Ιταλικοί Χάρτες – χαστούκι στην Άγκυρα!
Οι ιταλικοί χάρτες-ντοκουμέντα του 1929 όχι μόνο κατοχυρώνουν στο μέγιστο βαθμό την ελληνική κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων, καθορίζοντας με σαφήνεια την θαλάσσια συνοριακή γραμμή Ελλάδας – Τουρκίας, αλλά και αποδεικνύουν ότι η πρέπει να παραχωρήσει στην Ελλάδα, 20 νησίδες και βραχονησίδες που βρίσκονται πλάι στις Μικρασιατικές ακτές!
Τα εν λόγω 20 νησιά που ανήκαν στην Ιταλία μέχρι το 1947 και παραχωρήθηκαν στην Τουρκία επειδή απλά βρίσκονται κοντά στις ακτές της.
Τα Δωδεκάνησα τελούσαν υπό ιταλική κατοχή από το 1912 έως το 1947. Το 1947 παραχωρήθηκαν από τους Συμμάχους στην Ελλάδα ως χώρας νικήτριας της Ιταλίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων στις 10-2-1947.
Στο άρθρο 14, παράγραφος 1, αναφέρεται ρητά:
«Η Ιταλία εκχωρεί εις την Ελλάδα εν πλήρει κυριαρχία τας νήσους της Δωδεκανήσου τας κατωτέρω απαριθμουμένας, ήτοι: Αστυπάλαιαν, Ρόδον, Χάλκην, Κάρπαθον, Κάσον, Τήλον, Νίσυρον, Κάλυμνον, Λέρον, Πάτμον, Λιψόν, Σύμην, Κω και Καστελλόριζον, ως και τας παρακειμένας νησίδας».
Οι ιταλικοί χάρτες κατοχής της Δωδεκανήσου (1929)
Οι εν λόγω χάρτες είχαν σχεδιαστεί από τους Ιταλούς κατά την διάρκεια της ιταλικής κατοχής της Δωδεκανήσου και δείχνουν με ακρίβεια ποια νησιά του ΝΑ Αιγαίου ΔΕΝ ανήκαν τότε στην Τουρκία και άρα δεν μπορούν να ανήκουν και σήμερα, επειδή παραχωρήθηκαν επ΄ ακριβώς από την Ιταλία στην Ελλάδα.
Α. Ειδικά ο πρώτος ιταλικός χάρτης φέρει την υπογραφή του «Ιταλικού Υπουργείου Αποικιών» και είχε κυκλοφορήσει το 1929 σε ιταλικά κάρτ – ποστάλ στα Δωδεκάνησα, δείχνει με μαύρη διακεκομμένη γραμμή την θαλάσσια μεθόριο με την Τουρκία.
Β. Ο δεύτερος ιταλικός χάρτης, ο οποίος εκτυπώθηκε στο Μιλάνο, επίσης το 1929, είναι βασισμένος στον πρώτο και εμπεριέχει περισσότερες και ευκρινέστερες λεπτομέρειες.
Στο άνω τμήμα του Β Ιταλικού Χάρτη του 1929, αναγράφεται με σαφήνεια ότι το Αγαθονήσι, το Φαρμακονήσι και οι Βραχοσίδες Ίμια (Λιμνιά) είναι εκτός Τουρκίας, εντός τότε Ιταλικής επικράτειας και θα έπρεπε να είναι εντός της Ελλάδος με τη σύμφωνη γνώμη και υπογραφή της Ιταλίας και των Συμμάχων.
Η νήσος Αρκός (τ. Καρά Αντά) που βρίσκεται πολύ κοντά στην Αλικαρνασσό τελούσε επίσης υπό Ιταλική Κατοχή και άρα θα έπρεπε, βάσει της συνθήκης να είναι και αυτή ελληνική.
Στο κάτω τμήμα του Β Ιταλικού Χάρτη του 1929, αποτυπώνονται ολοκάθαρα ότι τα νησιά Ρω (Άγιος Γεώργιος), Μεγίστη (Καστελόριζο), Υψηλή (Στρογγύλη) είναι εκτός Τουρκίας, εντός τότε Ιταλικής Κατοχής και εντός πια της Ελλάδος στην οποία και ορθότατα εκχωρήθηκαν.
Άλλες εκπλήξεις αποτελούν τα νησιά Βόλος (Κάτω Βόλος), η Αλιμεντάρια και η Καράβολα (τ. Κέκοβα, πλησίον της αρχαίας μας Δολίχης, τα οποία ΔΕΝ ήταν τουρκικά, αλλά τελούσαν επίσης υπό Ιταλική Κατοχή και άρα έπρεπε να παραχωρηθούν και αυτά στην Ελλάδα.
Συνθήκη Λωζάνης 1923
Μετά τις Γενοκτονίες Ελλήνων και Αρμενίων και την Μικρασιατική Καταστροφή, η Τουρκία νιώθοντας ισχυρή, άρχισε να διαμαρτύρεται για την ιταλική κατοχή των προαναφερόμενων νησιών, προβάλλοντας παράνομα ως επιχείρημα την Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, που θεωρεί τουρκικό νησί όποιο βρίσκεται σε απόσταση 3 μιλίων από τις ακτές της, με εξαίρεση όμως άλλης «αντιθέτου διατάξεως» της ίδιας Συνθήκης.
Άρθρο 12 Συνθήκης της Λωζάνης
«Εκτός αντιθέτου διατάξεως της παρούσης Συνθήκης, αι νήσοι, αι κείμεναι εις μικροτέραν απόστασιν των τριών μιλίων της ασιατικής ακτής, παραμένουσι υπό την τουρκικήν κυριαρχίαν». Η «αντίθετη διάταξη» όμως είναι στο άρθρο 15 και περιέχει τη συγκλονιστική παραίτηση της Τουρκίας από όλα τα Δωδεκάνησα:
