ΕΛΛΑΣ vs ΡΩΜΗΣ: Ο Ελληνισμός βρισκόταν σε παρακμή αιώνες

 

Η αλήθεια είναι ο Ελληνισμός βρισκόταν σε παρακμή αιώνες πριν τον εκχριστιανισμό του.

Dimitrios Andreopoulos

Η αλήθεια είναι ο Ελληνισμός βρισκόταν σε παρακμή αιώνες πριν τον εκχριστιανισμό του. Ο Χριστιανισμός του έδωσε δύναμη να επιβιώσει για έντεκα αιώνες σε ένα κράτος στο οποίο αρχικά ήταν μία από τις πολλές εθνότητες και το οποίο μετέτρεψε ουσιαστικά σε ελληνικό. Πρέπει να θυμόμαστε πάντα σε τι κατάσταση ήταν ακριβώς πριν τον εκχριστιανισμό της η Ελλάδα, ειδικά η νότια, ώστε οι απάτες των αρχαιολατρών να μην ξεγελούν κανέναν. Οι Στράβωνας, Παυσανίας, Πολύβιος, Δίων Χρυσόστομος, Κικέρων, Πλούταρχος, είναι σύμφωνοι σ’ αυτό: απόλυτη παρακμή: «Η Ήπειρος είναι τώρα στο μεγαλύτερό της τμήμα έρημη (..) ώς και το ιερό της Δωδώνης μένει άφωνο σαν όλα τα γύρω. Έρημες είναι και οι ορεινές περιοχές ανάμεσα στην Μακεδονία, την Θεσσαλία και την Ήπειρο. Έρημο και το ιερό χώμα της Ολυμπίας, στη διάθεση των ληστών και των κακοποιών. Έρημες η Αθαμανία και η Δολοπία. Η Αιτωλία και η Ακαρνανία διασχίζονται όχι πια από ανθρώπους, μα από κοπάδια αλόγων που βόσκουν. (...) Ανάμεσα στις πόλεις της Φωκίδας, η ανάμνηση των Δελφών είναι μια εύγλωττη μαρτυρία για την καταστροφή των ανθρωπίνων μεγαλείων. Στην Βοιωτία, οι Θεσπιές, η Θήβα, δεν είναι παρά συνοικισμοί που δεν αξίζουν να αναφερθούν. Ο Πειραιάς είναι ένα χωριό με σκόρπια σπίτια (...) είναι πολύ σπάνιο να ταράζη τα νερά του κάποιο μεγάλο αιγυπτιακό καράβι. (..) Από εκατό πόλεις της Λακωνίας, τουλάχιστον οι εξήντα είναι ερειπωμένες και έρημες. Σε ένα μεγάλο τμήμα της Αργολίδας και της Αρκαδίας που ήταν άλλοτε περίφημη για τον πληθυσμό, τα τείχη τους οι ναοί τους δεν υπάρχουν πια, όπως η Μεγαλόπολη, που είναι έρημη, αφημένη στα κοπάδια και τα ερείπια. Η Κρήτη είναι νεκρή (...). Η δόξα της Χίου, των Κλαζομενών, της Σμυρνης δεν υπάρχει πια. Η Μίλητος είναι σκιά του εαυτού της. Η Παισός, η Άστυρα, η Πύρα και "μαζί μ’ αυτές πολλές αρχαίες αιολικές πόλεις" αποτελούν θλιβερή ανάμνηση των καλών ημερών. Η θάλασσα που τις αγκαλιάζει είναι τώρα μια επικίνδυνη φωλιά πειρατών. (..) Ο Κικέρωνας, σαράντα πέντε χρόνια προ Χριστού: "Εκεί στην Ελλάδα άλλοτε υπήρχαν ακμάζουσες πόλεις. Τώρα αυτές κείτονται σε ερείπια". (..) Ο Δίων ο Χρυσόστομος λίγο αργότερα από τον Παυσανία, μας μιλά πολλές φορές για την έρημη Θεσσαλία, την χωρίς κατοίκους Αρκαδία, για τον Τάραντα, τους Μεταπόντιους, τον Κρότωνα, άφωνες και έρημες πολιτείες, μας περιγράφει για την έρημη και χωρίς κατοίκους Εύβοια, που κανένας πια δεν καλλιεργεί τα χωράφια της, η Εύβοια το νησί των νεκρών πόλεων, όπου τα σπαρτά ωριμάζουν στον περίβολο των ενδόξων τειχών, όπου τα αγάλματα των θεών και των ηρώων κείνται σαβανωμένα μέσα σε πυκνό χορτάριασμα και τα κοπάδια των ζώων βόσκοντας βεβηλώνουν τα αρχαία οικοδομήματα των πόλεων. Υπήρχε κάποτε η Ελλάδα. Τώρα "οι πέτρες και τα ερείπια των μνημείων είναι τα μόνα μέσα που θυμίζουν σ’ εκείνου, που επέζησαν, το χαμένο μεγαλείο και τη λαμπρότητα" (Orat. Xxxiii˙ vii)» (C. Barbagallo, Τα αίτια παρακμής της Αρχαίας Ελλάδος, εκδ. Δημιουργία, σ. 267-270).

Ο Πλούταρχος , ο οποιος ηταν Ιερευς του Απολλωνος , τον 2ο αι. μ.Χ., (Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων, 8 (414a)) γράφει ότι «ολόκληρη η χώρα μόλις και μετά βίας θα μπορούσε να προσφέρει σήμερα τρεις χιλιάδες οπλίτες, όσους έστειλε μόνη της η πόλη των Μεγαρέων στις Πλαταιές» και ότι στη Βοιωτία κανείς «μπορεί να κάνει για ώρες να μη συναντήσει άνθρωπο πέρα από κανένα βοσκό». «70 πόλεις των Ηπειρωτών, λέγει ο Πολύβιος, ότι κατέστρεψε ο Αιμίλιος Παύλος (...) και έλαβε μεθ’ εαυτού 150 χιλιάδας αιχμαλώτους. (...) Σήμερον που είναι κατά μέγα μέρος η χώρα [=Ήπειρος] έρημος και πολλαί των κατοικιών και ιδίως των πόλεων έχουν εξαφανισθή, και αν ήθελε τις δυνηθή να καθορίση ταύτα λεπτομερώς, δεν θα προσέφερε καμμίαν ωφέλειαν δια τους τόπους, των οποίων η μνήμη τρόπον τινά έσβησε, και των οποίων η ερήμωσις αρχίσασα από πολλού δεν έπαυσεν ακόμη» (Στράβων, 7, 3 (c322)). «Ένεκα της τελείας ερημώσεως της χώρας [=Αρκαδίας], δεν είναι ορθόν να επιμείνωμεν επί της ιστορίας της. Αι πλέον επιφανείς άλλοτε πόλεις καταστράφηκαν ένεκα των συνεχών πολέμων χωρίς να αφήσουν ίχνη, αυτή δε η χώρα έπαυσε να κατοικήται και καλλιεργήται. (...) Η Αιτωλία επίσης και η Ακαρνανία, χώραι εξ ίσου ερημωμέναι (...) Σήμερα δε και αυτή η Μεγάλη Πόλις επαλήθευσε το λογοπαίγνιον του κωμικού ποιητού "το όνομά της είναι Μεγαλερημία και ουχί πλέον Μεγαλόπολις"» (Στράβων, 8, 1 (c388)). «Η Μεγαλόπολη», γράφει δύο αιώνες μετά ο Παυσανίας (8, 33, 1), «είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ερειπωμένη επί των ημερών μας». Δηλαδή η παρακμή συνεχιζόταν αδιάκοπα. «Σήμερον η Μεσσηνία είναι κατά το πλείστον εγκαταλελειμμένη, χωρίς όμως τούτο να είναι κάτι το εκπληκτικόν, αφού και η Λακωνική ακόμη δύναται να μας δώσει την εντύπωσιν της ερημώσεως, εάν την συγκρίνωμεν προς ό,τι ήτο παλαιά. Διότι εκτός της Σπάρτης πρέπει να υπολογίσωμεν και τας τριάκοντα πολίχνας, αι οποίαι παλαιά υπήρχαν πέριξ της Σπάρτης» (Στράβων, Γεωγραφικά, 8, 11 (c 362)). «Σήμερον και αυτός ο ναός των Δελφών έχει πάρα πολύ παραμεληθή (...) ο εις τους Δελφούς ναός είναι πτωχότατος τουλάχιστον εις μέταλλα πολύτιμα, αν όχι εις αφιερώματα» (Στράβων, 9, 4-8 (c419-420)). «Οι συχνοί πόλεμοι κατερείπωσαν τα μακρά τείχη και το τείχος της Μουνιχίας και περιόρισαν τον Πειραιά εις μικράν κώμην πέριξ των λιμένων και του ναού του σωτήρος Διός» (Στράβων, 9, 15 (c395)). «Οι Θήβες της Βοιωτίας έχουν το όνομά τους σήμερα περιορισμένο στην ακρόπολη μονάχα και σε λίγους κατοίκους. (...) Και η Δήλος, αν εξαιρέσει κανείς τους Αθηναίους που στέλλονται για τη φρούρηση του ιερού, είναι έρημη από (γνήσιους) Δήλιους» (Παυσανίας, 8, 33, 2). «Η Αργολίδα και η Λακωνία κλείνουν η μία ύστερα από την άλλη τα λαμπρά τους εργαστήρια όπλων. Τα ορυχεία του σιδήρου και του χαλκού της Εύβοιας εγκαταλείπονται. Η Αθήνα εγκαταλείπει για πάντα τα πλούσια μεταλλεία του Λαυρίου και τις από αιώνων κεραμουργικές βιομηχανίες της (...) ζη με τα δώρα των Ρωμαίων που θα της προμηθεύσουν τακτικά σιτάρι, τρόφιμα, θα πληρώσουν τους δημόσιους αγώνες της (...).Στα πρώτα της αυτοκρατορίας η Συνέλευση του Δήμου [της Αθήνας] περιόρισε τη δικαιοδοσία της και έφθασε στο σημείο να εγκρίνη μόνο διατάγματα επαίνων και τιμών, που υπαγορευόταν "άνωθεν" και η παλιά Βουλή του Δήμου μετατράπηκε σιγά-σιγά σ’ ένα σώμα αποκλειστικά ή σχεδόν αποκλειστικά για παρελάσεις» (C. Barbagallo, Τα αίτια παρακμής της Αρχαίας Ελλάδος, εκδ. Δημιουργία, σ. 222, 224, 241).

Από αυτό το μαύρο χάλι έσωσε ο Χριστιανισμός την Ελλάδα. Από μια ασήμαντη, ερημωμένη και ουσιαστικά περιφρονημένη γωνιά μιας απέραντης αυτοκρατορίας, έγινε το κέντρο της χάρη στο Χριστιανισμό και τον Μέγα Κωνσταντίνο. Οι κατηγορίες των αρχαιολατρών, πως με το Βυζάντιο αρχίζει η παρακμή της νότιας Ελλάδας – να ξαναθυμίσουμε τον ιδιότυπο νοτιοελλαδισμό τους, που αγνοεί ότι εκείνη την εποχή (4ος και 5ος αι.) τα κέντρα του Ελληνισμού ήταν εκτός νότιας Ελλάδας – είναι είτε προϊόν άγνοιας είτε εσκεμμένα ψέμματα. Η παρακμή της νότιας Ελλάδας είχε αρχίσει 500-600 χρόνια πριν τον Θεοδόσιο και συνεχιζόταν ώς αυτόν, δίχως ο Χριστιανισμός να ευθύνεται γι’ αυτήν. Δεν προκάλεσε καμμία παρακμή της νότιας Ελλάδας και του Ελληνισμού το Βυζάντιο.

“Οι Χριστιανοί κατέστρεψαν την Αρχαία Ελλάδα και οδήγησαν τον πολιτισμό της και την δύναμή της στο τέλος του, παίρνοντας το μέρος των εχθρών του Ελληνισμού".

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Το ότι οι Ειδωλολάτρες Ρόδιοι συμμαχούσαν με τους Ειδωλολάτρες Ρωμαίους, το ότι στη μάχη στις Κυνός Κεφαλές (197 π.Χ.) μεταξύ Ρωμαίων και Ελλήνων Μακεδόνων οι Ειδωλολάτρες Ρωμαίοι παρέταξαν στρατό 26.000, εκ των οποίων 6000 ήταν παγανιστές Αιτωλοί, 1200 Αθαμάνες (Θεσσαλοί) και 500 Κρήτες (σταλμένοι εκ μέρους της Σπάρτης) (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ε', σ. 44), μήπως όλα αυτά δείχνουν πως οι παγανιστές ήταν προδότες του Ελληνισμού μια και συμμαχούσαν με τον ξένο, ομόδοξο με αυτούς εισβολέα;

Γιατί οι Νεοπαγανιστές δεν απολογούνται για τις προδοτικές εναντίον της Ελλάδας πράξεις των Παγανιστών προγόνων τους; Γιατί οι Νεοπαγανιστές δεν ζητάνε συγγνώμη που οι Παγανιστές Αθηναίοι, (όπως και οι Παγανιστές Σμυρναίοι και οι Παγανιστές της Μιλήτου) είχαν χτίσει ναό στη Θεά Ρώμη (πάνω στην Ακρόπολη) και λάτρευαν μια πόλη που ετοιμαζόταν να εισβάλει στην Ελλάδα; Η λατρεία της Ρώμης ασκούνταν από τους ίδιους Παγανιστές Έλληνες ιερείς που ασκούσαν την λατρεία των Ολύμπιων θεών. (Λέγεται πως οι εθνικοί ιερείς εκλέγονταν και δεν υπήρχε κάστα ιερέων κατά την παγανιστική εποχή. Τότε γιατί το πανάρχαιο γένος των Ευμολπίδων για 2 περίπου χιλιετίες διετήρησε το προνόμιο της πρωθιερουργίας στα Μυστήρια; Τότε γιατί το Αθηναϊκο γένος των Λυκομιδών διατηρούσε το κληρονομικό προνόμιο της διαδουχίας; Τα μυστήρια των Φλυών ανήκαν στην οικογένεια των Λυκομιδών˙ την ιέρεια της Αθηνάς Πολιάδας και τον ιερέα του Ποσειδώνα στο Ερέχθειο τους έπαιρναν από τους Ετεοβουτάδες (M. Nilsson, Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, εκδ. Παπαδήμα, σ. 260). Το προνόμιο της αριστοκρατίας, η εξήγηση των άγραφων παραδόσεων, στην Αθήνα επέζησε. Οι εξηγητές των ιερών νόμων ήταν πάντα μέλη της αριστοκρατίας, είτε τους είχε εξελέξει ο λαός είτε τους είχαν υποδείξει οι Δελφοί (M. Nilsson, Η Αρχαία Ελληνική Θρησκεία, εκδ. Παπαδήμα, σ. 257). Στην Αθήνα συνέβαινε συχνά οι κάτοχοι του ιερατικού αξιώματος για μιαν ορισμένη λατρεία να περιορίζονται στα μέλη μιας ορισμένης οικογένειας.)

Σύμφωνα με ένα ψήφισμα της πόλης της Στρατονίκειας (2ος μ.Χ. αι) «υπέρ της των κυρίων Ρωμαίων αιωνίου αρχής μεριμνεί ο Δίας» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 566). Τόσο γραικύλοι ήταν οι Ειδωλολάτρες της Ελλάδας λοιπόν που δεν δίσταζαν να συμμαχήσουν με τους εισβολείς.

Γιατί οι Νεοειδωλολάτρες δε βγάζουν μιλιά που οι Παγανιστές Ρωμαίοι, οι κατακτητές της Ελλάδας, άρπαξαν 500 χάλκινους ανδριάντες ανθρώπων και θεών (Ελλάδος Περιήγησις, 10, 7,1) από τον ιερό για τους Νεοπαγανιστές τόπο των Δελφών, αλλά ωρύονται για ανάλογες πράξεις των χριστιανών Βυζαντινών που τα πήγαιναν στην Κωνσταντινούπολη; Μήπως επειδή οι πρώτοι είχαν την ίδια θρησκεία με αυτούς, και γι' αυτό τους τα συγχωρούν όλα;

Περιμένουμε λοιπόν από τους αυτοαποκαλούμενους «Έλληνες Εθνικούς», αφού ισχυρίζονται ότι μόνο αυτοί είναι «οι πραγματικοί Έλληνες», να ζητήσουν λόγο από τους Ιταλούς Νεοπαγανιστές, και μάλιστα να απαιτήσουν από αυτούς δημόσια συγγνώμη για τις αρπαγές καλλιτεχνημάτων, αγαλμάτων, και για τις λοιπές προσβολές των Αρχαίων Λατίνων Ειδωλολατρών προγόνων τους κατά των Ελλήνων προγόνων μας. Αλλά αυτό σα δύσκολο φαίνεται, μια που οι Νεοπαγανιστές έχουν κατά νου την πανευρωπαϊκή νεοειδωλολατρική επίθεση κατά των Χριστιανών.

Θα δικαιολογηθούν οι «Ελληνες Εθνικοί» λέγοντας ότι, για τις καταστροφές αυτές δεν έφταιγε ο λαός (των Ρωμαίων Εθνικών), αλλά η εξουσία (των Ρωμαίων Εθνικών). Παραδόξως, όταν οι Χριστιανοί ισχυρίζονται ότι, για τις διώξεις κατά των Παγανιστών δεν έφταιγε ο λαός (Χριστιανοί), αλλά τα διατάγματα της εξουσίας (των Χριστιανών ηγεμόνων), τότε χλευάζουν και αρνούνται τέτοιες «φθηνές δικαιολογίες». Πώς τα φέρνει η Τύχη, να δικαιολογούνται κι αυτοί έτσι!

Σε ψήφισμα των Ελλήνων Ειδωλολατρών του «Κοινού της Ασίας», με το οποίο αποφασίστηκε να ονομαστεί ο πρώτος μήνας του έτους «Καίσαρας» και να καθιερωθεί πρώτη μέρα του έτους η μέρα των γενεθλίων του αυτοκράτορα Αύγουστου (21 Σεπτεμβρίου), η παρουσία του Αύγουστου στον κόσμο προβάλλεται ως έργο της Θείας Πρόνοιας, ο ίδιος δε ο Αύγουστος ως ο μεγαλύτερος ευεργέτης της ανθρωπότητας (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε. τ. ΣΤ', σ.568). Ύστερα από τα παραπάνω, λόγο οι Νεοπαγανιστές για τον Ευσέβειο Καισάρειας; Θεία Πρόνοια η ρωμαϊκή κατάκτηση σύμφωνα με τους Έλληνες Εθνικούς.

Βέβαια, το μαύρο τους το χάλι είχαν οι ειδωλολάτρες Έλληνες, γι' αυτό και τους κατέκτησαν τόσο εύκολα οι Ρωμαίοι. Στις παγανιστικές εορτές των Ισθμίων του 196π.Χ. οι ειδωλολάτρες Έλληνες χειροκροτούσαν και δάκρυζαν από χαρά όταν ο Τίτος Κόιντος Φλαμινίνος ανακήρυξε την ελευθερία της Ελλάδας (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ε', σ. 51). Ο στόλος των Αθηναίων ειδωλολατρών είχε ενωθεί με τον ρωμαϊκό και πολεμούσαν κατά των Ελλήνων Μακεδόνων. Μήπως και γι' αυτήν την υποδούλωση φταίνε οι «ιουδαιοχριστιανοί»; Τι φταίει ο Χριστιανισμός αν οι ειδωλολάτρες Αθηναίοι είχαν φτάσει στο έσχατο σκαλί της παρακμής επιτρέποντας μονομαχίες στο θέατρο του Διόνυσου κάτω από την Ακρόπολη;

Τι φταίνε οι Χριστιανοί που από το 170 π.Χ. οι ειδωλολάτρες Έλληνες διοργάνωναν αγώνες προς τιμή της πόλης της Ρώμης; Γιατί οι Ειδωλολάτρες Έλληνες μετά το 60 π.Χ. ώς το 330 μ.Χ., δηλαδή επί 400 χρόνια δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους, δεν έκαναν καμμία εξέγερση αναντίον των παγανιστών Ρωμαίων, ενώ οι Χριστιανοί Έλληνες μετά το 1453 έκαναν πάνω από 70 εξεγέρσεις κατά των Τούρκων; Το μαύρο του το χάλι είχε ο παγανισμός που δε μπόρεσε να εμπνεύσει κινήματα εξέγερσης στον κατακτητή, κι έτσι οι ειδωλολάτρες Έλληνες θεοποιούσαν και λάτρευαν Ρωμαίους Αυτοκράτορες (τους κατακτητές της Ελλάδας!), Τιβέριο, Αύγουστο, Τραϊανό, Νέρωνα, Καλιγούλα (!), Καρακάλα και μια ντουζίνα άλλους, χτίζοντας ναούς τους και διοργάνωναν αγώνες προς τιμή τους (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ.569).

Οι Ελληνες ειδωλολάτρες αποκαλούσαν τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό μεταξύ άλλων «νέον Διόνυσον» και «Πανελλήνιον αρχηγέτην» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ’, σ. 568).

Σύμφωνα με τους Ειδωλολάτρες οι αυτοκράτορες της Ρώμης είναι «μέγιστοι και ανίκητοι», «θειότατοι και φιλανθρωπότατοι», «σωτήρες του κόσμου», «πατέρες σύμπαντος του ανθρώπων γένους», «κύριοι παντός του κόσμου» (ο Νέρωνας), «επόπται γης και θαλάσσης».

Χαρά και αγαλλίαση έφερε στους Πολυθεϊστές η ενηλικίωση του Καλιγούλα και γι’ αυτό η ημέρα αυτή καθιερώνεται ως γιορτή, που πρέπει να εορτάζεται κάθε χρόνο με ιδιαίτερη λαμπρότητα, με θυσίες και ευχές (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ’, σ. 569).

Η Σμύρνη πρώτη θέσπισε τη λατρεία της Θεάς Ρώμης το 195 π.Χ. Το γεγονός αυτό επικαλέστηκαν οι Σμυρναίοι ειδωλολάτρες μάλιστα, δύο αιώνες αργότερα, το 26 μ.Χ. στην Σύγκλητο της Ρώμης, για να δοθεί σ’ αυτούς το «προνόμιο» να χτίσουν ναό στον αυτοκράτορα Τιβέριο (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε. τ. ΣΤ’ σ.566).

Την θέσπιση λατρείας της θεάς Ρώμης αποφάσισαν και οι Παγανιστές Μιλήσιοι από ευγνωμοσύνη προς τους Ρωμαίους. Ο αρμόδιος παγανιστής ιερέας οφείλει να τελεί θυσίες στη Θεά Ρώμη κάθε μήνα. Μια φορά το χρόνο οφείλει επίσης να θυσιάζει στη Θεά Ρώμη ο ανώτατος άρχων της πόλεως, και μια άλλη φορά όλοι οι άρχοντες (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ’, σ. 566).

Η λατρεία του... απελευθερωτή της Ελλάδας, και σύμφωνα με τους Έλληνες Εθνικούς, Θεού Τίτου Κόιντου Φλαμινίνου, άρχισε αμέσως μετά το 196 π.Χ., και ακόμη και στους χρόνους του Πλούταρχου, αρχές 2ου αι. μ.Χ. λάμβανε χώρα (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ.566).

Επί τριακόσια χρόνια οι Παγανιστές απέδιδαν θεϊκές τιμές λατρείας στον «θεό» που υποδούλωσε την Ελλάδα. Αυτό θα πει πατριωτισμός. Ρωμαϊκός. Όχι, δεν ήταν «Ρωμηοί», οι Ειδωλολάτρες, αλίμονο! Ήταν Γρακύλοι Ρωμαίοι με τους ομόθρησκούς τους Λατίνους Παγανιστές. Φυσικά, αφού η θρησκεία τους ήταν η ίδια, με ίδιους θεούς, πώς θα γινόταν να πολεμήσουν κατά των ομόθρησκων Λατίνων; Οι Ορθόδοξοι, όμως, πολεμούσαν κατά των αλλόθρησκων Μουσουλμάνων.

Φυσικά, είναι άτοπο να πει κανείς ότι όλα αυτά τα ζητούσαν οι ίδιοι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, γι' αυτό και δε μπορούσαν να κάνουν αλλιώς οι Ειδωλολάτρες της Ελλάδας. Είναι εξακριβωμένο πως δεν τα ζητούσαν (π.χ. ο Τιβέριος δυσφόρησε με τη θεοποίησή του από τους Έλληνες), κι όμως οι Ειδωλολάτρες τα προσέφεραν από πνεύμα δουλείας. Ακόμα όμως κι αν τα ζητούσαν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, αν οι Ελληνες ειδωλολάτρες είχαν τουλάχιστον κάποιο φιλότιμο, δεν θα θεοποιούσαν από το 195 π.Χ., πριν ακόμα κατακτηθεί η Ελλάδα, οπότε δεν έχουν δικαιολογία ότι «τους εξανάγκασαν», την Ρώμη και τους αρχηγούς της (στρατηγούς και μετά αυτοκράτορες). Τουλάχιστον δε θα προσφωνούσαν οι Ειδωλολάτρες της Ελλάδας τους Ρωμαίους αυτοκράτορες ως «μέγιστος και ανίκητος» ή «σωτήρας του κόσμου» ή «πατέρας σύμπαντος του ανθρώπων γένους», ούτε θα γιόρταζαν τα γενέθλια και την ενηλικίωση του κατακτητή της πατρίδας τους (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. ΣΤ', σ. 566 και 569).

Το μαύρο τους το χάλι είχαν οι Ειδωλολάτρες που κληροδοτούσαν τα ελληνικά κράτη τους στην Ρώμη (133 π.Χ. ο Ατταλος Γ' την Πέργαμο, το 75 π.Χ. ο Νικομήδης Γ' την Βιθυνία) (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ε', σ. 181) και λένε οι νεο-ειδωλολατρες ότι για την παρακμή του αρχαιοελληνικού κόσμου, γι' αυτήν την δουλοπρέπεια των ειδωλολατρών Ελλήνων φταίει ο Χριστιανισμός;

Ας δείξουν αν μπορούν οι Νεοπαγανιστές ιερείς ειδωλολάτρες εθνομάρτυρες που σφάχτηκαν από Ρωμαίους Εθνικούς. Δεν μπορούν, γιατί όλοι ήταν Ρωμαιολάτρες – κι ύστερα κατηγορούν επί Ρωμαϊσμώ την Εκκλησία – κι όμως βγάζουν και γλώσσα για τους συνολικά 6.000 μοναχούς, παπάδες, επίσκοπους, πατριάρχες που έπεσαν θύματα του μίσους των Τούρκων. Που κατήντησαν, οι ρωμαιολάτρες Εθνικοί να κατηγορούν για ξενοδουλεία την Εκκλησία.

Αλλά και νωρίτερα, στους Περσικούς Πολέμους, οι Σπαρτιάτες ειδωλολάτρες έβαλαν την ειδωλολατρική θρησκεία τους πάνω από την ελευθερία της Ελλάδας, και όταν οι Αθηναίοι τους παρακάλεσαν να στείλουν στρατό στο Μαραθώνα, αυτοί αρνήθηκαν επειδή η θρησκεία τούς απαγόρευε να εκστρατεύουν πριν την πανσέληνο (Ηρόδοτος, 6, 106) Ποιοι έθεταν τη θρησκεία εναντίον των συμφερόντων του έθνους; Το 480 π.Χ. το μαντείο των Δελφών, προφανώς για να εμψυχώσει το έθνος πριν τη μάχη, έδωσε χρησμό με τον οποίο προέβλεπε συμφορά και αφανισμό των Ελλήνων (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Β', σ. 320). Οι ειδωλολάτρες Θάσιοι, Αιγινίτες, Θεσσαλοί, Λοκροί, Βοιωτοί και Θηβαίοι έδωσαν γη και ύδωρ στον ξένο εισβολέα. Οι Πολυθεϊστές Αργείοι δεν έλαβαν μέρος στους Μηδικούς πολέμους.

Με καμάρι γράφουν οι Νεοπαγανιστές «Οι Έλληνες κυριαρχούν στην «νικήτρια» Ρώμη». Κι επεξηγούν, έναν εκ των τρόπων που κυριάρχησαν: Ιδιαιτέρως από την εποχή του Κλαυδίου (41 - 54 μ.Χ.), οι Έλληνες, όχι μόνον αποκτούν τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτου, αλλά, επιπλέον, πάρα πολλοί από αυτούς καταλαμβάνουν πολύ σημαντικές κοινωνικές και διοικητικές θέσεις μέσα στην Αυτοκρατορία:

Ύπατοι

Τιβέριος Ιούλιος Κέλσος Πολεμαιανός εξ Εφέσσου, το έτος 91, Γαϊος Ιούλιος Αντίοχος Επιφανής Φιλόπαππος, το 109, Τιβέριος Ιούλιος Ακύλας Πολεμαιανός, το 110, Φλάβιος Αρριανός, το 129, Ηρώδης Αττικός, το 143, Αύλος Κλαύδιος Χάραξ εκ Περγάμου, το 147, Μάρκος Αντώνιος Ζήνων, το 148, Γαϊος Ιούλιος Σεβήρος, το 155, Τιβέριος Κλαύδιος Ιουλιανός εξ Εφέσσου, το 159, Μάρκος Πομπήϊος Μακρίνος, το 160, Ατίλιος Λεύκιος Βιβούλλιος Ρήγιλλος, το 185 και Τιβέριος Αριστοκλής

ανθύπατοι Μάρκος Πομπήϊος Μακρίνος Νέος Θεοφάνης, ανθύπατος Ασίας το 170), Δήμαρχοι Γάϊος Ιούλιος Ευρυκλής Ηρκλανός από την Σπάρτη, Διοικητές επαρχιών και αυτοκρατορικοί επίτροποι Πομπήϊος Μάρκος του Θεοφάνους, Γάϊος Ιούλιος Σεβήρος, Φλάβιος Αρριανός, Αύλος Κλαύδιος Χάραξ, Μάρκος Κάσσιος Απρωνιανός, Αππιανός εξ Αλεξανδρείας,

Συγκλητικοί Γάϊος Ιούλιος Ευρυκλής Ηρκλανός από την Σπάρτη, Κλαύδιος Τιτιανός από τα Πάταρα, Λεύκιος Φλάβιος Σουλπικιανός Δωρίων από την Κρήτη, Τιβέριος Κλαύδιος Αγριππίνος από τα Πάταρα, Ατίλιος Λεύκιος Βιβούλιος Ρήγιλλος, Τιβέριος Κλαύδιος Αριστοκλής από την Πέργαμο, Κάσσιος Δίων Κοκκηϊανός από τη Νίκαια της Βιθυνίας, Στρατηγοί (σημ. !!!) Γάϊος Ιούλιος Ευρυκλής Ηρκλανός, Ιατροί ή σύμβουλοι αυτοκρατόρων Γαϊος Στερτίνος Ξενοφών από την Κώ, Καλλίστρατος, Φιλόστρατος, Νάρκισσος, Πάλλας, Κλέανδρος, Χιλίαρχοι (!) Τιβέριος Κλαύδιος Κλεώνυμος από την Κώ, Αύλος Κλαύδιος Χάραξ.

Αυτοί οι Παγανιστές αξιωματούχοι του κράτους που υπεδούλωσε την Ελλάδα είναι προφανώς λόγος υπερηφάνειας για τους Νεοπαγανιστές, ενώ, όταν οι ίδιοι Νεοπαγανιστές μιλούν για τους Οθωμανούς αξιωματούχους ελληνικής καταγωγής, τότε τους πιάνει η εθνική αξιοπρέπειά τους! Προφανώς, διότι οι Ελληναράδες ειδωλολατρες αξιωματούχοι της Ρώμης ήταν Εθνικοί, ενώ οι Φαναριώτες είχαν την ατυχία να είναι «Χατζηέλληνες». Αφού λοιπόν, χαίρονται οι Νεοπαγανιστές με τους φιλοΡωμαίους Παγανοφαναριώτες τους, να το καλοσκεφτούν την επόμενη φορά που θα αποκαλέσουν «προδότες» τους Έλληνες που ελάμβαναν αξιώματα επί τουρκοκρατίας.

Βέβαια, θλιβόμαστε που δεν μπορούν να λάβουν πια τέτοιους τιμητικούς τίτλους οι «Έλληνες Εθνικοί». Δυστυχώς παρενεβλήθη ο «ιουδαιοχριστιανισμός» και η καρριέρα των Παγανοφαναριωτών έληξε άδοξα. Όταν λοιπόν μερικοί Νεοπαγανιστές ισχυρίζονται ότι η Ειδωλολατρία έσωσε τον Ελληνισμό, η μόνη απάντηση είναι η παράθεση των ειδωλολατρικών προδοσιών. Τα παραπάνω δεν αναφέρθηκαν για να μειωθεί η προσφορά των αρχαίων προγόνων μας στην φιλοσοφία και την άμεση δημοκρατία. Αναφέρθηκαν για να πάψουν μερικοί να πιστεύουν στα σοβαρά πως η προδοσία κατά του έθνους ανακαλύφθηκε από τους Χριστιανούς. Προδότης μπορεί να γίνει ο καθένας, θρήσκος ή άθρησκος, πλούσιος ή φτωχός.

Γιατί λοιπόν οι Παγανιστές κατηγορούν το Χριστιανισμό, τους παπάδες, τον Πατριάρχη κλπ για «προδοσία», αφού οι Αρχαίοι Παγανιστές διέπραξαν όχι απλώς τα ίδια, αλλά χειρότερα; Μήπως θα πουν το φοβερό επιχείρημα πως τότε δεν είχαν «εθνική συνείδηση» οι Αρχαίοι Έλληνες; Ε τότε, παρομοίως, δεν είχαν ούτε και οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας, οπότε ας μην τους αποκαλούν «προδότες» όταν συνεργαζόταν με Τούρκους, όπως οι Αρχαίοι Παγανιστές συνεργάζονταν με Παγανιστές Ρωμαίους κατακτητές. Αν δε το δεχτούν ούτε κι αυτό οι Νεοπαγανιστές, αποδεικνύονται διπρόσωποι υποκριτές, έχοντας δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Οι Νεοπαγανιστές, θα αντιπούν πως τις προδοσίες τις διέπραξαν οι «άρχοντες» και «οι ηγεσίες» των Αρχαίων κι όχι οι Εθνικοί δηλαδή ο απλός λαός των Αρχαίων. Όταν οι ηγεσίες των Χριστιανών διαπράττουν προδοσίες, τότε οι Νεοπαγανιστές αποκαλούν όλους τους Χριστιανούς «προδότες», ενώ όταν οι ηγεσίες των Εθνικών διαπράττουν προδοσίες, τότε οι Νεοπαγανιστές δεν αποκαλούν όλους τους Εθνικούς «προδότες». Περίεργους ορισμούς του «Εθνικού» και του «Χριστιανού» έχουν οι Παγανιστές, πράγματι! «Εθνικός» γι’ αυτούς σημαίνει μόνον τον λαό (ώστε να μην φταίνε οι «Εθνικοί» για τις προδοσίες τους), ενώ «Χριστιανός» σημαίνει και την ηγεσία και τον λαό (ώστε να φταίνε γενικά «οι Χριστιανοί» για τυχόν προδοσίες της ηγεσίας τους). Τέτοιους ακροβατισμούς στην Ιστορία κάνουν οι Νεοπαγανιστές, τέτοιες σοφιστείες χρησιμοποιούν, για να στηρίξουν την άποψή τους.

Γιατί οι φιλορωμαίοι & ανθελληνες Νεοπαγανιστές δεν κατηγορούν τους Παγανιστές Ρωμαίους που ερήμωσαν την Ήπειρο και την Κόρινθο; Λόγω ομοδοξίας; Γιατί δεν κατηγορούν τον Ρωμαίο Εθνικό Σύλλα που κατεδάφισε τα αθηναϊκά τείχη, κατέστρεψε τον Πειραιά και κατέσφαξε τους Αθηναίους; Μόνο για την «καταστροφή της αρχαίας Ελλάδας από τους Χριστιανούς & Βυζαντινούς» ξέρουν να μιλάνε;

Ας ασχοληθούν με τα χάλια των πολυθεϊστών τους, λοιπόν, οι αναβιωτές της Ειδωλολατρίας, ας εξηγήσουν γιατί επί 400 χρόνια οι ειδωλολάτρες δεν έκαναν ούτε μια εξέγερση, ενώ οι Ορθόδοξοι Έλληνες σε ίσο χρονικό διάστημα έκαναν πάνω από 70, και μετά ας κατηγορήσουν τον Χριστιανισμό.

Βιτρούβιος (De Architectura) γράφει ότι ο Appius Claudius μετακόμισε στη Ρώμη όλα τα έργα τέχνης που είχαν απομείνει στα ιερά και τα δημόσια κτίρια της Ελλάδας και των νησιών. Ο Ρωμαίος ύπατος Marcus Fulvius Nobilior που κατέλαβε το 189 π.Χ. με συνθήκη την Αμβρακία, πόλη της Δ. Ελλάδας, μετέφερε στη Ρώμη, σύμφωνα με τον Πλίνιο (Naturalis Historia, XXXIV, 17) 785 χάλκινα αγάλματα και 230 μαρμάρινα, σύνολο 1015. Ο Σύλλας λεηλάτησε το 88 π.Χ. τα ιερά των Δελφών, της Επιδαύρου και της Ολυμπίας και δεν άφησε κανένα χρυσό ή αργυρό αφιέρωμα. Στο θρίαμβό του μετά τις λεηλασίες επιδεικνύει 15.000 λίτρες χρυσού και 115.000 λίτρες αργυρού (Πλίνιος, XXXVI, 64). Ο Τάκιτος (Χρονικά, XV, 45) γράφει ότι, κατά την αρπαγή αγαλμάτων από την Ελλάδα επί Νέρωνα «σάρωσαν τα πάντα». Φυσικά ο Κωνσταντίνος πήρε ελάχιστα αγάλματα συγκριτικά με τους Ειδωλολάτρες, ουσιαστικώς επαναπάτρισε τα ελληνικά αγάλματα που βρίσκονταν στην Ιταλία, μεταφέροντάς τα στην ελληνική γη του Βυζαντίου, αλλά δεν ακούμε κανέναν Νεοπαγανιστή να κατηγορεί τους ομόθρησκούς του ή να απαιτεί συγγνώμη από τους Ιταλούς Νεοπαγανιστές για τις πράξεις των προγόνων τους.

Τι οδήγησε στην επικράτηση του Χριστιανισμού μάς το λέει ο Ιουλιανός, όσο κι αν το κρύβουν οι Νεοπαγανιστές. Γράφει σε επιστολή του στον αρχιερέα της Γαλατείας, Αρσάκειο, ο Ιουλιανός: «Δε βλέπουμε τάχα ότι εκείνα, που αύξησαν περισσότερο την αθεΐα [εννοει τον Χριστιανισμό] είναι η φιλανθρωπία προς τους ξένους, η φροντίδα για την ταφή των νεκρών και η προσποιητή αυστηρότητα της ζωής;» (429d). Ο Ιουλιανός διατυπώνει την ίδια άποψη και σε άλλες επιστολές του, αντιπαραθέτοντας μάλιστα την αντίστοιχη αδιαφορία των Εθνικών, ιερέων και λαού.

Δείχνουμε το ήθος του Παγανισμού της Ύστερης Αρχαιότητας, όπως ο Ιουλιανός το περιγράφει, ώστε να διαπιστώσει ο καθένας πόσο παρακμιακή ήταν η Ειδωλολατρία και πόσο είχε αηδιάσει ο λαός της Αυτοκρατορίας από το αισχρό επίπεδο των Παγανιστικών ιερατείων και του λαού. Έτσι:

1) οι Εθνικοί ιερείς «αντί να πηγαίνουν να προσεύχονται στους θεούς με τις γυναίκες, τα παιδιά και τους υπηρέτες τους, ισχυρίζονται ότι οι δούλοι ή τα παιδιά τους ή οι Γαλιλαίες σύζυγοί τους περιφρονούν τους θεούς και προτιμούν την αθεΐα από την ευσέβεια» (Επιστολή προς Αρσάκειο, 430ab).

2) Τα παγανιστικά ιερατεία μπεκρόπιναν και ασκούσαν κακόφημα επαγγέλματα: «συμβούλευσε τους ιερείς να μην πίνουν στα καπηλειά ούτε να ασκούν επαγγέλματα και εργασίες αισχρές και κακόφημες» (Επιστολή προς Αρσάκειο, 430b).

3) Οι Ειδωλολάτρες ήταν αφιλόξενοι άνθρωποι: «Επικαλούμαστε τον Ξένιο Δία και είμαστε πιο αφιλόξενοι από τους Σκύθες» (Επιστολή 89α, 291b).

4) Οι Ειδωλολάτρες ήταν τσιγκούνηδες φιλοχρήματοι: «Εκείνος που λατρεύει τον Εταίριο Δία, ενώ βλέπει ότι οι γύρω του χρειάζονται χρήματα, δεν τους δίνει ούτε δραχμή» (Επιστολή 89α, 291c).

5) Οι Ειδωλολάτρες φέρονταν σκληρά στους συγγενείς τους: «Φερόμαστε στους συγγενείς μας σαν σε ξένους» (Επιστολή 89α, 291d).

6) Οι Ειδωλολάτρες φερόντουσαν απάνθρωπα: «Φερόμαστε ανελέητα και απάνθρωπα σε όσους δεν έκαναν τίποτα, από φόβο μήπως επωφεληθούν και οι κακούργοι» (Επιστολή, 291bc).

Βλέπουμε τη φρίκη του χριστιανοαναθρεμμένου Ιουλιανού για το επίπεδο των Ειδωλολατρών του 4ου αιώνα. Αυτή την αηδία ένοιωθαν όλοι για τον Παγανισμό και γι αυτό ελάχιστοι Παγανιστές νοιάστηκαν να τον υπερασπίσουν.

Όσοι νεοπαγανιστές διατείνονται πως οι Γότθοι καβαλάρηδες του Αλάριχου καταστρέψανε, τα ιερά στην χέρσο Ελλάδα αλλά και άλλα μνημεία, επειδή ήσαν Χριστιανοί [Αρειανοί], έχουν καταβληθεί τόσο από ιστορική όσο και από στρατιωτική λήθη και δεικνύουν εαυτούς ελλιπέστατους εις την λόγια κατατόπισή τους. Οι καταστροφές των Γότθων οφείλονται όχι εις το θρήσκευμά τους αλλά εις την τακτική τους. Επιδρομείς τις στέπας δεν κατακτούσαν ποτέ πόλεις και χωριά, όπως οι «δυτικοί» και δεν ενδιαφέρονταν να τα συντηρήσουν ή να τα φορολογήσουν. Δεν τους ενδιέφερε το έδαφος. Έμειναν στους καταυλισμούς τους γι’ αυτό τα λεηλατούσαν και τα καταστρέφανε αρπάζοντας την λεία διότι αυτή αποτελούσε το κίνητρο των επιθέσεων. Αυτή ήταν η στρατηγική τους ενώ η τακτική τους, εκείνη του κλεφτοπόλεμου, του «κτύπα [με το βέλος] και τρέξε [με το άλογο]», σάρωνε τις «μαρμαρωμένες» τακτικές του Ρωμαϊκού στρατού [λεγεώνας], όπως άλλωστε παλαιότερα η τακτική των Πάρθων νωρίτερα, ενώ αργότερα η ίδια τακτική των Τούρκων [ανάλογες Μογγολικές τακτικές] διέλυε τους Βυζαντινούς εις το Ματζικέρτ. Ανάλογη μοίρα θα είχε και η ελληνική φάλαγγα που ήταν ακόμη πιο δύσκαμπτη απέναντι σε ένα τέτοιου είδους «ανέντιμο» για τους δυτικούς πόλεμο.

Απόδειξη πως δεν ήταν το θρησκευτικό μίσος αιτία των καταστροφών αυτών, αποτελεί τόσο η προχριστιανική ιστορία των καβαλάρηδων αυτών, όταν ήσαν παγανιστές, αλλά και εκείνη των παγανιστών Μογγόλων του Τσέγκινς Χάν, που κυριολεκτικά λάκτισε την Ορθόδοξη Ρωσσία με ίδιου τύπου λεηλασίες και σφαγές.

http://1myblog.pblogs.gr/2010/01/oi-a-y-a-oi-iw-oi-a-a-w-ei-w-o-a-w.html

Ανθρωποθυσίες στην μετά Χριστό εποχή …Για τις προ Χριστού τέτοιες θρησκευτικες συνήθειες των προγονων μας, υπάρχει παρα πολύ υλικό στο διαδίκτυο... Ψάξτε, ερευνήστε... Εδω αναφέρω μόνο μερικές πληροφορίες από τους ίδιους τους “ειδωλολάτρες” της τότε εποχής, για το τι συνεβαινε τοτε.... Δεν ήταν τρελοί ούτε ανόητοι οι Χριστιανοί της τότε εποχής οι οποίοι εναντιώθηκαν σφοδρά στους ειδωλολάτρες Ρωμαίους αρχοντες και πολίτες (γιατί ειδωλολάτρες ήταν κυριολεκτικά, κι όχι “ιδεολατρες” όπως υποστηρίζουν μερικοί). Ρωμαιοι πολιτες ηταν και οι Ελληνες τοτε. Δεν έγιναν όλα χωρίς αιτίες κι αφορμές ... Κάτι ήξεραν, κάτι γνώριζαν λοιπόν, κι αυτό έπρεπε να σταματήσει, μαζί με διάφορα άλλα, με ότι αυτό συνεπάγεται ....

Ο ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ (323 ή 333- 305 μ.Χ.)

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82

Πορφύριος : Από τις πιο σαφεις και ξεκαθαρες αναφορές είναι αυτές που καταγράφει ο νεοπλατωνικός (και γνωστος πολεμιος του Χριστιανισμου) νεοπλατωνικος φιλόσοφος Πορφύριος, όπου στο εργο του “Περί αποχής των εμψύχων” αναφέρεται, ανάμεσα σε άλλα, και σε μια ανθρωποθυσία στην Ρόδο προς τιμήν του Κρόνου κατά το μήνα Μεταγειτνιώνα, κυρίως εγκληματιών, ίσως με επιρροές από τη λατρεία του φοινικικού Μολώχ: «Ένας κατάδικος έμεινε στη φυλακή ως την γιορτή τού Κρόνου. Την ήμερα τής γιορτής τον οδήγησαν μπροστά στο ναό τής Αρτέμιδας κι αφού τού έδωσαν να πιει κρασί τον αποκεφάλισαν» (Περί αποχής των εμψύχων, Β΄54,2). Επίσης ο Πορφύριο αναφέρει σαφως πως, σε πολλές περιπτώσεις, δεν θανάτωναν τα θύματα, αλλά τα καταβρόχθιζαν ζωντανά (Περί αποχής των εμψύχων, Β΄8,3 -&- B΄27,1-6)....

Ο ίδιος αναφέρει επισης στο “Περί αποχής των εμψύχων” 2, 27,1, σ.121, τα εξης (σε νεοελληνική μετάφραση): “Μέχρι τώρα, λοιπόν, στηνΑρκαδία κατά τα Λύκαια και στην Καρχηδόνα επίσης, όταν τιμούν τον Κρόνο, όχι μόνον τελούνται πάνδημες, δημόσιες ανθρωποθυσίες, αλλά σε κανονικά χρονικά διαστήματα ραίνουν τους βωμούς με ανθρώπινο αίμα, χάριν της ζωτικότητος και της διατηρήσεως του εθίμου ως ενεργού. Πάντως, η ιέρειά τους, αποκλείει με κραυγές την πρόσβαση στα περιρραντήρια των ιερών όποιου είναι συνένοχος σε ανθρώπινη αιματοχυσία (ανθρωποθυσία)”.

Το αρχαίο κείμενο έχει ως εξής: «Ἀφ’ οὗ μέχρι τοῦ νῦν οὐκ ἐν Ἀρκαδίᾳ μόνον τοῖς Λυκαίοις, οὐδ’ ἐν Καρχηδόνι τῷ Κρόνῳ, κοινῇ πάντες ἀνθρωποθυτοῦσι, ἀλλὰ κατὰ περίοδον τῆς τοῦ νομίμου χάριν μνήμης ἐμφύλιον ἀεὶ αἷμα ῥαίνουσιν πρὸς τοὺς βωμούς, καίπερ τοῖς παρ’ αὐτοῖς ὁσίας ἐξειργούσης τῶν Ἱερῶν, τοῖς περιρραντηρίοις κηρύγματι, εἴ τις αἵματος ἀρθμείου μεταίτιος» .

(κι’ ομιλούμε για τον 3ο αιώνα ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ !!!!)

 

Και ιδου το βιβλίο σε μορφή PDF

https://www.scribd.com/document/224624250/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%A0%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82-%CE%95%CE%BC%CF%88%CF%8D%CF%87%CF%89%CE%BD σελ. 121- κατω δεξια

Πορφύριος, «περί της αποχής εμψύχων» Β, 55, 9 κ. έ. (αποσπάσματα) . Εδω ο ιδιος ο Πορφυριος δινει ολοκληρο τον καταλογο με τις ανθρωποθυσίες οι οποιες εγενοντο στην εποχη του. Οπως :

στην Χίο,

την Τένεδο, (στον Διόνυσο)

στην ελληνική πόλη της Συρίας Λαοδίκεια (στην Αθηνά)

στην Σπάρτη (στον Άρη)

στην Κρήτη (στον Κρόνο)

στη Ρώμη (στον Λάτιο Δία)

και φυσικά, σε όλη την Ελλάδαπριν ΚΑΘΕ πόλεμο:

«Εθύοντο δε και εν Χίω τω ωμαδίω Διονύσω άνθρωπον διασπώντες, και εν Τενέδω, ως φησίν Εύελπις ο Καρύστιος.

Επεί και Λακεδαιμονίους φησίν ο Απολλόδωρος τω Άρει θύειν άνθρωπον.»

«Ίστρος δε εν τη συναγωγή των Κρητικών θυσιών, φησί τους Κουρήτας το παλαιόν τω Κρόνω θύειν παίδας.»

«Εθύετο γαρ και εν Λαοδικεία τη κατά Συρίαν, τη Αθηνά κατ’ έτος παρθένος, νυν δ’ έλαφος»

«Φύλαρχος δε κοινώς πάντας τους Έλληνας πριν επί πολεμίους εξιέναι ανθρωποκτονείν ιστορεί»

«ΑΛΛ’ ΕΤ ΚΑΙ ΝΥΝ (ακόμα και τώρα) τις αγνοεί κατά την μεγάλην πόλιν (Ρώμη) τη του Λατιαρίου Διός εορτή σφαζόμενον άνθρωπον;»

Πορφύριος, «περί της αποχής εμψύχων» Β, 54, 2

«Εθύετο γαρ και εν Ρόδω μηνί Μεταγειτνιώνι έκτη ισταμένου, άνθρωπος τω Κρόνω. Ό δη επί πολύ κρατήσαν έθος, μετεβλήθη. Ένα γαρ των επί θανάτω δημοσία κατακριθέντων μέχρι με των Κρονίων συνείχον. Ενστάσης δε της εορτής προαγαγόντες τον άνθρωπον έξω των πυλών άντικρυς του Αριστοβούλης έδους, οίνω ποτίσαντες, έσφαττον.

Εν τη νυν Σαλαμίνι, πρότερον δε Κορωνίδι ονομαζομένη, μηνί κατά Κυπρίους Αφροδισίω, εθύετο άνθρωπος τη Αγραύλω τη Κέκροπος και νύμφης Αγραυλίδος. Και διέμενε το έθος άχρι των Διομήδους χρόνων. Είτα μετέβαλλεν, ώστε τω Διομήδει άνθρωπον θύεσθαι." "Ο δε σφαγιασόμενος υπό των εφήβων αγόμενος, τρις περιέθει τον βωμόν. Έπειτα ο ιερεύς λόγχη έπαιεν κατά του στομάχου και ούτως αυτόν επί την ---νηθείσαν πυράν ωλοκαύτιζεν. Τούτον τον θεσμόν, Δίφιλος ο της Κύπρου βασιλεύς κατέλυσε, κατά τους Σελεύκου χρόνους του θεολόγου γενόμενος.»

[Επίσης στο «Περί της αποχής εμψύχων» υπάρχει και η μυστηριώδης φράση: «Είναι στην φύση του ανθρώπου να τρώει κρέας, αλλά παρά φύσιν να το τρώει ωμό. Όταν λοιπόν βρέθηκε η φωτιά, σύμφωνα με την φύση τους [οι άνθρωποι] πλησίασαν τα κρέατα. Γι αυτό και τα τσακάλια είναι ωμοφάγα, ενώ ντροπή είναι [αυτό που λένε] που έφαγες ωμό τον Πρίαμο, καθώς και να τρως ωμό ψιλοκομμένο κρέας...».

Αλλα υπηρχαν και οι θρησκευτικες - τελετουργικες ανθρωποκτονιες οπως αναφερει ο Ιερευς του Απολλωνος ο Πλούταρχος κατα τον 2ο αι. μ.Χ.: «Μέχρι και σήμερα ακόμα οι κάτοικοι του Ορχομενού έτσι ονομάζουν τις γυναίκες που κατάγονται από την οικογένεια αυτή. Κάθε χρόνο, στη γιορτή των Αγριωνίων, οργανώνεται αναπαράσταση της φυγής και της καταδίωξης τους από τον ιερέα του Διονύσου που κρατάει ξίφος. Αν πιάσει κάποια, μπορεί να τη σκοτώσει, και στη δική μου εποχή ο ιερέας Ζωίλος σκότωσε μια από αυτές. Τούτο όμως δεν ωφέλησε καθόλου τους κατοίκους» (Μετάφραση στο: Πλούταρχος, «ΗΘΙΚΑ», τόμ. 8 (σειρά 'Οι Έλληνες' #350), Κάκτος, Αθήνα

Ο ΛΙΒΑΝΙΟΣ

Παροτι μερικοι νεοειδωλολατρες και αντι-χριστιανοι διαδιδουν πως οι “εβραιοχριστιανοι” - οπως τους ονομαζουν- κατεσφαξαν και διωξαν ολους τους λογιους, φιλοσοφους, ρητορες κτλ (ειτε ησαν φυλετικα Ελληνες - ειτε οχι), βλεπουμε το παραδοξο να υπαρχουν απειροι τετοιοι “φιλοσοφοι” οι οποιοι, οχι μονον δεν ηταν Χριστιανοι αλλα ησαν και “ορκισμενοι εχθροι” του Χριστιανισμου, να ζουνε διπλα στους Αυτοκρατορες (Χριστιανους και μη) και να εχουν φτασει σε υψηλα αξιωματα, να διδασκουν (και μαλιστα να εχουν και Χριστιανους μαθητες, οπως ο Ιωαννης ο Χρυσόστομος !!), να γραφουν και να αλληλογραφουν, να ομιλουν δημοσιως, να εκτελουν τα θρησκευτικα τους καθηκοντα και γενικα να εχουν μια ελευθερη και παραγωγικη ζωη στα πλαισια της τοτε Αυτοκρατοριας. Κι ολα αυτα μεχρι και τον 4ο, 5ο, 6ο αιωνα μετα Χριστον, οπου ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ειχε αρχισει η εξαφανιση αυτων των “σοφων” ανθρωπων. Ενας απο αυτους ηταν και ο περιφημος ΛIBANIOΣ (314 - 392 ή 393 μ.Χ.)http://www2.ehw.gr/asiaminor/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaID=5103

Ο Λιβάνιος:ηταν “Ελληνομαθής”, πολυγραφοτατος, και ένας από τους φανατικότερους εκπροσώπους της ειδωλολατρικης φρικης (ηταν και αυτος ακραιος αντιχριστιανος). Ο Λιβανιος λοιπον, στον 41ον Λόγο του του (ομιλία), προσπαθει με όλες του τις δυνάμεις να πείσει τους κατοίκους της Αντιόχειας, πως πρεπει να γινει μια αποτροπαϊκή (αποτρεπτική) ανθρωποθυσία !!!! Και συγκεκριμενα προσπαθεί να πείσει τους κατοίκους της Αντιόχειας να διαπράξουν «παιδός σφαγήν» (41.49), να σφάξουν δηλ. ένα παιδί ώστε να γλυτώσουν δήθεν από τον λοιμό που τους μάστιζε!.. Και μάλιστα, τους παροτρύνει να υπακούσουν χωρίς καμία αντιλογία στην δίψα του Απόλλωνα για ανθρωποθυσία και ανθρώπινο αίμα: «ευθύς υπακούσαι τοις παρά του θεού και μηδέν παρά ταύτα μήτε λέγειν μήτε ακούειν μηδένα» (41.1). Ο Λιβάνιος στην ομιλια του αυτη, χαρακτηριζει ως “μιαρό” τον πατέρα του παιδιού («τουτονί τον μιαρόν εκβαλείν», 41.2), επειδή αμφισβήτησε τον χρησμό του «θεού» και προσπάθησε να μεταπείσει τους κατοίκους ώστε να γλυτώσει το παιδί του! (και πάλι ομιλούμε για τον 4ο αιώνα ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ !!!!). Και συνεχίζει: «Ου νυν πρώτον η δύναμις αυτού κρίνεται [...] ου τοίνυν ουδ' ο τρόπος της ιάσεως καινός, αλλ' ήδη και ετέροις δι' ίσων λέλυνται συμφοραί»... Μτφ:«η δύναμη του (μαντείου) δεν κρίθηκε στην περίπτωση αυτή για πρώτη φορά, ούτε ο τρόπος της θεραπείας ήταν καινούργιος, αλλά ήδη, και σε άλλες περιπτώσεις αντιμετωπίστηκαν συμφορές με τον ίδιο τρόπο» (δηλ. με ανθρωποθυσία)!.. (και υστερα ηρθαν οι ‘μοβοροι Χριστιανοι και μας χαλασαν τα θρησκευτικα ηθη και εθιμα).

Το θέμα που επιλέγει να υπερασπιστεί ο Λιβάνιος όχι μόνο δεν είναι παράδοξο ή εξεζητημένο, αφού αποτελεί τεκμηριωμένη πρακτική των ειδωλολατρων-εθνικών, επιπρόσθετα ο ίδιος ο διάσημος ρήτορας φροντίζει να διαλευκάνει ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Στα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί στον 41ο Λόγο του, για να γίνει περισσότερο πειστικός, ομολογεί σαφώς ότι: «Ου νυν πρώτον η δύναμις αυτού κρίνεται [...] ου τοίνυν ουδ' ο τρόπος της ιάσεως καινός, αλλ' ήδη και ετέροις δι' ίσων λέλυνται συμφοραί»!: Σύμφωνα με δική του μαρτυρία πλέον, ο Λιβάνιος μας λέει ότι: «η δύναμη του (μαντείου) δεν κρίθηκε στην περίπτωση αυτή για πρώτη φορά, ούτε ο τρόπος της θεραπείας ήταν καινούργιος, αλλά ήδη, και σε άλλες περιπτώσεις αντιμετωπίστηκαν συμφορές με τον ίδιο τρόπο» (δηλ. με ανθρωποθυσία)!

Κατά συνέπεια, και σε πλήρη συμφωνία με τις υπάρχουσες πηγές, έχουμε διά χειρός Λιβανίου την μαρτυρία ότι οι ανθρωποθυσίες είχαν επιτυχημένα δοκιμασθεί και στο παρελθόν, και αυτό το χρησιμοποίησε ως επιχείρημα ο γνωστός ρήτορας, κάτι που δεν θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει ως επιχείρημα ούτε καν σε γύμνασμα, αν ήταν ψευδές, διότι θα στρεφόταν εναντίον του!

Αυτό είναι ένα επιπλέον στοιχείο που συνηγορεί στην άποψη ότι δεν μιλάμε για ένα θέμα φανταστικό ή εκτός πραγματικότητας, αλλά για περιεχόμενο εμπνευσμένο από γεγονότα.

https://www.facebook.com/notes/dimitrios-andreopoulos/%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CE%B8%CF%85%CF%83%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%B7-/10155889158547314/