο για Ιστορικό, ακόμα και σήμερα. Μάζευε τις πληροφορίες του επί τόπου. Εμεινε για πολύ στην Αθήνα από όπου, μαζί με τον Πρωταγόρα ίδρυσαν περί το 443 την αποικία των Θουρίων στην κάτω Ιταλία. Εκεί πέρασε τα περισσότερα χρόνια της υπόλοιπης ζωής του. Πιθανά ακολούθησε την μοίρα του Πρωταγόρα, εξοριζόμενος για τρίτη φορά εκεί!
Φαίαξ, ρήτορας Αθηναίος του 4ου αι. π. Χ.). Αναφέρεται στον Αριστοφάνη. Η Σούδα λέει πως απόφυγε την καταδίκη σε θάνατο (άγνωστο για ποια κατηγορία) χάρη στην ρητορική του δεινότητα, παραφράζοντας τους Ιππής: «Σοφός γ’ ο Φαίαξ δεξιώς τ’ ουκ απέθανε» («δεξιώς τε κατέμαθεν» γράφει ο Αριστοφάνης, στ. 1377)
Ερμόδωρος, φιλόσοφος. (Ε’ αι. π. Χ.) Εξορίστηκε από την Εφεσο και κατέληξε στη Ρώμη, όπου συμμετείχε στην σύνταξη των νόμων της πόλης… Ετσι διαδίδονταν ο Ελληνικός πολιτισμός, με εξορίες και δίκες….
.
Ο Αντιφών ο Ραμνούσιος. (480 ή 470 - 410 π.Χ.) Αθηναίος πολιτικός και ρήτορας με ολιγαρχικά ιδεώδη. Υμνήθηκε από τους Πλάτωνα και Θουκυδίδη Στέλεχος του καθεστώτος των Τετρακοσίων, όταν αυτό ανατράπηκε και οι ηγέτες του κατέφυγαν στο σπαρτιατικό στρατόπεδο της Δεκέλειας, δεν τους ακολούθησε στη φυγή τους, και έμεινε στην πόλη, Σε ηλικία μεγαλύτερη από τα 70, εκτελέστηκε από τους 'Δημοκρατικούς΄, τα σπίτια του γκρεμίστηκαν, η περιουσία του δημεύτηκε, και όλη του η οικογένεια χαρακτηρίστηκε "άτιμη". (Ατιμία: στέρηση πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων)δικάστηκε για προδοσία και καταδικάστηκε να θανατωθεί πίνοντας κώνειο
Θέογνις ο Μεγαρεύς (περ. 560-500π. Χ.) Ποιητής. Ως ολιγαρχικός, εξορίστηκε και περιπλανήθηκε σε πολλά μέρη.
Δάμων. (Ε αι π. Χ.) Μουσικός, φιλόσοφος, θεωρητικός. Δάσκαλος των σημαντικότερων προσώπων της εποχής του στην Αθήνα. Εξορίστηκε.
Μάγνης, σατιρικός ποιητής, Αθηναίος. (5ος αι. π.Χ.) Η Σούδα λέει πως: "εξεβλήθη, πρεσβύτης ων" (τον εξόρισαν στα γεράματα)
Πιθανά το "Μάγνης" να είναι παρατσούκλι (=από την Μαγνησία) όπου φαίνεται πως καλλιεργούνταν ένα ιδιαίτερα αισχρό είδος θεάτρου, που
ενόχλησε τους Αθηναίους: «Μαγνήτων κακά»… «την τραγωδία μετά του σατύρου και της κωμωδίας και του μίμου. ούτω πάσα μεν αισχρότης, πάσα
δε απόνοια προς υπερβολήν…κλπ»
Λυσίας, Αθηναίος ρήτορας (459-377 π.Χ.) Ο τύραννος Ερατοσθένης (από τους Τριάκοντα) θανάτωσε τον αδελφό του, Πολέμαρχο. Ο Λυσίας διέφυγε στα Μέγαρα, χάνοντας μεγάλο μέρος της περιουσίας του. Δεν απόκτησε ποτέ το δικαίωμα του Αθηναίου πολίτη (αν και γεννήθηκε στην Αθήνα κατάγονταν από τις Συρακούσες) Από τον διωγμό που υπέστη, αν και επέστρεψε στην Αθήνα το 403 π.Χ, προστιθεμένων των μειονεκτημάτων της κατάταξης του ως «μέτοικου», εργάστηκε ως «λογογράφος» για να ζήσει. Έγραφε επί πληρωμή λόγους για άλλους…
Ανδοκίδης ο Κυδαθηνεύς (440- ; π.Χ.) Κατατάσσεται στους δέκα Αθηναίους ρήτορες. Κατηγορήθηκε για συμμετοχή σε σκάνδαλα και εξορίστηκε. Εζησε μια περίοδο στην Κύπρο. Κατόπιν αναμίχθηκε στην υπόθεση του ακρωτηριασμού των Eρμών και της προσβολής των μυστηρίων, για την οποία κινδύνευσε με την ποινή του θανάτου. (415 π.Χ., παραμονές της Σικελικής εκστρατείας) Φυλακίστηκε, υπέστη αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων (ἀτιμία) και αυτοεξορίστηκε στη Μεγαλόνησο. Επανήλθε την περίοδο του Κορινθιακού πολέμου (395-387 π.Χ.) αναλαμβάνοντας διπλωματική αποστολή στην Σπάρτη (391 π.Χ.), η οποία απέτυχε. Ο Ανδοκίδης έφυγε (μάλλον πάλι εξόριστος) για τελευταία φορά από την Αθήνα και πέθανε σε άγνωστη ημερομηνία.
Ασπασία. (περ. 470 – περ. 400 π.Χ.) Μιλήσια Εταίρα, πολύ μορφωμένη, σύντροφος του Περικλή. Αντιμετώπισε μια σειρά προσωπικών και νομικών επιθέσεων. Ελεγαν πως υποκίνησε χωρίς αιτία τον Σαμιακό πόλεμο, αλλά και όλον τον Πελοποννησιακό. Κατηγορήθηκε ότι διέφθειρε νεαρά κορίτσια προκειμένου να ικανοποιήσει τις διαστροφές του Περικλή. Δικάστηκε για ασέβεια, με δημόσιο κατήγορο τον κωμικό ποιητή Έρμιππο. Αθωώθηκε χάρη στις ικεσίες του Περικλή προς το Δικαστήριο. Στο σπίτι της σύχναζαν πολλοί μεγάλοι Πολιτικοί και Φιλόσοφοι. Αυτό ήταν παράνομο, μια που απαγορεύονταν στις παντρεμένες γυναίκες να δέχονται άντρες σπίτι τους χωρίς την παρουσία του συζύγου τους, αλλά και γενικά να συμμετέχουν σε τέτοιες συναναστροφές. Βέβαια, για τις Εταίρες γίνονταν εξαίρεση, και η Ασπασία δεν είχε παντρευτεί ποτέ τον Περικλή.
Κάποιος έκανε «Γραφήν» (Μήνυση) στον κωμικό ποιητή Ηγήμονα. (5ος αι. π. Χ.) Ο Αλκιβιάδης, που ήταν φίλος του, πήγε θρασύτατα, κι έσβησε
το όνομά του από τους δικαστικούς καταλόγους. Πάντως ο Ηγήμων «πήρε το μήνυμα» και έκτοτε κουβάλαγε πέτρες σε κάθε παράσταση και τις έδινε
στους θεατές να τον πετροβολήσουν…
Μόνο κάνοντας τον παλιάτσο επιβίωνες στη Δημοκρατία…
Σωκράτης
Το κατηγορητήριο του Σωκράτη:
«Εγκληματεί ο Σωκράτης γιατί δεν αναγνωρίζει για θεούς αυτούς που αναγνωρίζει η πόλη
[της Αθήνας] αλλά εισηγείται άλλες, νέες θεότητες.
Εγκληματεί δε, διαφθείροντας τους νέους [με αυτές τις διδασκαλίες]
Αρμόζουσα ποινή: Θάνατος.»
Αν αυτό δεν είναι Ιερά Εξέταση στις καλύτερες στιγμές της, τι είναι;
Στρατόνικος, ποιητής και μουσικός. (Δ αι. π. Χ.) Εκτελέστηκε από τον τύραννο Νικοκλέωνα γιατί τον σατίρισε.
Ιππώναξ, σατιρικός ποιητής από την Έφεσο, πολύ δηκτικός. (6ος αι. π.Χ.) Εισηγητής της παρωδίας. Το 540 π.Χ. εξορίστηκε από τον τύραννο Αθηναγόρα. Κατέληξε στις Κλαζομενές όπου έζησε φτωχικά μέχρι το τέλος της ζωής του.
Ονομάκριτος. (περ. 530 - 480 π.Χ.) Ποιητής, χρησμολόγος. (συλλέκτης χρησμών) Ο Πεισίστρατος τον προσέλαβε για να συλλέξει παλιούς χρησμούς και ποιήματα, ειδικά του Μουσαίου, αλλά αποκαλύφθηκε πως έκανε επεμβάσεις σε αυτά, και τότε εξορίστηκε από τον γιο του Πεισίστρατου Ιππία. Ο Ονομάκριτος κατέφυγε στους Πέρσες, και φαίνεται πως παρουσίασε χρησμούς στον Ξέρξη που του εγγυόντανε νίκη κατά τους Περσικούς Πολέμους.
Σημ.1 Φαίνεται από αυτό το συμβάν πόσο «ιερά» και «Θεόπνευστα» θεωρούνταν τα κείμενα ΚΑΙ της αρχαίας θρησκείας. Και εδώ οι Χριστιανοί δεν πρωτοτύπησαν…
Σημ. 2 Φαίνεται από αυτό το συμβάν πόσο πρόσφατα είναι τα δήθεν πανάρχαια κείμενα της δήθεν πανάρχαιης θρησκείας του Δωδεκάθεου, μια που δεν είχαν καν καταγραφεί τον 6ο αι. π. Χ….
Διογένης
Οι Αιγινήτες πιάσανε τον φιλόσοφο Διογένη (-323 πΧ) και τον πήγαν στην Κρήτη για να τον πουλήσουν δούλο. Στο σκλαβοπάζαρο τον ρώτησαν τι δουλειά ξέρει να κάνει. "Ανθρώπων άρχειν" απάντησε. (να κάνω τ' αφεντικό)
Ο Διογένης ο Απολλωνιάτης (5ος αι π.Χ.) (άλλος Διογένης αυτός) έλεγε πως ο ήλιος είναι μια πορώδης μάζα που μέσα της κυκλοφορεί ζεστός αέρας. Κατ΄αυτόν, ο ζεστός αέρας ήταν ο Πατέρας κάθε Ύλης. Κατ’ αυτόν. Κατά τους υπόλοιπους, ο Ήλιος ήταν θεός και τον δίκασαν για αθεΐα.
Ο Γλύπτης Φειδίας κατηγορήθηκε πως είχε κλέψει από το χρυσάφι που του έδωσαν για να φτιάξει το Χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς. Ο πονηρός γλύπτης είχε προβλέψει την κατηγορία και είχε κάνει τα χρυσά τμήματα αποσπαστά. Τα έβγαλε, τα ζύγισε και αθωώθηκε. Οι κατήγοροί του δεν πτοήθηκαν. Του επέσυραν ότι είχε απεικονίσει τον εαυτό του και τον Περικλή πάνω στην ασπίδα της θεάς. (αυτό σημαίνει πως οι μορφές των θεών ΔΕΝ απεικόνιζαν τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων της εποχής όπως θα θέλαμε να πιστεύουμε) Λένε πως ο γλύπτης πέθανε στη φυλακή πριν τη δίκη. Αλλοι λένε πως το έσκασε στην Ολυμπία, και έτσι εξηγούν την εκεί φιλοτέχνηση του αγάλματος του Δία. Πάντως στην Ολυμπία ο γλύπτης γνώρισε τον έρωτα στο πρόσωπο ενός νεαρού αθλητή, του Παντάρκη.
Αισχύλος, δραματουργός. (525/4- 456/5 π.Χ.) Κατηγορήθηκε πως αποκάλυψε στα έργα του μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων (Ποινή: θάνατος) αλλά αθωώθηκε. (Φαίνεται πως, αντίθετα, αυτός επηρέασε τα Μυστήρια, με τις λιτές στολές των ηθοποιών του, που τελικά αντικατέστησαν τις πολυτελείς στολές που χρησιμοποιούνταν μέχρι τότε, και έκαναν τους Ιεροφάντες να φαντάζουν σαν βασιλιάδες, όπως λέει ο Πλούταρχος) Πάντως, τελικά ο ποιητής υποχρεώθηκε να αυτοεξοριστεί στην Σικελία, όπου και πέθανε. Οι Αθηναίοι έδειξαν να μετανιώνουν γι αυτήν τη συμπεριφορά τους.
Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος, Φιλόσοφος (570 – 480 π.Χ.) Κατέκρινε και γελοιοποιούσε την αρχαία θρησκεία. Τόλμησε να πει πως «Ένας θεός μέγιστος μεταξύ των θεών και των ανθρώπων. Καθόλου δε μοιάζει με τους θνητούς στο σώμα ή τη σκέψη» «Οι Αιθίοπες λένε ότι οι θεοί τους είναι μαύροι με κοντή μύτη… Οι Θράκες πως οι δικοί τους είναι γαλανομάτηδες και κοκκινοτρίχηδες.» «αν τα άλογα και τα βόδια είχαν τα χέρια και μπορούσαν να ζωγραφίσουν οι θεοί τους θα ‘μοιαζαν πολύ με άλογα και βόδια.» Διώχθηκε από την πατρίδα του, όταν ο Μήδος εισέβαλε στην Ιωνία το 546/5 π.Χ, κατέφυγε στη Κατάνη της Σικελίας, αλλά κατόπιν πουλήθηκε δούλος, και απελευθερώθηκε σε μεγάλη ηλικία.
"Ζωίλος Αμφιπολίτης [....] ος επεκλήθη Ομηρομάστιξ, ότι επέσκωπτεν Ομηρον. Δι ο αυτόν διώξαντες οι εν τη
Ολυμπία κατά των Σκιρωνίδων πετρών έρριψαν. Ρήτωρ δε ήν και φιλόσοφος [....]" (ΛΕΞΙΚΟ ΣΟΥΔΑΣ)
Λένε πως τον σταύρωσε ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος, ή ότι τον λιθοβόλησαν στην Χίο, ή πως τον έκαψαν
ζωντανό στη Σμύρνη.
Είναι "φυσικό" μια που ο Όμηρος θεωρείτο θεόπνευστος αφού λέει εκατό φορές πως αυτά που άδει του έχουν
υπαγορευθεί από τις θεές Μούσες. Θεωρούνταν, επίσης, ο πρώτος θεολόγος, μαζί με τον Ησίοδο.
Αυτή δε, ήταν η Ολυμπία και το Ολυμπιακό πνεύμα...
Πρόδικος, Κείος, φιλόσοφος δε φυσικός και σοφιστής, σύγχρονος Δημοκρίτου του Αβδηρίτου. Εν Αθήναις κώνειον πιών απέθανεν, ως διαφθείρων τους νέους. (Λεξ. Σούδας, απόσπάσματα)
Ο Αναξαγόρας ήταν φιλόσοφος και αστρονόμος. Γεννήθηκε στην Ιωνία περί το 500 π.Χ. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και έζησε εκεί επί 30 χρόνια. Επειδή διατύπωσε την θεωρία πως ο ήλιος είναι μια διάπυρη μάζα (Και συνεπώς όχι θεός με το άρμα του) κατηγορήθηκε για ασέβεια και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη, ωστε να αποφύγει την θανατική καταδίκη.
Ξενοφών
Ξενοφών (περ. 427 π.Χ.-355 π.Χ.) Αθηναίος, ιστορικός, φιλόσοφος, μαθητής του Σωκράτη, μισθοφόρος πολεμιστής… Εξορίστηκε από την Αθήνα, πιθανώς διότι πολέμησε υπό τον Σπαρτιάτη βασιλιά Αγησίλαο εναντίον των Αθηναίων στην Κορώνεια. (Είναι πιθανό ωστόσο ότι είχε εξοριστεί νωρίτερα) Οι Σπαρτιάτες τού έδωσαν περιουσία στη Σκιλλούντα, , όπου συνέγραψε την Ανάβαση. Ο γιος του πολέμησε για την Αθήνα στη Μαντίνεια, ενώ ο Ξενοφών ακόμη ζούσε, έτσι η εξορία του ανεκλήθη.
Φρύνη, Εταίρα. (4ος αι. π.Χ.) Κατηγορήθηκε για ασέβεια, όχι βέβαια γιατί ήταν πόρνη -αυτό ήταν ιερό λειτούργημα συνδεδεμένο με την λατρεία της Αφροδίτης και αποτέλεσε ένα από τα ελαφρυντικά της. Είναι άλλωστε γνωστό το υψηλό πνευματικό επίπεδο των αρχαίων Εταιρών. Μηνύθηκε ως ασεβής, γιατί, οργάνωσε τελετή προς τιμήν ενός θεού της Θράκης, εισάγοντας στην Αθήνα μια ξένη θεότητα ώστε έτσι να διαφθείρει τις νεαρές Αθηναίες. Αθωώθηκε απομένοντας γυμνή και αποσβολώνοντας τους δικαστές, μια ιδέα του ρήτορα Υπερείδη. Πάντως, μετά, αυτό
θεωρήθηκε κόλπο, και παρόμοιες ενέργειες που να προκαλούν συναισθηματικό επηρεασμό των δικαστών απαγορεύτηκαν.
Κίμων, γιατρός (;) Αθηναίος. Οι μόνες πληροφορίες που έχουμε από την Σούδα, είναι πως είχε συγγράψει το «Ιπποσκοπικόν, βιβλίον θαυμάσιον» και εξοστρακίστηκε γιατί τον συκοφάντησαν πως κοιμόνταν με την αδελφή του.
Κινησίας. Διθυραμβοποιός. (περ. 450-390 π.Χ., Αθηναίος) Εισήγαγε νέα χορευτικά σχήματα και ανάμεσα στις καινοτομίες του ήταν η κατάργηση του χορού στην κωμωδία. Για να γίνει αυτή η αλλαγή (το 400 π.Χ.) χρειάστηκε απόφαση του Δήμου, γι' αυτό ονομάστηκε χοροκτόνος. Τόσοι περιορισμοί ίσχυαν στο αρχαίο θέατρο, που ήταν μέρος των Διονυσιακών τελετών, και όφειλε να τηρεί αυστηρούς θρησκευτικούς κανόνες. Οι μελωδίες του, έλεγαν, δεν ήταν καλές. Η Σούδα λέει: "ούτος επ' ασεβεία και παρανομία διετεθρύλητο" (ήταν διάσημος για την ασέβεια και την παρανομία του)· Ο Φερεκράτης στην κωμωδία του «Χείρων» τον αποκαλεί «ο κατάρατος Αττικός». Πέθανε πάμπτωχος
Εύπολις, κωμωδιογράφος. (445-412 π.Χ.) Στην κωμωδία του «Βάπται»σατίρισε τον Αλκιβιάδη. Αυτός έβαλε τους μπράβους του να τον ανεβοκατεβάζουν δεμένο στη θάλασσα ενώ ο Αλκιβιάδης τον κορόϊδευε. Λένε πως ο Εύπολις πήρε μέρος στην εκστρατεία της Σικελίας και στο δρόμο ο Αθηναίος πολιτικός τον έπνιξε.
Ο Ξενοκράτης, φιλόσοφος, (Χαλκηδόνα 396/5 - Αθήνα 314) πουλήθηκε δούλος.
"Κι΄όμως, αν και ήταν τόσο άξιος οι Αθηναίοι τον πούλησαν για δούλο, μια που δεν είχε να πληρώσει τους δασμούς του μετοίκου [στην
πόλη] Αλλά τον αγόρασε ο [φιλόσοφος] Δημήτριος ο Φαληρεύς ικανοποιώντας και τις δύο πλευρές. Εδωσε την ελευθερία του στον
Ξενοκράτη και τον δασμό του μετοίκου στους Αθηναίους"
Διογένης Λαέρτιος, Ξενοκράτης
Β) Πυθαγόρειοι - Πολεμος φιλοσόφων στην Μεγάλη Ελλάδα.
Πυθαγόρας
Πυθαγόρας. Φιλόσοφος, μαθηματικός, αποκρυφιστής. (580 /572-500/490 π.Χ.) Εγκατέλειψε την Σάμο λόγω της τυραννίας του Πολυκράτη (πιθανά εξόριστος) και πήγε στην Μεγάλη Ελλάδα. (Ιταλία) Αλλά και εκεί ο Κύλων κατηγόρησε τους Πυθαγόρειους πως ετοιμάζουν τυραννίδα. Οι Πυθαγόρειοι, φαίνεται πως πράγματι στόχευαν στην κατάληψη της εξουσίας. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές του θανάτου του Πυθαγόρα, πάντα όμως υπό διωγμό. Να μερικές:
Μια ημέρα που οι Πυθαγόρειοι είχαν συγκεντρωθεί στην οικία του Μίλωνα, και ο Πυθαγόρας έλειπε σε ταξίδι προς την Σύρο, τους επιτέθηκαν. Αλλοι ιστορικοί, αναφέρουν πως και ο Πυθαγόρας βρισκόταν εκεί. Εγινε συμπλοκή όπου σκοτώθηκαν πολλοί οπαδοί του. Το οίκημα πυρπολήθηκε. Μόνον ο Άρχιππος και ο Λύσις κατάφεραν να διαφύγουν. Σαράντα συνελήφθησαν συγκεντρωμένοι στην οικία του Μίλωνα, ενώ άλλους σκότωσαν κατά τις συμπλοκές που ακολούθησαν στην πόλη. Ο Πυθαγόρας μαζί με τους υπόλοιπους διέφυγαν αρχικώς μεταβαίνοντας προς τους Λοκρούς. Αλλοι λένε πως σκοτώθηκε κατά την καταδίωξη γιατί αρνήθηκε να διαβεί ένα χωράφιμε κουκιά (τα θεωρούσε ιερά, με ψυχή ανθρώπου) Αλλοι λένε πως οι Λοκροί, φοβούμενοι πιθανό πόλεμο αρνήθηκαν να τους δεχθούν. Ο Πυθαγόρας έπλευσε τότε προς τον Τάραντα κι από εκεί προς το Μεταπόντιο. Εκεί λέγεται ότι τελείωσε τη ζωή του, ικέτης στο ιερό των Μουσών, μένοντας εκεί σαράντα ημέρες δίχως τροφή. (βέβαια, αν οι οπαδοί του είχαν εξοντωθεί δεν υπήρχε κανείς να του φέρει τροφή! Ετσι περίπου εξοντώθηκε και ο Παυσανίας στη Σπάρτη)
Δημοκίδης. Γιατρός και Πυθαγόρειος. (περ. 500 π. Χ. ) Εξάσκησε την ιατρική σε πολλά μέρη της Ελλάδας ακόμα και στην αυλή του Δαρείου. Γυρίζοντας στον Κρότωνα. την πατρίδα του, καταδιώχθηκε μαζί με τους άλλους Πυθαγόρειους. Κατέφυγε στις Πλαταιές.
Δάμων, (Δ’ αι. π. Χ.) Πυθαγόρειος φιλόσοφος. Ο Τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο νεώτερος τον καταδίκασε σε θάνατο. Παρουσιάστηκε ο φίλος του ο Φιντίας ως εγγυητής και «αντικαταστάτης» του. Τελικά ο Τύραννος συγκινήθηκε από την φιλία και την αυτοθυσία των δυο αντρών και απάλλαξε τον Δάμωνα.
Ιππασος. (Ε’ αι. μ.Χ.) Πυθαγόρειος. Σκοτώθηκε από τους ίδιους τους Πυθαγόρειους, γιατί αποκάλυψε μερικά μυστικά τους. Η ποινή ήταν αμετάκλητα θάνατος. Τότε, και σήμερα, υπάρχουν διάφοροι που ισχυρίζονται πως κατέχουν τις θεωρίες του Πυθαγόρα. Αναρωτιέμαι πως τις έμαθαν χωρίς να δώσουν τον όρκο της απόλυτης μυστικότητας. Και αν έγινε αυτό, τότε γιατί τις διαδίδουν, ή γιατί είναι ακόμα ζωντανοί; Χαχαχα!
Ο Λύσις, (μέσα του 5ου αι. π.Χ), ήταν Πυθαγόρειος φιλόσοφος από τον Τάραντα της Κάτω Ιταλίας Κατά την επανάσταση των δημοκρατικών στον Κρότωνα (430-420 π.Χ.) υπό τον Κοίλωνα τον Κροτωνιάτη, στην επίθεση που έκαναν κατά των Πυθαγορείων, και την πυρπόληση της οικίας του Μίλωνος (όπου συνεδρίαζαν Πυθαγόρειοι, συζητώντας πολιτικά θέματα) μόλις που κατάφερε να διαφύγει και να σωθεί με τον Φιλόλαο, ενώ όλοι οι άλλοι που βρίσκονταν στην οικία βρήκαν το θάνατο. Κατέφυγε στην Αχαΐα και από εκεί στη Θήβα, όπου παρέμεινε μέχρι το θάνατό του (390 π.Χ.)
Τίμαιος, ιστορικός και Γεωγράφος. (346-250 π. Χ.) Γιός του τυράννου του Ταυρομενίου Ανδρόμαχου. Εξορίστηκε και έζησε στην Αθήνα
Αντιφών. Ποιητής (περ. 400 π. Χ.) Εκτελέστηκε από τον τύραννο των Συρακουσών Διονύσιο τον Πρεσβύτερο. Οι λόγοι δεν είναι σαφείς.
Διοκλής ο Συρακούσιος. (Ε’ αι. π. Χ.) Ρήτορας. Θέλησε να επιβάλλει δημοκρατικούς νόμους στην πατρίδα του και τον εξόρισαν. Επέστρεψε και αυτοκτόνησε μπρος στην «Εκκλησία του Δήμου»
Εμπεδοκλής ο Ακραγαντίνος (495 - 435 π.Χ.) Φιλόσοφος και Μύστης. Δεν του επετράπη να γυρίσει στην πατρίδα του, γιατί είχε υποστηρίξει πολιτικές αλλαγές. Σε μερικές αφηγήσεις για τον θάνατό του, φαίνεται πως αυτοκτόνησε, δίνοντας υπερφυσική διάσταση στην πράξη του.
Ο Διότιμος, που έγραψε τα βιβλία εναντίον του Επικούρου καταδιώχτηκε και σκοτώθηκε από τον Επικούρειο Ζήνωνα, όπως λέει ο Δημήτριος από τη Μαγνησία στα Ομώνυμά του.
(Αθήναιος, Δειπνοσοφιστών ΙΓ’)
Εχεκράτης, Πυθαγόρειος φιλόσοφος. (Ε’ αι. π. Χ.) Καταδιώχτηκε ως Πυθαγόρειος στη Μεγάλη Ελλάδα και κατέφυγε στη Φλιούντα. Ηταν ένας από τους δάσκαλους του Πλάτωνα.
Πλάτων
Πλάτων, φιλόσοφος. (427 π.Χ.–347 π.Χ.) Οι περισσότεροι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι προσπαθούσαν να προωθήσουν τις απόψεις τους μέσω μια «φωτισμένης Δεσποτείας», «Τυραννίας» όπως την έλεγαν τότε. Η συνεννόηση με, ή η διαφώτιση, του θρησκόληπτου και συμφεροντολόγου «Δημοκρατικού» όχλου κρίνονταν αδύνατη… Ετσι, ο φιλόσοφος Δίων, μαθητής του Πλάτωνα, έφερε τον φιλόσοφο στις Συρακούσες, όπου ο Πλάτων προσπάθησε να μεταδώσει τις ιδέες του στον Τύραννο Διονύσιο τον Πρεσβύτερο. Μάταιος κόπος… Ο Διονύσιος θεωρούσε τον εαυτό του μεγάλο ποιητή και φιλοξενούσε ποιητές και φιλοσόφους για να τον κολακεύουν, και δεν ανεχόταν τις επικρίσεις τους. Οι δυο άντρες τσακώθηκαν άσκημα, και ο Διονύσιος έδωσε κρυφή εντολή στον πρεσβευτή της Σπάρτης να «περιποιηθεί» τον Πλάτωνα. Ο Σπαρτιάτης, κατά το ταξίδι της επιστροφής, πούλησε τον φιλόσοφο για δούλο στην Αίγινα!!! Από εκεί τον εξαγόρασε ο φιλόσοφος Αννίκερις.
Και σ’ ανώτερα!
Δίων ο Συρακούσιος. (409-354 π.Χ.) Φιλόσοφος. Συγγενής του Τυράννου των Συρακουσών Διονύσιου του πρεσβύτερου, προσπάθησε να τον επηρεάσει με τις φιλοσοφικές του αρχές. Εφερε εκεί και τον δάσκαλό του, τον Πλάτωνα, με συνέπεια την υποδούλωση του Αθηναίου φιλόσοφου. Όταν ήρθε στην αρχή ο Διονύσιος ο νεώτερος, ο Δίων εξορίστηκε. Κατέφυγε στην Αθήνα, όπου αποφάσισε να ανατρέψει τον Τύραννο. Εγινε κανονικός πόλεμος, ο Δίων νίκησε και κατέλαβε την αρχή στις Συρακούσες, τον ανέτρεψαν, αλλά επανήλθε γιατί μετά από αυτόν επικράτησε χάος. Τελικά δολοφονήθηκε από Ζακυνθινούς μισθοφόρους που ήταν στις διαταγές του Αθηναίου Κάλιπου.
Φίλιστος, Ιστορικός.(434-356 π.Χ.) Ενώ βοήθησε τον Διονύσιο Α' να καταλάβει την εξουσία, ο Τύραννος τον εξόρισε στην Ήπειρο. Ανακλήθηκε από τον Διονύσιο Β' για να τον βοηθήσει στη διαμάχη του με τον Δίωνα. Νικήθηκε όμως σε ναυμαχία και αυτοκτόνησε.
Μέγα ψώνιο ο Διονύσιος των Συρακουσών. Είχε καβαλήσει το καλάμι και παρίστανε τον ποιητή (βρε ποιον μου θυμίζει…) Ο ποιητής Φιλόχορος (435- π. Χ.) που ήταν απελεύθερος δούλος, άκουσε μερικά ποιήματα του Τυράννου, και του είπε καθαρά πως δεν πιάνουν διάρα. Ο Διονύσιος είπε να τον πάνε στα φοβερά λατομεία των Συρακουσών, όπου πέθαιναν χιλιάδες δούλοι από τις φριχτές συνθήκες εργασίας εκεί. Τον άφησε εκεί για λίγο, να τρομάξει, έγραψε καινούργια ποιήματα, και τον φώναξε να τα ακούσει. «Πήγαινέ με πίσω στα λατομεία» απάντησε ο Φιλόχορος…
Γ) Ρήτορες και Μακεδόνες
ΟΙ ΡΗΤΟΡΕΣ
Γνήσια παράγωγα του Δημοκρατικού πολιτεύματος, οι Ρήτορες ήταν ένας συνδυασμός Πολιτικού, Δικηγόρου, Νομομαθή, Λογοτέχνη και Επαΐοντος επί παντός επιστητού. Η αξία τους σαν πνευματικοί άνθρωποι, ήταν ο τέλειος χειρισμός της γλώσσας. Αυτοί διαμόρφωσαν την Αττική Διάλεκτο και μετέτρεψαν την Ελληνική γλώσσα από ποιητικό μέσο (Επη-Τραγωδία) σε εκλεπτυσμένο όργανο διατύπωσης καθαρών απόψεων.
Από όλους τους Σοφούς μόνο οι Ρήτορες υποστήριζαν την Δημοκρατία. Οι φιλόσοφοι ήταν κατά κανόνα Ολιγαρχικοί. ΟΙ ΡΗΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΗΤΑΝ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ. Δεν ήταν όλοι οι Ρήτορες άγιοι. Το αντίθετο, μάλιστα… Και το επάγγελμά τους, όπως βλέπουμε, ήταν άκρως επικίνδυνο…
Δημήτριος ο Φαληρεύς (περ. 345 π.Χ. - περ. 280 π.Χ.) Διπλή εξορία. Πολιτικός και περιπατητικός φιλόσοφος της Αθήνας. Διορίσθηκε από τον βασιλιά Κάσσανδρο ως «επιστάτης» των Αθηναίων. Κυβέρνησε για δέκα χρόνια (317-307 π.Χ.). Οι Αθηναίοι για να τον ευχαριστήσουν έστησαν προς τιμήν του 360 ανδριάντες, έναν για κάθε μέρα του έτους. Το 307 π.Χ. και μετά την κατάληψη της Αθήνας από τον Δημήτριο Α' τον Πολιορκητή έφυγε για την Αλεξάνδρεια για να γλυτώσει από την θανατική ποινή που του επέβαλαν οι Αθηναίοι. Εκεί τον υποδέχτηκε ο Πτολεμαίος Α' με μεγάλες τιμές και του ανέθεσε την ίδρυση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Υποθέτουμε πως εκεί συμμετείχε ενεργά στην μετάφραση των Ο΄. Εξορίστηκε ξανά από τον Πτολεμαίο Β' και κατέφυγε στην Άνω Αίγυπτο, όπου και πέθανε το 283 π.Χ.
Υπερείδης, ρήτορας. (389-332 π.Χ.) Όταν επικράτησαν οι Μακεδόνες στο Λαμιακό πόλεμο, καταδικάστηκε, και κατέφυγε ικέτης στο ιερό του Αιακού στην Αίγινα. Τελικά τον παράδωσαν στον Αντίπατρο, που τον θανάτωσε με βασανιστήρια.
Πύθων ο Βυζάντιος. Ρήτορας. (4ος αι. π. Χ.) Καταδικάστηκε ως προδότης, όργανο του Φιλίππου της Μακεδονίας, όταν αυτός πολιορκούσε την πόλη του Βυζαντίου, με βάση χρησμό του μαντείου των Δελφών!!! Ο ρήτορας Ισαίος εκφώνησε το εξής απίθανο κατηγορητήριο:
«Κατηγορώ τον Πύθωνα εξ αιτίας του χρησμού του θεού» [Απόλλωνα] «του Λαού που τον φυλάκισε, και του
Φίλιππου που υποχώρησε. Γιατί, αν δεν ήταν ένοχος, ο θεός δεν θα έδινε χρησμό, ο λαός δεν θα τον φυλάκιζε και
ο Φίλιππος δεν θα έφευγε αν εύρισκε αυτόν που ήθελε»
Φιλόστρατος, Βίοι σοφιστών
Αυτό είναι το πνεύμα της Λογικής που γέννησε τον Δυτικό πολιτισμό και τις Καφετζούδες…
Φιλόχορος (Αθήνα 306; – 260; π.Χ.). Ατθιδογράφος. (=συνέλλεγε μύθους, θρύλους και παραδόσεις της Αττικής) Ασκούσε το επάγγελμα του ιεροσκόπου. Θανατώθηκε για πολιτικούς λόγους με διαταγή του Αντίγονου Γονατά.
Χρεμωνίδης, Αθηναίος πολιτικός, στρατηγός και στωικός φιλόσοφος. Με πρόταση του στην Εκκλησία του Δήμου δημιουργήθηκε αντι-Μακεδονική συμμαχία ενάντια στον Αντίγονο Γονατά (Χρεμωνίδειος πόλεμος 267 - 261 π.Χ. ) Η Αθήνα πολιορκήθηκε και αναγκάστηκε να παραδοθεί. Ο Χρεμωνίδης και ο αδελφός του, Γλαύκων, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Αθήνα και να καταφύγουν στην Αίγυπτο. Εκεί ο Χρεμωνίδης έγινε ναύαρχος του Αιγυπτιακού στόλου και ο αδερφός του ιερέας.
Ο Ευφραίος, φιλόσοφος του 4ου αι π.Χ. από τον Ωρεό της Εύβοιας ήταν σύμβουλος του βασιλιά της Μακεδονίας Περδίκκα Γ'. Ωστόσο, όταν ανέλαβε το θρόνο ο Φίλιππος Β' επέστρεψε στη πατρίδα του και ανέλαβε την αρχηγία του αντιμακεδονικού αγώνα. Για να μην υποστεί την εκδίκηση του Φιλίππου, αυτοκτόνησε.
Ο Δημοχάρης (περ. 355 - 275 π.Χ.), ανιψιός του Δημοσθένη, ήταν Αθηναίος ρήτορας και πολιτικός. Το 322 π.Χ., προσπάθησε μάταια να αποτρέψει την παράδοση του Δημοσθένη και των άλλων ρητόρων με αντιμακεδονικά αισθήματα, την οποία είχε διατάξει ο Αντίπατρος. Τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια έζησε πιθανότατα στην εξορία. Όταν στην Αθήνα επανήλθε το δημοκρατικό πολίτευμα χάρις στο Δημήτριο τον Πολιορκητή το 307 π.Χ., ο Δημοχάρης κατέλαβε σημαντικά αξιώματα. Εντούτοις εκδιώχθηκε και πάλι το 303 π.Χ., όταν περιγέλασε το διάταγμα του Στρατοκλή, το οποίο ήταν γεμάτο κολακείες προς το πρόσωπο του Δημητρίου.
Ο Δημοχάρης ανακλήθηκε το 298 π.Χ. Το 296 π.Χ. (ή το 295 π.Χ.) εξορίστηκε και πάλι, επειδή σύναψε συμμαχία με τους Βοιωτούς, και δεν
επέστρεψε πριν από το 287 π.Χ. (ή το 286 π.Χ.) Παρόλο που ήταν φίλος με τον στωικό Ζήνωνα, ο Δημοχάρης θεωρούσε όλους τους άλλους
φιλοσόφους εχθρούς της ελευθερίας, και το 306 π.Χ. υποστήριξε την πρόταση κάποιου Σοφοκλή, να εκδιωχθούν όλοι από την Αττική.
Καλλίστρατος. Ρήτορας (-361 π. Χ.) Ηταν το πρότυπο και το ίνδαλμα του Δημοσθένη… Είχε πάει στην Σπάρτη, και με έναν φοβερό λόγο έπεισε τους Σπαρτιάτες να ειρηνεύσουν με την Αθήνα. Όταν όμως η Σπάρτη δεν έστειλε βοήθεια στην Αθήνα στον πόλεμό της με την Θήβα, οι Αθηναίοι εξόρισαν τον Καλλίστρατο. Πήγε στους Δελφούς και ρώτησε αν μπορεί να γυρίσει πίσω. Η Πυθία απάντησε πως θα «τεύξεται των νομίμων» θα πάρει ότι είναι νόμιμο… Εχοντας εμπιστοσύνη στο δίκιο του, και στον Απόλλωνα, ο ρήτορας γύρισε στην Αθήνα. Τον έσυραν από τον βωμό των δώδεκα θεών όπου είχε καταφύγει ως ικέτης και τον εκτέλεσαν.
Ευκράτης. Ρήτορας (Δ’ αι π. Χ.) Με την επικράτηση των Μακεδόνων έπρεπε να παραδοθεί στον Αντίπατρο. Φυλακίστηκε, δραπέτευσε, τον έπιασαν και τον θανάτωσαν με βασανιστήρια.
Αριστοτέλης, Φιλόσοφος. ( 384 - 322 π.Χ. ) Επειδή ήταν προσκολλημένος στον Αλέξανδρο τον Μέγα, το ιερατείο της Αθήνας, με εκπρόσωπό του τον ιεροφάντη της Ελευσίνιας Δήμητρας Ευρυμέδοντα, και η σχολή του Ισοκράτη, με το Δημόφιλο, κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια ("γραφή ασεβείας"), επειδή είχε ιδρύσει βωμό στον Ερμία, είχε γράψει τον ύμνο στην Αρετή και το επίγραμμα στον ανδριάντα του Ερμία, στους Δελφούς, χρησιμοποιώντας το «ιερό» μέτρο του Παιάνα, που ήταν αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα…. Η ποινή ήταν θάνατος! Ο Αριστοτέλης έφυγε για τη Χαλκίδα, προτού γίνει η δίκη του (323 π.Χ.) Ο Ερμίας είχε σκοτωθεί από τους Πέρσες. Ο φιλόσοφος πέθανε λίγο μετά, το 322 π.Χ. στη Χαλκίδα, από στομαχικό νόσημα, μέσα σε θλίψη και μελαγχολία.
Ο ρήτορας Ισοκράτης (436 π.Χ-338 π.Χ.) ανήκε, αντίθετα με τον Δημοσθένη στη φιλομακεδονική μερίδα, αλλά… «περιέργως», οδηγήθηκε και αυτός στην αυτοκτονία. Οι ανθρωποφαγικές τάσεις της αρχαίας «Δημοκρατίας» ήταν, πράγματι, ασυγκράτητες…
Σύμφωνα με την παράδοση αυτοκτόνησε με λιμοκτονία, όταν έμαθε την ήττα των Αθηναίων από τον Φίλιππο στην μάχη της Χαιρώνειας. Πολλοί το
αμφισβητούν, μια που ήταν φιλομακεδών, αλλά ας σκεφτούμε πως ο Ισοκράτης δεν επιθυμούσε την ήττα της πατρίδας του, αλλά την ένωση των
Ελλήνων…
Δημοσθένης
Ο μεγαλύτερος ρήτορας της αρχαίας Ελλάδας, ο Δημοσθένης, είχε, φυσικά, βίο περιπετειώδη. (384-322 π.Χ.) Πρώτα – πρώτα, χάνοντας τον πατέρα του, οι κηδεμόνες του καταχράστηκαν την πατρική του περιουσία. Ανήκε στην αντιμακεδονική μερίδα εκφωνώντας τους περίφημους [αντι]»Φιλιππικούς», έτσι, με την επικράτηση των Μακεδόνων, το 324 π.Χ. εξορίζεται από την Αθήνα, γιατί κατηγορήθηκε πως βοήθησε καταχραστή των χρημάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Άρπαλο. Μετά το θάνατο του Στρατηλάτη, οι Αθηναίοι, τον ανακάλεσαν από την εξορία, αλλά αναγκάστηκε να φύγει ξανά με την επάνοδο των Μακεδόνων. Οι στρατιώτες του Αντίπατρου τον βρήκαν να έχει καταφύγει στο ναό του Ποσειδώνα στην Καλαβρία. Για να αποφύγει τον θάνατο με βασανιστήρια, αυτοκτόνησε με δηλητήριο.
Καλά κρασά Ελληνες…
Καλλιμέδων (4ος αι. π.Χ.) ο επιλεγόμενος Κάραβος. Αθηναίος ρήτορας,Αρχηγός της φιλομακεδονικής μερίδας και αντίπαλος του Δημοσθένη. Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου φοβήθηκε για τη ζωή του και το 323 π.Χ. κατέφυγε στον Αντίπατρο. Όταν αποκαταστάθηκε η μακεδονική εξουσία, επέστρεψε στην Αθήνα· Επακολούθησε όμως νέα δημοκρατική μεταβολή και καταδικάστηκε μαζί με τον Φωκίωνα σε θάνατο, οπότε για να σωθεί κατέφυγε στη Μακεδονία.
Ο Φιλόσοφος Θεόδωρος «ο άθεος», (περ. το 340 - 250 π.Χ.) εξορίστηκε από την Αθήνα και κατέφυγε στην αυλή του Πτολεμαίου, από όπου
φαίνεται πως εξορίστηκε πάλι, και μετά στην Κυρήνη απ´ όπου επίσης εξορίστηκε για να επιστρέψει εκ νέου στην Ελλάδα. Κατηγορήθηκε στον Άρειο
Πάγο για ασέβεια και αθεΐα αλλά αθωώθηκε με την παρέμβαση του Δημητρίου του Φαληρέως.
Δ) Αλεξανδρινή εποχή
Αρίσταρχος
Αρίσταρχος ο Σάμιος, Αστρονόμος και μαθηματικός. (310-περ.230 π.Χ.) Είμαστε πάρα πολύ περήφανοι που ανακάλυψε πως η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ηλιο, και δηλώνουμε με θράσος πως «Αυτό πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες», «ξεχνώντας» πως μετά τον Αρίσταρχο υιοθετήθηκε το Γεωκεντρικό σύστημα του Πτολεμαίου, και κανείς άλλος δεν υποστήριξε την θεωρία του Αρίσταρχου. Ουσιαστικά δηλ. είχε την ανάλογη αντιμετώπιση με τον Γαλιλαίο. Μάλιστα, κατηγορήθηκε και ως «Ασεβής» προς τους θεούς: "Ο Κλεάνθης, [φιλόσοφος] πίστευε ότι ήταν το καθήκον των Ελλήνων να καταδικάσουν τον Αρίσταρχο τον Σάμιο με την κατηγορία ότι έβαζε σε κίνηση την εστία του Σύμπαντος [δηλ. τη Γη] και έτσι διαταράσσει την ηρεμία των θεών: «Ως κινών την του κόσμου εστίαν καί ταράσσων την των Ολυμπίων ηρεμίαν» (Πλούταρχος)»
Θεόπομπος ο Χίος (378/377 - 323 ή 300 π.Χ.) ιστορικός και ρήτορας.Κατέφυγε στην Αθήνα, μαζί με τον πατέρα του, Δαμασίστρατο όταν αυτός εξορίστηκε από την αντίπαλη δημοκρατική μερίδα. Ανέπτυξε φιλία με τον Μέγα Αλέξανδρο με τη συνδρομή του οποίου επέστρεψε στην πατρίδα του το 333 π.Χ. όπου για ένα χρονικό διάστημα έγινε αρχηγός του αριστοκρατικού κόμματος. Με τον θάνατο του Αλέξανδρου εκδιώχθηκε για δεύτερη φορά από την Χίο. Τότε αρχικά κατέφυγε στην Έφεσο και στη συνέχεια μετά από διάφορες πόλεις κατέληξε στην Αίγυπτο, στον Πτολεμαίο τον Α’. Αλλά και από εκεί εξορίστηκε… Ηταν, αυτό που λέμε, σκανδαλοθήρας ιστορικός, και αυτό του κόστισε ακριβά…
Λαφίτας ή Δαφίδας. (3ος αι. π. Χ.) Λόγιος, «Γραμματικός» όπως τους αποκαλούσαν τότε. Εκανε αυστηρή κριτική στον Ομηρο. Εγραφε σατιρικά ποιηματάκια για τους Αλεξανδρινούς Βασιλείς – θεούς, όμως, και έτσι εκτελέστηκε με σταυρικό θάνατο.
Ο ποιητής Σωτάδης (2ος αι π. Χ.) ήταν σατιρικός και άσεμνος στα έργα του. Σατίρισε σε ένα ποίημα τους Βασιλείς –θεούς συζύγους και αδελφούς Πτολεμαίο τον Φιλάδελφο και την αδελφή και ταυτόχρονα γυναίκα του Αρσινόη (Έτσι παντρεύονταν οι Αλεξανδρινοί βασιλείς, να μη χαθεί η ράτσα) Ο Σωτάδης το έσκασε, αλλά τον έπιασε ο στρατηγός του Πτολεμαίου Πάτροκλος, τον έκλεισε σε ένα μολυβένιο κουτί και τον έριξε στη θάλασσα.
Ηγησίας ο «Πεισιθάνατος», φιλόσοφος. (3ος αι. π.Χ.) Εζησε στην Αλεξάνδρεια και επιχειρηματολογούσε υπέρ της αυτοκτονίας. Ελεγε πως σκοπός της ζωής είναι η ηδονή, αλλά επειδή αυτή δεν μπορεί να διαρκέσει, όλα είναι μάταια, και καλόν θα ήτο να εγκαταλείψουμε την ζωή. Ο βασιλιάς της Αιγύπτου Πτολεμαίος Α΄ απαγόρευσε τα μαθήματα του Ηγησία, και μετά τον εξόρισε.
Ο Απολλόδωρος ο Αθηναίος, Γραμματικός, (180-109 π.Χ.) διώχτηκε, μαζί με άλλους πνευματικούς ανθρώπους από τη Αλεξάνδρεια το 146 π. Χ. από τον Πτολεμαίο τον Φύσκωνα.
Ο φίλος του Αλέξανδρου Ηφαιστίων, αν και νεότατος, ζούσε έκλυτο βίο, με αποτέλεσμα να αρρωστήσει
άσκημα. Ο γιατρός Γλαυκίας (4ος αι π. Χ.) τον συνέφερε με μια φαρμακευτική αγωγή, αλλά του ξεκαθάρισε
πως, αν συνεχίσει αυτή τη ζωή, δεν μπορεί να τον βοηθήσει… Μόλις έφυγε ο γιατρός, ο Ηφαιστίων κατάπιε
έναν ολόκληρο κόκορα με το «ανάλογο» κρασί και πέθανε –εντελώς.
Ο Αλέξανδρος εκτέλεσε τον γιατρό με Σταύρωση…
Ο Δείναρχος (Κόρινθος, περ. 361 - περ. 291 π.Χ.) ήταν ο τελευταίος από τους δέκα Αττικούς ρήτορες. Μετοίκησε από νωρίς στην Αθήνα, όπου πήρε ενεργό μέρος στην πολιτική ζωή. Με την πτώση του Δημητρίου του Φαληρέως και την αποκατάσταση της δημοκρατίας από το Δημητρίου του Πολιορκητή, ο Δείναρχος καταδικάστηκε σε θάνατο και αποσύρθηκε στην εξορία στη Χαλκίδα στην Εύβοια.
Ο Ιστορικός Καλλισθένης (περ. 360-327 π.Χ.) ήταν μαθητής του Αριστοτέλη και μέσω αυτού, το 336 π.Χ., συμμετείχε στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου στην Περσική Αυτοκρατορία ως ο επίσημος ιστορικός του. (Ο Αριστοτέλης ήταν δάσκαλος του Αλέξανδρου) Αρχισε όμως να κατακρίνει τον Αλέξανδρο, για την υιοθέτηση ανατολίτικων συνηθειών όπως αυτό της προσκύνησης. Κατηγορήθηκε για συμμετοχή στη συνωμοσία των παίδων κατά του Αλέξανδρου, το 327 π.Χ. Φυλακίστηκε, και πέθανε εκεί.
Με την ευκαιρια πρέπει να υπογραμμίσουμε πως δεν έχει επιζήσει ούτε ένα σύγγραμμα γα τον Αλέξανδρο γραμμένο από σύγχρονούς του
ιστορικούς… Η αλήθεια ενοχλούσε πολύ τους βασιλείς των Ελληνιστικών χρόνων, φαίνεται…
Ε) Η Ρωμαϊκή εποχή
Απολλώνιος Τυανεύς (Α’ αι. μ. Χ.) Φιλόσοφος, σοφιστής. Δικάστηκε από τον Αυτοκράτορα Δομιτιανό σαν μάγος. Είχε αποκλειστεί και από τα Ελευσίνια Μυστήρια για τον ίδιο λόγο.
Ηλιόδωρος ο Αράβιος. (Β’-Γ΄αι. μ. Χ.) Φιλόσοφος και σοφιστής. Ηταν αγαπητός του Αυτοκράτορα Καρακάλλα, αλλά όταν αυτός πέθανε, (217 μ.Χ.) εξορίστηκε. Αργότερα τον αμνήστευσαν, αλλά χωρίς τις παλιές του δόξες…
Πορφύριος, Νεοπλατωνικός φιλόσοφος (234-περ. 205 μ. Χ.) Εγραψε το «Κατά Χριστιανών». Ηταν Φοίνικας και το όνομα του ήταν Μάλχος, που πάει να πει βασιλιάς. Πορφύριο τον είπαν στην Αθήνα, γιατί ήταν το χρώμα των βασιλιάδων (Μάλχων) αλλά και γιατί είναι συνώνυμο με το «Φοίνικας» (=Πορφυρός) Άλλος ένας «Έλληνας» που υπερασπίστηκε την «Πάτρια θρησκεία» εναντίον των Χριστιανών, μαζί με άλλους, που μόνο Έλληνες δεν ήταν, όπως τον Λιβάνιο, (Σύριος) Ευλάμπιο (Φρύγας) Πρισκιανό (Λυδός) Ερμεία και Διογένη ( Φοινίκες) Ισίδωρο (Γαζαίος) Ιάμβλιχος (Αραβας) Σιμπλίκιος (Κίλικας) κλπ. Για ελάχιστους σοφούς από όσους παρουσιάζονται ως πολέμιοι του Χριστιανισμού, έχουμε βεβαιότητα πως ήταν Ελληνικής καταγωγής… Οι Χριστιανοί τους αποκαλούσαν «Ελληνες» λόγω θρησκείας, και αυτό βολεύει απίθανα όσους αρχαιολάτρες θέλουν να παρουσιάσουν τους Χριστιανούς ως ανθέλληνες.
ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΙ ΕΞΥΠΝΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ
Ο Εκηβόλιος υπήρξε σοφιστής στην Κωνσταντινούπολη. (4ος αι. μ. Χ) Επί βασιλείας του Μεγάλου Κωνσταντίνου ήταν πιστός Χριστιανός, ενώ επί Ιουλιανού φανατικός παγανιστής. Ηταν και δάσκαλός του. Μετά τον θάνατο του Ιουλιανού, το 363, και την κατάρρευση των προσπαθειών του να αναβιώσει την αρχαία θρησκεία, ο Ε. ασπάστηκε και πάλι τον χριστιανισμό. Επεφτε κάτω κι έλεγε: «πατήστε με, αναίσθητο αλάτι είμαι!» (Λεξικό Σούδας)
Λιβάνιος. Ρήτορας και σοφιστής της Ύστερης Αρχαιότητας (314-393 μ.Χ.) Πιστός της παλιάς θρησκείας. Είχε πολλούς μαθητές, μεταξύ αυτών ο φιλόσοφος Αιδέσιος, ο Μέγας Βασίλειος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Ιουλιανός ο ‘παραβάτης’. Οι Χριστιανοί Αυτοκράτορες τον υποστήριξαν και τον δέχτηκαν στην αυλή της Κων/λης. Εκεί τον συκοφάντησαν οι άλλοι «Εθνικοί» φιλόσοφοι, πως ήταν «γοης» (Μάγος) και κατόρθωσαν να τον εξορίσουν… Ο Λιβάνιος πήγε στην Νικομήδεια και κατόπιν στην Αντιόχεια.
Ο κυνικός φιλόσοφος Δημώναξ (2ος αι μ.Χ.) κινδύνευσε να λιθοβοληθεί από τους Αθηναίους για «ασέβεια» δυο φορές. (Την πρώτη, γιατί δεν ήθελε
να μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια. Τότε απολογήθηκε πως σαν φιλόσοφος, δεν θα μπορούσε να κρατήσει μυστικά όσα γίνονταν εκεί, είτε καλά είτε
κακά. Την δεύτερη φορά ήθελαν να τον λιθοβολήσουν γιατί δεν θυσίαζε στην Αθηνά. Ο φιλόσοφος απάντησε πως, έτσι φτωχός που είναι, δεν
πίστεψε πως η θεά είχε ανάγκη τις ταπεινές του θυσίες…
Ετσι γλύτωσε από τους θρησκόληπτους…
Απελλικών. Φιλόσοφος και βιβλιόφιλος. (Α΄αι. π. Χ.) Εξορίστηκε από την Αθήνα γιατί τον κατηγόρησαν πως νόθευσε τα βιβλία του Αριστοτέλη και του Θεόφραστου. Επέστρεψε υποστηριζόμενος από τον Αθηνίωνα που είχε γίνει Τύραννος. Όταν η Αθήνα λεηλατήθηκε από τους Ρωμαίους, η τεράστια βιβλιοθήκη του κλάπηκε και μεταφέρθηκε στη Ρώμη.
Επίκτητος
Αρχαίοι άνθρωποι του πνεύματος που αρχικά υποδουλώθηκαν από τους Ρωμαίους και μετά «απελευθερώθηκαν» (Οι απελεύθεροι δεν είχαν ίδια δικαιώματα με τους ελεύθερους, αλλά έμεναν προσκολλημένοι στον αφέντη τους δια νόμου)
Πολλίων, φιλόσοφος και σοφιστής από τις Τράλλεις (Α΄αι π.Χ.) Απελευθερώθηκε με το όνομα «Ασίνιος» (του αφέντη του) και έμεινε στη Ρώμη.
Φλέγων, συγγραφέας «παραδοξογράφος» από τις Τράλλεις (Β΄-Α΄αι. π.Χ.) Απελεύθερος του Τραϊανού
Παρθένιος (Α’ αι π.Χ.) ελεγειακός ποιητής από την Βιθυνία. Αιχμαλωτίστηκε στον Μιθριδατικό πόλεμο, τον πήγαν στη Ρώμη, όπου τον «απελευθέρωσαν»
Αυλάνιος – Εύανδρος Γλύπτης, (Α΄αι. π Χ.) Αρχικά απελεύθερος δούλος του Μάρκου Αντώνιου και μετά του Οκταβιανού Αύγουστου, οδηγήθηκε τελικά στη Ρώμη από την Αλεξάνδρεια.
Τυραννίων. (Α’ αι π. Χ.) Δυο ήταν, «Γραμματικοί» (φιλόλογοι) με το ίδιο όνομα που υποδουλώθηκαν από τους Ρωμαίους και στη συνέχεια «απελευθερώθηκαν»
Αλέξανδρος Πολυίστωρ. «Γραμματικός». Αιχμαλωτίστηκε στη Μίλητο και έζησε ως «απελεύθερος» στη Ρώμη.
Παμπρέπιος (440 – 488 μ. Χ.) Φιλόσοφος και Θεουργός. Διώχτηκε από τη Αθήνα, όπου δίδασκε, κατηγορούμενος από τον Θεαγένη. Ηταν διαμάχη μεταξύ «Εθνικών». Κατέφυγε στην Κων/λη, και παρότι ήταν «Εθνικός» και διακήρυττε παντού την πίστη του, δέχτηκε μεγάλες τιμές εκεί. Εμπλέχτηκε σε στάση κατά του Αυτοκράτορα Ζήνωνα, (με μυστικό σχέδιο να επαναφέρει την αρχαία θρησκεία) αλλά αποκεφαλίστηκε τελικά από τους… συμμάχους του! Ένα τυπικό παράδειγμα της έσχατης παρακμής των «Ελλήνων» (Αιγύπτιος ήτανε) φιλοσόφων…
Αναξίλαος. Πυθαγόρειος φιλόσοφος από τη Λάρισα (1ος αι. π.Χ.). Ζούσε στη Ρώμη και εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Αύγουστο, με την κατηγορία ότι ήταν μάγος. Αναφέρεται και ως Αναξιλαΐδης.
Δημήτριος ο Φαληρεύς (περ. 345 π.Χ. - περ. 280 π.Χ.) Διπλή εξορία. Πολιτικός και περιπατητικός φιλόσοφος της Αθήνας. Διορίσθηκε από τον βασιλιά Κάσσανδρο ως «επιστάτης» των Αθηναίων. Κυβέρνησε για δέκα χρόνια (317-307 π.Χ.). Οι Αθηναίοι για να τον ευχαριστήσουν έστησαν προς τιμήν του 360 ανδριάντες, έναν για κάθε μέρα του έτους. Το 307 π.Χ. και μετά την κατάληψη της Αθήνας από τον Δημήτριο Α' τον Πολιορκητή έφυγε για την Αλεξάνδρεια για να γλυτώσει από την θανατική ποινή που του επέβαλαν οι Αθηναίοι. Εκεί τον υποδέχτηκε ο Πτολεμαίος Α' με μεγάλες τιμές και του ανέθεσε την ίδρυση της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας. Υποθέτουμε πως εκεί συμμετείχε ενεργά στην μετάφραση των Ο΄. Εξορίστηκε ξανά από τον Πτολεμαίο Β' και κατέφυγε στην Άνω Αίγυπτο, όπου και πέθανε το 283 π.Χ.
Δίων ο Χρυσόστομος (40- μετά το 112 μ. Χ.) Από την Προύσα της Βιθυνίας ρήτορας και στωικός φιλόσοφος του 1ου- 2ου αι. .μ. Χ. Τιμωρημένος σε εξορία από το Δομιτιανό, έζησε τη φτωχική ζωή κυνικού φιλοσόφου, περιπλανώμενος κυρίως στα βορειανατολικά τμήματα της αυτοκρατορίας. Επί Νέρβα και Τραϊανού έλαβε τιμές και προνόμια και του ανατέθηκαν διπλωματικές αποστολές για την πατρίδα του. Η ανάμιξή του στα κοινά της ιδιαίτερης πατρίδας του, επέσυρε νέο διωγμό εναντίον του, με μία δίκη εναντίον κακόβουλων κατηγόρων του. Ο Δίων, μεταξύ άλλων σε μια εκπληκτική άσκηση απλής λογικής, διέψευσε την αφήγηση του Ομήρου, στον περίφημο «Τρωικό» του
Αριστίων (– 86 π.Χ.) φιλόσοφος και κυβερνήτης της Αθήνας το 88 έως 86 π.Χ. Συμμάχησε με το βασιλιά του Πόντου, Μιθριδάτη Στ', ενάντια στους Ρωμαίους Όταν ο Ρωμαίος Λεύκιος Κορνήλιος Σύλλας κατέλαβε την Αθήνα, ο Αριστίων εκτελέστηκε. Σε αυτήν την συγκυρία, όλος ο πληθυσμός της πόλης εξανδραποδίστηκε από τους Ρωμαίους (αφού αποδεκατίστηκε) και οι βιβλιοθήκες της πόλης καταληστεύτηκαν.
Η καλή κοινωνία της Ρώμης είχε διχαστεί. Δυο Έλληνες μίμοι, ο Βάθυλος και ο Πυλάδης, δημιουργούσαν διαφωνίες για το ποιος είναι ο καλύτερος.
Ο Αυτοκράτωρ Αύγουστος έκανε αυτό που μόνο ένας ηγέτης φωτισμένος από τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό θα μπορούσε να κάμει.
Εξόρισε τον Πυλάδη…
Διοφάνης ο Μυτιληναίος ρήτορας και πολιτικός (; – 132 π.Χ.). Εξορίστηκε από την πατρίδα του για πολιτικούς λόγους και κατέφυγε στη Ρώμη όπου έγινε δάσκαλος του Τιβέριου Γράκχου. Μαζί με τον Βλόσιο Γάιο από την Κύμη άσκησε μεγάλη επιρροή στις πολιτικές ιδέες του μαθητή του, αναμίχθηκε λοιπόν στο «κίνημα των Γκράκχων» και δολοφονήθηκε μαζί με εκείνον.
Σημ. Εχω μεγάλες αμφιβολίες για το πόσο το κίνημα των Γκράκχων ήταν «λαϊκό» και «δίκαιο», μια που στην ουσία αφορούσε το μοίρασμα των
Ελληνικών περιοχών και λαφύρων ανάμεσα στις διάφορες Ρωμαϊκές τάξεις… Τέλος πάντων, αυτό ήταν ότι καλύτερο διέθετε το κατάστημα τότε…
Ο φιλόσοφος Βλόσσιος ο Κυμαίος (Β’ αι . μ. Χ) αφού αναμίχθηκε στα γεγονότα που αναφέραμε μαζί με τον Διοφάνη, κατέφυγε κυνηγημένος στον Αριστόνικο της Περγάμου, που είχε σηκώσει επανάσταση κατά των Ρωμαίων, την περίφημη «Πολιτεία του Ηλιου». Ο Αριστόνικος ηττήθηκε και ο Βλόσσιος αυτοκτόνησε.
Κεφαλίων ή Κεφάλων, Γεργίθιος (Β’ αι. μ. Χ.) [περιοχή Τροίας, υπήρχαν και Γέργιθες στην Κύπρο] γεγονώς επί Αδριανού. Εφυγε δε την πατρίδα δι απέχθειαν
δυναστών και εβίω εν Σικελία…» (Λεξικό Σούδας)
Αρχάγαθος. (Γ’ αι π΄Χ.) Γιατρός. Είχε πάει στη Ρώμη πριν αυτή μας κατακτήσει. Τον θαύμασαν και τον ανακήρυξαν Ρωμαίο Πολίτη. Μετά, τον εξόρισαν, μαζί με άλλους, γιατί. λέει, θεράπευε τους ασθενείς με απάνθρωπο τρόπο…
Ηρώδης ο Αττικός. Ρήτορας και Σοφιστής. (101-178 μ.Χ.) Ηταν πλούσιος και η μισή Αθήνα του χρώσταγε χρήματα, και για να απαλλαγούν, τον τρέλαναν στις μηνύσεις. Κατηγορήθηκε μέχρι και για τον θάνατο της γυναίκας του. Το μόνο που τον γλίτωσε ήταν οι καλές του σχέσεις με τη Ρώμη, και φυσικά, τα χρήματά του…
Δημήτριος ο κυνικός. (Α’ αι. μ. Χ.) Φιλόσοφος. Εξορίστηκε από τη Ρώμη επί Βεσπασιανού γιατί μίλαγε εναντίον των Αυτοκρατόρων.
«Λογγίνος ο Κάσσιος, φιλόσοφος, διδάσκαλος Πορφυρίου του φιλοσόφου…» «… ην δε επί Αυρηλιανού του Καίσαρος και ανηρέθη υπ’ αυτού, ως
σύμπνους Ζηνοβία τη Οδυμνάθου γυναικί…»
(Λεξικό Σούδας, αποσπάσματα)
Τιμαγένης, (Α’ αι. π. Χ.) ιστορικός. Εγραψε την ιστορία του Αυτοκράτορα Αύγουστου, αλλά υποχρεώθηκε να την κάψει όταν έπεσε σε δυσμένεια.
Ε) Γενικοί, μαζικοί διωγμοί φιλοσόφων
ΕΡΜΟΚΟΠΙΔΕΣΈτσι ονομάστηκαν εκείνοι που έσπασαν τα κεφάλια των αγαλμάτων του Ερμή στην αρχαία Αθήνα, λίγο πριν τον απόπλου του αθηναϊκού
στόλου για την εκστρατεία της Σικελίας (415 π.Χ.). Οι Αθηναίοι αγανάκτησαν για την ιεροσυλία. Πολλοί άνθρωποι δικάστηκαν και θανατώθηκαν ως υπαίτιοι.
Κύριος ύποπτος ήταν ο Αλκιβιάδης, που, μαζί με το Λάμαχο και το Νικία ήταν στρατηγός της εκστρατείας. Ο Αλκιβιάδης και οι φίλοι του κατηγορήθηκαν επίσης για διακωμώδηση των Ελευσίνιων Μυστηρίων, πράγμα που θεωρείτο ακόμα μεγαλύτερη ιεροσυλία. Παρ’ όλ’ αυτά, επετράπη στον Αλκιβιάδη να εκστρατεύσει, αλλά στη συνέχεια τον ανακάλεσαν για να τον δικάσουν. Τότε ο Αλκιβιάδης διέφυγε στη Σπάρτη και καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο.
Ο ρήτορας Ανδοκίδης, πείστηκε να καταγγείλει μερικούς «Ερμοκοπίδες»για να γλυτώσει, και για ασφάλεια κατηγόρησε και δικούς του
ανθρώπους. Ο διωγμός περιέλαβε εκατοντάδες ανθρώπους, και πολλοί εκτελέστηκαν. Αλλοι εγκατέλειψαν την πόλη για να σωθούν.
Χαρακτηριστικό είναι πως ο δημαγωγός Ανδροκλής παρουσίασε σαν μάρτυρες κατηγορίας (πλην του Ανδοκίδη) σκλάβους και μέτοικους,
δηλαδή πρόσωπα που δεν ήταν αξιόπιστα. Ο Πλούταρχος λέει καθαρά πως οι κατήγοροι: «ουδέν ουδ’ ισχυρόν οι μηνύοντες
εδείκνυσαν»
Αυτός ο διωγμός ήταν η κύρια αιτία της αποτυχίας των Αθηναίων στην ναυτική εκστρατεία της Σικελίας.
Αλκιβιάδης
Το κατηγορητήριο του Αλκιβιάδη
(κατά τον Πλούταρχο)
«Ο Θεσσαλός [όνομα] γιός του Κίμωνα από την Λακιάδα κατηγορεί τον Αλκιβιάδη το γιο του Κλεινία από τους Σκαμβωνίδες για έγκλημα κατά των θεών. Απομιμήθηκε τα μυστήρια [της Ελευσίνας]και τα παράστησε στους φίλους του στο σπίτι του, φορώντας στολή σαν αυτή που έχει ο Ιεροφάντης όταν δείχνει τα [απόρρητα] ιερά και αποκαλούσε τον εαυτό του Ιεροφάντη, τον Πουλυτίωνα δαδούχο, και τον Θεόδωρο από την Φηγαία Κήρυκα [οι τρεις ιερατικοί βαθμοί των Ελευσίνιων] και τους υπόλοιπους φίλους του Μύστες και επόπτες, παραβιάζοντας τους κανόνες και τα καθιερωμένα από τους Ευμολπίδες και τους Κήρυκες [ιερατικά Γένη] και τους ιερείς της Ελευσίνας.»
Αν αυτό δεν είναι «Ιερά εξέταση» τι είναι;
Το ότι οι κατηγορίες ήταν έωλες, και μολοντούτο οδήγησαν στην καταδίκη των «ασεβών», αποδείχνει την υστερική θρησκοληψία του όχλου, που τόσο καλά εκμεταλλεύτηκαν οι ιερείς των Ελευσινίων.
Ο πραγματικός λόγος του διωγμού ήταν η ανάγκη να περιοριστεί το κλίμα γενικής αμφισβήτησης που είχε δημιουργηθεί από την άνθηση των φιλοσόφων στην Αθήνα, ένα κλίμα που ενέτεινε η προκλητική συμπεριφορά του Αλκιβιάδη.
Σειρά είχε ο Σωκράτης. Η θρησκευτική υστερία του όχλου φανερώθηκε και στη δίκη των ναυάρχων της Ναυμαχίας των Αργινουσών, (406 π.Χ.) όπου οι νικητές καπετάνιοι καταδικάστηκαν για ασέβεια προς τους νεκρούςεπειδή δεν μάζεψαν τους πνιγμένους από την φουρτουνιασμένη θάλασσα. Εκεί, μόνο ο Σωκράτης είχε δώσει αθωωτική ψήφο, εναντιωμένος στο κοινό αίσθημα.
Καταλήγοντας, ο θρησκευτικός φανατισμός, και οι διωγμοί των «ασεβών», ήταν η κύρια αιτία της ήττας της Αθήνας στον Πελοποννησιακό πόλεμο. Είναι ένα σαφές παράδειγμα του «Μεσαιωνικού» κλίματος που επικρατούσε σε αυτήν την κοινωνία, που παρέμεινε καθυστερημένη, παρά την έντονη δράση των φιλοσόφων και των εν γένει πνευματικών ανθρώπων. Ολοι αυτοί, τίποτα δεν κατόρθωσαν, μια που όπως δείξαμε, έπεσαν θύματα των απάνθρωπων διωγμών των θρησκολήπτων.
---------------------------------------------------------------------------
ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ
«Επειδή οι Αθηναίοι έβλεπαν την δεινότητα των σοφιστών, δεν τους επέτρεπαν να παρευρίσκονται σε δίκες («εξείργον αυτούς των δικαστηρίων») με
τη δικαιολογία πως επικρατούσαν με άδικο επιχείρημα στο δίκαιο και υπερίσχυαν διαστρεβλώνοντας το σωστό.»
Φιλοστρατος Βίοι Σοφιστών, Α’ , 483
Το 306 π.Χ. στην Αθήνα, συζητήθηκε η πρόταση κάποιου Σοφοκλή, να εκδιωχθούν όλοι οι Φιλόσοφοι από την Αττική…. Η πρόταση απορρίφθηκε...
Τότε, κατηγόρησαν τους φιλόσοφους ως... τεμπέληδες. Αυτοί, δεν έκαναν τον κόπο να αποδείξουν πως η πνευματική εργασία είναι... εργασία. Αυτά
δεν τα "έπιανε" η... Δημοκρατία. Απλά ισχυρίστηκαν πως εργάζονταν τη... νύχτα, συνήθως... ποτίζοντας περιβόλια...
«Εσάς» [τους φιλοσόφους] «όχι μόνο ο βασιλιάς Λυσίμαχος σας έδιωξε από το δικό του βασίλειο, όπως λέει ο Καρύστιος στα «Ιστορικά υπομνήματά» του, αλλά και οι Αθηναίοι. Ο Άλεξις λοιπόν στο «Ιππο» του λέει:
‘Αυτό είναι Ακαδήμεια» (sic) «αυτό είναι Ξενοκράτης; Οι θεοί ας δίνουν πολλά αγαθά στο Δημήτριο και στους νομοθέτες, επειδή, όπως λεν, έχουν
ρίξει να χαθούν έξω από τα όρια της αττικής όσους παραδίνουν στους νέους τις δυνάμεις των λόγων.’» [τους φιλόσοφους]
«Και κάποιος Σοφοκλής» [καμιά σχέση με τον γνωστό] «με απόφαση του λαού έδιωξε όλους τους φιλοσόφους έξω από την Αττική. Εναντίον του
έγραψε λόγο ο Φίλωνας, ο μαθητής του Αριστοτέλη, όταν ο Δημοχάρης, ο ξάδελφος του Δημοσθένη, είχε κάνει μια απολογία για χάρη του
Σοφοκλή.» [τελικά ο νόμος απορρίφθηκε, αλλά πέρασε η πρόταση του χρησμολόγου Διοπείθη να μην ασχολούνται οι φιλόσοφοι με τα υπερκόσμια]
«Και ο άριστοι σε όλα Ρωμαίοι έδιωξαν τους Σοφιστές από τη Ρώμη με την πεποίθηση ότι χαλούσαν τον χαρακτήρα των νέων. Αργότερα όμως, δεν
ξέρω πως, τους δέχτηκαν πίσω. Την ανοησία σας» [των Φιλοσόφων] «την παρουσιάζει ο ποιητής κωμωδιών Ανάξιππος στον «Κεραυνούμενο»
μιλώντας έτσι:
‘Αλλοίμονο μου, φιλοσοφείς. Αλλά βρίσκω ότι οι φιλόσοφοι μόνο στα λόγια δείχνουν να είναι συνετοί, ενώ βλέπω ότι είναι ανόητοι στα έργα.’
Εύλογα λοιπόν πολλές πόλεις και προπάντων η πόλη των Λακεδαιμονίων, όπως λέει ο Χαμαιλέοντας στο έργο του «Για τον Σιμωνίδη», δεν δέχονται
ούτε την φιλοσοφία ούτε την ρητορική εξ αιτίας των φιλοδοξιών και των φιλονικιών σας στους λόγους, και των άκαιρων ελέγχων σας. Εξ αιτίας τους
ο Σωκράτης έχασε τη ζωή του, αυτός που μιλούσε στους εκλεγμένους με κλήρο δικαστές, για το δίκαιο, που είναι πολύ ανέντιμοι. Γι αυτούς τους
λόγους και ο Θεόδωρος ο Αθεος και ο Διαγόρας εξορίστηκαν. Ο τελευταίος τότε ταξιδεύοντας ναυάγησε. Ο Διότιμος, που έγραψε τα βιβλία εναντίον
του Επικούρου καταδιώχτηκε και σκοτώθηκε από τον Επικούρειο Ζήνωνα, όπως λέει ο Δημήτριος από τη Μαγνησία στα Ομώνυμά του."
Αθήναιος, Δειπνοσοφιστών ΙΓ’
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΓΟΝΟΥ
<<Βασιλεύς Αντίγονος Φανία>> <<ως αν ουν λάβεις την επιστολήν, σύνταξον κήρυγμα ποιήσασθαι όπως οι μεν φιλόσοφοι απαλλάξονται εκ των τόπων ήδη, των δε νεανίσκων όσοι αν αλίσκονται προς τούτοις γινόμενοι κρεμήσονται, και οι πατέρες αυτών εν αιτίαις έσονται ταις μεγίσταις. Και μη άλλως γένηται>> Μτφρ:
<<Βασιλιάς Αντίγονος στον Φανία:>> <<μόλις λάβεις την επιστολή μου, βγάλε διάγγελμα να φύγουν από τις περιοχές μας όλοι οι φιλόσοφοι, όσοι δε από τους νεαρούς>> [μαθητές τους] <<πιαστούν να τους ακολουθούν, θα κρεμιούνται, και οι πατέρες τους θα αντιμετωπίσουν τις βαρύτερες κατηγορίες. Έτσι να γίνει και όχι αλλιώς.>>
<<Βασιλιάς Αντίγονος στον Φανία:>> <<μόλις λάβεις την επιστολή μου, βγάλε διάγγελμα να φύγουν από τις περιοχές μας όλοι οι φιλόσοφοι, όσοι δε από τους νεαρούς>> [μαθητές τους] <<πιαστούν να τους ακολουθούν, θα κρεμιούνται, και οι πατέρες τους θα αντιμετωπίσουν τις βαρύτερες κατηγορίες. Έτσι να γίνει και όχι αλλιώς.>>
Αθήναιος, Δειπνοσοφιστών ΙΒ΄, 69 [δεν μάθαμε ποιος ακριβώς από όλους τους Αντίγονους ήταν αυτός ο λάτρης του πνεύματος]
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΦΥΣΚΩΝΟΣ
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ ΤΟΥ ΦΥΣΚΩΝΟΣ
Πτολεμαίος Η' Ευεργέτης Β' Φύσκων ( 182 – 116 π.Χ. ) Μακεδόνας φαραώ της Αιγύπτου, της Δυναστείας των Πτολεμαίων. Καταδίωξε πολλούς
λόγιους και καλλιτέχνες της Αλεξάνδρειας, γιατί θεωρούσε πως ήταν προσκολλημένοι στον αδερφό του και άρα εχθροί του. Μερικοί από αυτούς
έφυγαν κρυφά ή εξορίστηκαν σε ελληνικά εδάφη.
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΔΟΜΙΤΙΑΝΟΥ
Ο Δομιτιανός ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 81 έως το 96 μ.Χ., μέλος της δυναστείας των Φλαβίων. Οι άνθρωποι του πνεύματος και των
γραμμάτων αντιτάχθηκαν στην αυταρχικότητά του και στην αυτοκρατορική λατρεία. Ο Δομιτιανός αντέδρασε με διώξεις, εξορίες και εκτελέσεις των
αντιφρονούντων. Οι φιλόσοφοι κάθε είδους διατάχθηκαν να εγκαταλείψουν πρώτα τη Ρώμη (89 μ.Χ.) και ύστερα το ιταλικό έδαφος (95 μ.Χ.)
Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΟΥ ΒΕΣΠΑΣΙΑΝΟΥ (υπό έρευνα)
ΚΛΑΥΔΙΟΣ
Γραφίδες. Στην αρχαιότητα έγραφαν εύκολα πάνω σε μια πλάκα από φρέσκο πηλό, με ένα μακρύ, μυτερό εργαλείο, πολύ γερό, που το έλεγαν…
στυλό. [Stilus] Στα Ελληνικά, «γραφίδα». Μια χαρά καθάριζες άνθρωπο με αυτό. Έτσι ο Αυτοκράτορας Κλαύδιος απαγόρευσε να… γράφουν
μπροστά του, ακόμα και να έχουν απάνω τους στυλό, από φόβο μην τον δολοφονήσουν.
ΚΑΡΑΚΑΛΛΑΣ
Ο πρώτος, όπως φαίνεται, Αυτοκράτορας που άρχισε να περικόπτει τα προνόμια των φιλοσόφων της Αθήνας, ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος Αντωνίνος
Καρακάλλας (188 – 217 μ. Χ.)
Κατά τη διάρκεια μιας δίκης που ήταν κατηγορούμενος ο ρήτορας Φιλίσκος, που κατείχε τον «Αθήνησι θρόνου» της ρητορικής στην πόλη,
επικαλέστηκε το προνόμιο του Αφορολόγητου που κατείχε σύμφωνα με την θέση του. Ο Αυτοκράτορας, που τον δίκαζε είπε: «ούτε εσύ ούτε
κανένας άλλος θα είναι αφορολόγητος. Αυτό μας έλλειπε, να στερήσω (φτωχύνω) τις πόλεις για μερικά μικρά ταλαίπωρα λογίδρια των λειτουργών»
Βέβαια, αργότερα, παρείχε κατ΄εξαίρεσιν «ατέλεια» σε έναν ρήτορα.
(Φιλόστρατος, Βίοι Σοφιστών, Β΄, λ΄)
ΑΔΡΙΑΝΟΣ, Ενας άνθρωπος του… πνεύματος, κατά τον Δίωνα Κάσιο.
«Ο Αδριανός κατάγονταν από οικογένεια βουλευτή και στρατηγού, του Άφερ –έτσι τον έλεγαν. Είχε φυσική τάση στα Γράμματα, και στις δυο γλώσσες.(Ελληνικά και Λατινικά) και άφησε αρκετά έργα, πεζά και έμμετρα. Είχε μεγάλη διάθεση γι αυτά, και για όλα τα άλλα, και τα κατώτερα. Έγραφε, σκάλιζε, και έλεγε πως γνώριζε τα πάντα, ειρηνικά, πολεμικά, βασιλικά και ιδιωτικά. Με αυτά δεν έβλαφτε και κανένα, αλλά φθονούσε υπερβολικά όσους ήταν καλύτεροι από αυτόν, και από δαύτους καθαίρεσε και εκτέλεσε πολλούς. Θέλοντας να υπερισχύει, μισούσε όσους ξεχώριζαν σε κάτι από αυτόν.
Εξ αιτίας αυτού, προσπάθησε να καταστρέψει τους σοφιστές Φαβωρίνο τον Γαλάτη και Διονύσιο τον Μιλήσιο, και μάλιστα να προωθήσει τους ανταγωνιστές τους, όσους ήταν μηδενικά ή κάτι ελάχιστα καλύτερο.
Έτσι ο Διονύσιος λένε πως είπε στον Αβίδιο Ηλιόδωρο που του έφερνε τις επιστολές (του Αδριανού) «Μπορεί να σου δίνει χρήματα και τιμές ο Καίσαρας, αλλά ρήτορα να σε κάμει δεν μπορεί»
Και ο Φαβωρίνος, που θα δικάζονταν σχετικά με το αφορολόγητο που αξίωνε να έχει στην πατρίδα του, υπολογίζοντας πως θα καθυβρίζονταν και θα μειώνονταν, πήγε μεν στη δίκη, αλλά τίποτα δεν είπε παρά: «Μου είπε ο δάσκαλός μου στον ύπνο μου απόψε να υπηρετώ την πατρίδα μου όπως αυτή με γέννησε»
Γι αυτούς τους δυο, ο Αδριανός δεν βρήκε κάτι μεμπτό σαν αφορμή να τους καταστρέψει. Αλλά τον Απολλόδωρο, τον αρχιτέκτονα που έχτισε επί Αυτοκράτορα Τραϊανού την Αγορά, το Ωδείο και το Γυμνάσιο στη Ρώμη, αρχικά τον εξόρισε και μετά τον εκτέλεσε, με πρόσχημα κάποιο έγκλημα, αλλά στην πραγματικότητα, γιατί όταν ο Τραϊανός του ανέθετε τα έργα, ο Απολλόδωρος είχε απαντήσει έτσι σε μια ηλίθια παρατήρηση του Αδριανού: «τράβα βάψε τις κολοκύθες σου. Γι αυτά εδώ είσαι άσχετος». Αυτό τότε ο Αδριανός το είχε για κάτι σπουδαίο.
Την μνησικακία την κράτησε όταν έγινε Αυτοκράτορας μην αντέχοντας την ελευθεροστομία του αρχιτέκτονα. Για να του αποδείξει πως μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα χωρίς αυτόν, του έστειλε τα σχέδια του ναού της Αφροδίτης και της (θεάς) Ρώμης, ρωτώντας τον αν το κτίριο είναι καλό.
Ο Απολλόδωρος απάντησε πως ο ναός έπρεπε να είναι υπερυψωμένος για να φαίνεται από την Ιερά οδό, αλλά και να έχει υπόγειο ώστε να είναι εκεί τα μηχανήματα κρυμμένα και να χρησιμοποιούνται χωρίς να φαίνονται στο θέατρο. (πως γίνονταν τα.. θαύματα, ε;)
Όσο για τα αγάλματα, είπε πως σχεδιάστηκαν μεγαλύτερα από ναό, και «αν οι θεές» είπε «σηκωθούν και θελήσουν να φύγουν, δεν θα μπορούν»
Με το που του τα έγραψε αυτά κατάμουτρα, και τσαντίστηκε αυτός, είδε πως έκανε λάθος ανεπανόρθωτο, και δεν συγκράτησε μήτε τον θυμό μήτε την λύπη του, και τον καθάρισε.
Αυτός ήτανε ο χαρακτήρας του. Δεν ζήλευε μόνο τους ζωντανούς, μα και τους πεθαμένους. Θέλοντας να καταργήσει τον Όμηρο, εισήγαγε σε αντικατάστασή του τον Αντίμαχο, που οι περισσότεροι, προηγουμένως, μήτε το όνομά του γνώριζαν.
[3] Ἦν δὲ Ἁδριανὸς γένος μὲν βουλευτοῦ πατρὸς ἐστρατηγηκότος Ἁδριανοῦ Ἄφρου (οὕτω γὰρ ὠνομάζετο), φύσει δὲ φιλολόγος ἐν ἑκατέρᾳ τῇ γλώσσῃ· καί τινα καὶ πεζὰ καὶ ἐν ἔπεσι ποιήματα παντοδαπὰ καταλέλοιπε. φιλοτιμίᾳ τε γὰρ ἀπλήστῳ ἐχρῆτο, καὶ κατὰ τοῦτο καὶ τἆλλα πάντα καὶ τὰ βραχύτατα ἐπετήδευε· καὶ γὰρ ἔπλασσε καὶ ἔγραφε καὶ οὐδὲν ὅ τι οὐκ εἰρηνικὸν καὶ πολεμικὸν καὶ βασιλικὸν καὶ ἰδιωτικὸν εἰδέναι ἔλεγε. Καὶ τοῦτο μὲν οὐδέν που τοὺς ἀνθρώπους ἔβλαπτεν, ὁ δὲ δὴ φθόνος αὐτοῦ δεινότατος ἐς πάντας τούς τινι προέχοντας ὢν πολλοὺς μὲν καθεῖλε συχνοὺς δὲ καὶ ἀπώλεσε. Βουλόμενος γὰρ πάντων ἐν πᾶσι περιεῖναι ἐμίσει τοὺς ἔν τινι ὑπεραίροντας. Κἀκ τούτου καὶ τὸν Φαουωρῖνον τὸν Γαλάτην τόν τε Διονύσιον τὸν Μιλήσιον τοὺς σοφιστὰς καταλύειν ἐπεχείρει τοῖς τε ἄλλοις καὶ μάλιστα τῷ τοὺς ἀνταγωνιστάς σφων ἐξαίρειν, τοὺς μὲν μηδενὸς τοὺς δὲ βραχυτάτου τινὸς ἀξίους ὄντας· ὅτε Διονύσιος πρὸς τὸν Ἀουίδιον Ἡλιόδωρον, τὸν τὰς ἐπιστολὰς αὐτοῦ διαγαγόντα, εἰπεῖν λέγεται ὅτι « Καῖσαρ χρήματα μέν σοι καὶ τιμὴν δοῦναι δύναται, ῥήτορα δέ σε ποιῆσαι οὐ δύναται », καὶ ὁ Φαουωρῖνος μέλλων παρ´ αὐτῷ περὶ τῆς ἀτελείας ἣν ἐν τῇ πατρίδι ἔχειν ἠξίου δικάσασθαι, ὑποτοπήσας καὶ ἐλαττωθήσεσθαι καὶ προσυβρισθήσεσθαι, ἐσῆλθε μὲν ἐς τὸ δικαστήριον, εἶπε δὲ οὐδὲν ἄλλο ἢ ὅτι « ὁ διδάσκαλός μου ὄναρ τῆς νυκτὸς ταύτης ἐπιστάς μοι ἐκέλευσε λειτουργεῖν τῇ πατρίδι ὡς καὶ ἐκείνῃ γεγεννημένον ».
[4] Ἁδριανὸς δὲ τούτων μέν, καίπερ ἀχθεσθείς σφισιν, ἐφείσατο, μηδεμίαν εὔλογον ὀλέθρου κατ´ αὐτῶν ἀφορμὴν λαβών· τὸν δ´ Ἀπολλόδωρον τὸν ἀρχιτέκτονα τὸν τὴν ἀγορὰν καὶ τὸ ᾠδεῖον τό τε γυμνάσιον, τὰ τοῦ Τραϊανοῦ ποιήματα, ἐν τῇ Ῥώμῃ κατασκευάσαντα τὸ μὲν πρῶτον ἐφυγάδευσεν, ἔπειτα δὲ καὶ ἀπέκτεινε, λόγῳ μὲν ὡς πλημμελήσαντά τι, τὸ δ´ ἀληθὲς ὅτι τοῦ Τραϊανοῦ κοινουμένου τι αὐτῷ περὶ τῶν ἔργων εἶπε τῷ Ἁδριανῷ παραλαλήσαντί τι ὅτι « ἄπελθε καὶ τὰς κολοκύντας γράφε· τούτων γὰρ οὐδὲν ἐπίστασαι ». Ἐτύγχανε δὲ ἄρα τότε ἐκεῖνος τοιούτῳ τινὶ γράμματι σεμνυνόμενος. Αὐτοκρατορεύσας οὖν τότε ἐμνησικάκησε καὶ τὴν παρρησίαν αὐτοῦ οὐκ ἤνεγκεν. Αὐτὸς μὲν γὰρ τοῦ τῆς Ἀφροδίτης τῆς τε Ῥώμης ναοῦ τὸ διάγραμμα αὐτῷ πέμψας, δι´ ἔνδειξιν ὅτι καὶ ἄνευ ἐκείνου μέγα ἔργον γίγνεσθαι δύναται, ἤρετο εἰ εὖ ἔχοι τὸ κατασκεύασμα· ὁ δ´ ἀντεπέστειλε περί τε τοῦ ναοῦ {καὶ} ὅτι καὶ μετέωρον αὐτὸν καὶ ὑπεκκεκενωμένον γενέσθαι ἐχρῆν, ἵν´ ἔς τε τὴν ἱερὰν ὁδὸν ἐκφανέστερος ἐξ ὑψηλοτέρου εἴη καὶ ἐς τὸ κοῖλον τὰ μηχανήματα ἐσδέχοιτο, ὥστε καὶ ἀφανῶς συμπήγνυσθαι καὶ ἐξ οὐ προειδότος ἐς τὸ θέατρον ἐσάγεσθαι, καὶ περὶ τῶν ἀγαλμάτων ὅτι μείζονα ἢ κατὰ τὸν τοῦ ὕψους τοῦ μεγάρου λόγον ἐποιήθη· « ἂν γὰρ αἱ θεαί » ἔφη « ἐξαναστήσεσθαί τε καὶ ἐξελθεῖν ἐθελήσωσιν, οὐ δυνηθήσονται ». Ταῦτα γὰρ ἄντικρυς αὐτοῦ γράψαντος καὶ ἠγανάκτησε καὶ ὑπερήλγησεν ὅτι καὶ ἐς ἀδιόρθωτον ἁμαρτίαν ἐπεπτώκει, καὶ οὔτε τὴν ὀργὴν οὔτε τὴν λύπην κατέσχεν, ἀλλ´ ἐφόνευσεν αὐτόν. Καὶ οὕτω γε τῇ φύσει τοιοῦτος ἦν ὥστε μὴ μόνον τοῖς ζῶσιν ἀλλὰ καὶ τοῖς τελευτήσασι φθονεῖν· τὸν γοῦν Ὅμηρον καταλύων Ἀντίμαχον ἀντ´ αὐτοῦ ἐσῆγεν, οὗ μηδὲ τὸ ὄνομα πολλοὶ πρότερον ἠπίσταντο."
ΣΤ) Αλλα
Τάφος Του Δία στην Κρήτη. Πολλά πράγματα δικάζονταν στην αρχαία Ελλάδα. Αγάλματα βοδιών, τσεκούρια θυσίας και ένα σωρό άλλα. Αλλά το να δικάζονται τοπικοί Μύθοι και … μνημεία είναι κάτι που ξεπερνά κάθε φαντασία. Ιερά Εξέταση; -Αστείον. Οι Κρητικοί θεωρούσαν πως είχαν στην πατρίδα τους τον τάφο του Δία. Αυτό βέβαια αντίφασκε με την έννοια του «Αθάνατου». Ετσι, σύμφωνα με τον Φιλόστρατο, «Βίοι Σοφιστών», Β, δ΄, οι Κρητικοί δικάστηκαν γι αυτό, και ευτυχώς… αθωώθηκαν. Ιδού το κείμενο:
«[ο σοφιστής Αντίοχος] Υπερασπίστηκε με τρόπο λαμπρό και τους Κρήτες που δικάζονταν για τον τάφο του Δία, χρησιμοποιώντας όλη την φυσική
και την θεολογική επιχειρηματολογία»
Παραδίδεται πως ο πρώτος άνθρωπος που εφεύρε την αλλαντοποίηση του κρέατος [πάστωμα], μαστιγώθηκε από τους
<<ιεροποιούς>> [:επόπτες της θρησκείας διορισμένοι από το κράτος]
ως <<παρασοφιζόμενος πονηρώς>>
[Αθήναιος, Δ, 138]
"Θα σας κάψει ο θεός βρε!"
Όταν οι Κνίδιοι θέλησαν να ανοίξουν διώρυγα για να αμυνθούν εναντίον των Περσών, οι Δελφοί χρησμοδότησαν:
<<Αν ο Δίας ήθελε να σας κάνει νησί θα το έκανε>>. Έτσι, όχι μόνο οι Κνίδιοι παραδόθηκαν αμαχητί, αλλά γενικά οι Έλληνες θεωρούσαν πως οι διώρυγες είναι αμαρτία, και πίστευαν πως όσοι αποπειράθηκαν να ανοίξουν απέτυχαν, γιατί <<χαλεπόν ανθρώπω τα θεία βιάσασθαι>>.
{Παυσανίας,<<Κορινθιακά>>, 1, 5-6}.
Ας δούμε πως επιβλήθηκε η λατρεία του θεού στην Αθήνα, στους ιστορικούς πλέον χρόνους, επί Πεισιστράτου:
«Εν Πυθίω κρείττον ην αποπατήσαι: Κάλλιο να χέσω στο ναό του Απόλλωνα. Δηλαδή, να κινδυνέψω. Γιατί, μερικοί που
καταφρονούσαν τον Απόλλωνα, και έχεζαν στο ναό του» [:τέμενος =ίσως και «ιερό έδαφος»] «έγραψε νόμο ο Πεισίστρατος,
πως όποιον πιάσει να το κάνει, θα πεθάνει. Άρχισαν να κοροϊδεύουν, και μάλιστα όλο και περισσότεροι το
έκαναν» [έχεζαν] «αυτός έβαλε φύλακες, και όταν έπιασαν κάποιον» [να χέζει στο ναό του Απόλλωνα]«διέταξε να τον δέσουν
και να τον μαστιγώνουν στους δρόμους, διαλαλώντας: ΄΄να ο άνθρωπος που θα πεθάνει τιμωρούμενος γιατί δεν
σεβάστηκε το γράμμα΄΄ [το διάταγμα] «και αφού τον σκότωσαν, βγήκε αυτή η έκφραση στους Αθηναίους, ώστε μέχρι και
τώρα, λένε για αυτούς που κακοπαθούν ή τιμωρούνται για κάποιο αδίκημα να λένε: ΄΄Κάλλιο να ’χεζαν στο ναό του
Απόλλωνα»[1]
[1] Σούδα, λήμμα: «Εν Πυθίω κρείττον ην αποπατήσαι»
"Όταν οι άρχοντες υποβάλλονται σε εξέταση, τους ρωτούν πρώτα: «Ποιος είναι ο πατέρας σου και από ποιο Δήμο, ποιος είναι ο πατέρας
του πατέρα σου, ποια είναι η μη-τέρα σου, ποιος είναι ο πατέρας της μητέρας σου και από ποιο Δήμο;» Κατόπιν, τους ρωτούν αν πιστεύουν
στον Πατρώο Απόλλωνα και στον Έρκειο Δία και πού βρίσκονται τα [οικογενειακά] ιερά τους, αν έχουν οικογενειακούς τάφους και που
βρίσκονται αυτοί, αν φέρονται καλά στους γονείς τους, αν πληρώνουν τους φόρους, αν έχουν λάβει μέρος σε εκστρατεία. Μετά από αυτές
τις ερωτήσεις του λένε: ''φέρε μάρτυρες γι’ αυτά"
Αριστοτέλης, Αθηναίων πολιτεία 55, 3-4
Δεν έφτανε να δηλώσεις πίστη, έπρεπε να το αποδείξεις και με μάρτυρες!!!
Ιερά Εξέταση - μια Μεσαιωνική εφεύρεση...
Υποθετική και αρκετά αυθαίρετη αναπαράσταση της αρχαίας Αλεξάνδρειας
ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥ ΔΩΔΕΚΑΘΕΟΥ
48 π.Χ. Ο Ιούλιος Καίσαρ πυρπολεί τον Αιγυπτιακό στόλο, η φωτιά περνάει στο λιμάνι, και μεταδίδεται στη Βιβλιοθήκη που καταστρέφεται ολοσχερώς
30 π. Χ. Ο Οκταβιανός Αύγουστος καταλαμβάνει την πόλη και παίρνει πολλά έργα τέχνης στη Ρώμη. (Αυτή ήταν πάγια τακτική των Ρωμαίων) Να πούμε, όμως, πως μετά έκανε πολλά έργα κοινής ωφελείας στην πόλη
215 μ. Χ. Ο Καρακάλλας σκοτώνει τους νέους της πόλης, την λεηλατεί, κλείνει τα θέατρα και την Ακαδημία, καταργεί τα συσσίτια και χωρίζει την πόλη στα δύο με τάφρο.
269 – 273 μ. Χ. Οι κάτοικοι της πόλης υποστήριξαν την Ζηνοβία της Παλμύρας. Τότε, ο Αυρηλιανός καταστρέφει την μισή πόλη, (πιθανά το «Βρουχείον», την Ελληνική συνοικία) και φυσικά την λεηλατεί.
294 μ. Χ.Ο Διοκλητιανός καταλαμβάνει την αποστατήσασα πόλη και προβαίνει στις συνήθεις, πλέον καταστροφές…
415 μ.Χ. Η περίφημη καταστροφή από τους Χριστιανούς και ο φόνος της Υπατίας. Πόσο σημαντικό σας φαίνεται;
Μιλάει ο Πέρσης βασιλιάς Κύρος:
Και θέλετε να φοβηθώ έναν τέτοιο λαό (τους Έλληνες, εννοεί)
που έχουν μέχρι και ειδικό χώρο στο κέντρο της πόλης τους,
όπου μαζεύονται, ορκίζονται (στους θεούς)
και κατόπιν εξαπατούν ο ένας τον άλλον;
Ηρόδοτος, 1, 153
Από την ηρωική εποχή της γραφομηχανής...
Πρόδικος,
Κείος, ο από Κέω της νήσου,
πόλεως δε Ιουλίδος,
φιλόσοφος φυσικός και σοφιστής,
σύγχρονος Δημοκρίτου του Αβδηρίτου και Γοργίου,
μαθητής Πρωταγόρου του Αβδηρίτου.
Εν Αθήναις κώνειον πιών απέθανεν,
ως διαφθείρων τους νέους.
Λεξικό Σούδας.
Ο Διονυσιος των Συρακουσών έγραφε και ποίηση! Κάλεσε μάλιστα τον ποιητήΦιλόχορο για να του δώσει την γνώμη του. Ο Φιλόχορος του είπε πως τα ποιήματα δεν είναι καλά, και ο Διονύσιος τον έστειλε στα φοβερά λατομεία των Συρακουσών, ένα μέρος όπου οι δούλοι εξοντώνονταν από τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν εκεί.
Αφού τον άφησε εκει για λίγο, ο Διονύσιος τον έφερε μπροστά του και του παρουσίασε μαι νέα σειρά ποιημάτων του, ελπίζοντας πως τώρα θα έπαιρνε ευνοϊκή κριτική.
"Πήγαινέ με στο νταμάρι" ('απαγέ με εις τας λατομίας) απάντησε ο Φιλόχορος...
Πρότειναν στον Στωικό Φιλόσοφο Χρύσιππο να πολιτευτεί, μια που ήταν τόσο σοφός. Και απάντησε:
Άν πολιτευτώ με φαύλο τρόπο, θα με σιχαθούν οι θεοί.
Άν πολιτευτώ τίμια. θα με σιχαθούν οι πολίτες"
Παίρνοντας το δρόμο της εξορίας, ο ρήτορας Δημοσθένης προσευχήθηκε στην Αθηνά:
"Δέσποινα πολιούχε, πως σου αρέσουν αυτά τα τρία φοβερά θηρία,
το φίδι, η κουκουβάγια και ο λαός;"
Ο Μεγαλέξαντρος πήρε μαζί του τον ιστορικό Καλλισθένη
και όταν αυτός αρνήθηκε να τον προσκυνήσει σα θεό, τον έριξε στην φυλακή, όπου πέθανε σε λίγο,
και τα έργα του εξαφανίστηκαν,
όπως έχουν εξαφανιστεί τα ανάλογα έργα όλων των ιστορικών που ήταν σύγχρονοι του Μακεδόνα κατακτητή,
κυρίως αυτά του Θεόπομπου
που εξορίστηκε από τρεις πόλεις, μεταξύ των οποίων και η Αλεξάνδρεια, γιατί η γραφίδα του τσίμπαγε...
Την ίδια μοίρα είχε και ο φιλόσοφος Θεόδωρος ο αποκαλούμενος Άθεος,
που είπε και το περίφημο και διαχρονικό,
<<καλύτερα στην Αφρική παρά στην Ελλάδα>> {διασκευή}
Πως το εξηγούν αυτό οι θαυμαστές της αρχαιότητας; Γιατί όλες οι ιστορικές πηγές για τον Αλέξανδρο ανάγονται στην Ρωμαϊκή εποχή; Οι Χριστιανοί φταίνε και γι’ αυτό;
[δεν μάθαμε ποιος ακριβώς από όλους τους Αντίγονους ήταν αυτός ο λάτρης του πνεύματος]
[1] «Βασιλεύς Αντίγονος Φανία»/…/«ως αν ουν λάβεις την επιστολήν, σύνταξον κήρυγμα ποιήσασθαι όπως οι μεν φιλόσοφοι απαλλάξονται εκ των τόπων ήδη, των δε νεανίσκων όσοι αν αλίσκονται προς τούτοις γινόμενοι κρεμήσονται, και οι πατέρες αυτών εν αιτίαις έσονται ταις μεγίσταις. Και μη άλλως γένηται» Αθήναιος, Δειπνοσοφιστών ΙΒ΄, 69
