Άξιζε αλήθεια για 51,3 δις € που τα περισσότερα ήταν από τις δικές μας τράπεζες, από τα δικά μας ασφαλιστικά ταμεία και από τους δικούς μας ιδιώτες ομολογιούχους να υποθηκεύσουμε τα πάντα για 100 χρόνια, να μας επιβληθούν τέσσερα μνημόνια με το 5ο προ των πυλών, να είναι τα ομόλογα μας σε αγγλικό δίκαιο, να λεηλατούμαστε και να έχουμε μετατραπεί σε κατεχόμενη χώρα; Δεν πρόκειται για ένα έγκλημα που δεν θα μας συγχωρήσουν ποτέ τα παιδιά μας; Ακόμη όμως και αν πάρουμε ως υπόθεση εργασίας τα 180 δις € ή τα 125 δις €, τι νόημα έχει η διαγραφή μέρους του χρέους μίας χρεοκοπημένης χώρας, όταν με αυτό που απομένει συνεχίζει να είναι χρεοκοπημένη, να λεηλατείται και να μην είναι σε θέση να αναπτυχθεί; Δεν πρέπει βέβαια να εξετάζει κανείς μόνο το δημόσιο χρέος, αλλά και το κόκκινο ιδιωτικό - καθώς επίσης το γενικότερο κατάντημα της οικονομίας και της κοινωνίας μας. Εμείς πάντως, για να μην αντιδικούμε κάθε φορά, έχουμε προτείνει μία εξεταστική επιτροπή της περιόδου 2010-2015 από τη Βουλή – με την οποία δυστυχώς κανένα κόμμα δεν συμφώνησε.
