<<Πρέπει καθένας από μας να είναι ειλικρινής να ζει κάθε στιγμή της ζωής του με τις δικές της ομορφιές.
Να συμφωνεί με τον μεταβαλλόμενο εαυτό του γιατί αυτή είναι η μοναδική πραγματικότητα !!!!
Τα κύματα πάνε κι έρχονται γι’ αυτό ο ωκεανός είναι ζωντανός!!
Τα πάντα ζουν μέσα από την αλλαγή!!!>>
Ξεκινώντας αυτή την '' βασανιστική ''για τον νου μου αφήγηση έρχεται καταιγιστικά στο νου μου το συμπυκνωμένο έργο του φιλοσόφου Ηράκλειτου για την συνεχή αλλαγή και εσωτερική διαφοροποίηση του σύμπαντος κόσμου!!!
Υπάρχει καμιά σχέση μεταξύ του εαυτού μας και της συνεχούς αλλαγής του περιβάλλοντος;
Εάν είχαμε παραδεχθεί πώς όλα αλλάζουν, τότε δεν θα υπήρχε ή ιδέα της διαρκείας!!!!
Βλέπουμε πώς κάθε στιγμή τα γεγονότα του περιβάλλοντος βρίσκονται σε μια συνεχή ροή, και εάν κάναμε τη σκέψη, πώς εμείς είμαστε μέσα σε μια συνεχή αλλαγή, τότε δεν θα υπήρχε σύγκρουση μεταξύ των γεγονότων, πού αλλάζουν και εκείνου, πού εμείς νομίζουμε ότι είναι διαρκές.
Βλέπουμε πώς ή αλλαγή υπάρχει ολόγυρά μας.
Κάθε θεσμός, όσο κι αν είναι στην αρχή ανώτερος, σιγά - σιγά φθείρεται.
Βλέπουμε πώς όλα παρακμάζουν και φθείρονται.
Βλέπουμε συνεχείς πολέμους, πείνα, ξαφνικούς θανάτους, χρεοκοπίες τραπεζών, αστάθεια στην αγάπη, απογοητεύσεις.
Το κάθε τι γύρω μας αλλάζει, κινείται, δεν είναι ποτέ στάσιμο, φθείρεται.
Αυτό είναι φανερό και δεν μπορούμε όλα αυτά να τα κάνουμε να γίνουν διαρκή.
Κάθε τι πού ζει, πεθαίνει.
Όλα φθείρονται από τη χρήση.
Τίποτε γύρω μας δεν είναι διαρκές!!
Οι θεσμοί μας, οι ηθικές μας, οι Ιδέες μας, οι θεωρίες μας για τη διοίκηση, για τα οικονομικά ζητήματα, για τις κοινωνικές σχέσεις, για την ηθική , το κάθε τι ρέει, αλλάζει.
Επειδή δεν είμαστε ικανοποιημένοι με την « μη διάρκεια », δώσαμε στη « μη διάρκεια » μια διάρκεια, και γι' αυτό συνεχώς δημιουργούμε μια σύγκρουση μεταξύ του εαυτού μας και του περιβάλλοντος.
Τι είναι αυτό μέσα μας, πού ζητεί « τη διάρκεια », την ασφάλεια, κάτι που θα εξακολουθήσει;;;;;;
Εάν αληθινά πιστεύαμε και αισθανόμαστε ολόκληρο τον εαυτό μας σε μια συνεχή αλλαγή, κάθε στιγμή, τότε δεν θα υπήρχε ποτέ μια στιγμή ασφάλειας, δεν θα υπήρχε ποτέ μια στιγμή διάρκειας, μέσα στην αντίληψη μας.
Αλλά επειδή υπάρχει ή αντίληψη της διαρκείας, αγωνιζόμαστε, αντιστεκόμαστε, δημιουργούμε τείχη μεταξύ « διάρκειας » και
« μη διάρκειας ».
Έτσι, υπάρχει ή σύγκρουση μεταξύ των αξιών των περιστάσεων της ζωής, που αλλάζουν, και εκείνου του « εαυτού μας », που γυρεύει ''εξακολούθηση''.
Εάν το κάθε τι αλλάζει, καθώς και εμείς οι ίδιοι, τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, καμιά σύγκρουση.
Τότε δεν υπάρχει ή αντίληψη της συσσώρευσης, ή αντίληψη της κοινωνικής τάξης, της εθνικότητας, της φυλής, του γοήτρου ως ατόμου ή φυλής.
Όλα θα ήταν σε μια ροή!!
Τότε λοιπόν, τι είναι αυτό, που έχει πιστέψει στη διάρκεια και γυρεύει να εξακολουθήσει;;;;
Ας το εξετάσουμε αυτό με νοημοσύνη και κριτικό πνεύμα και όχι από την άποψη των προλήψεων, των προσφιλών πίστεων, θεωριών, και αντιλήψεων.
Ας μην πούμε « η πείρα μου λέει, πώς υπάρχει η διάρκεια και γνωρίζω, πώς υπάρχει κάτι το διαρκές».
Η πείρα βασίζεται στην παράδοση, στα λεγόμενα κάποιου άλλου.
Η πείρα είναι χρωματισμένη από το παρελθόν!!
Π.χ. μας είπαν ότι υπάρχει ένας Θεός.
Αυτό εγκαταστάθηκε μέσα στο μυαλό μας και έγινε μια πίστη.
Ο νους μας καταλαμβάνεται από μια Ιδέα, κι αυτή ή Ιδέα διαιωνίζει τον εαυτό της με διάφορους τρόπους.
Πιστεύοντας πώς αυτή ή Ιδέα είναι η πείρα μας τότε λέμε:
«Απέκτησα μια πείρα ».
Μα αυτό δεν είναι πείρα!!
Είναι μονάχα ένας περιορισμένος νους, πού δρα με ένα περιορισμένο τρόπο.
Ένας τέτοιος νους, είναι ανίκανος να εξετάσει.
Για αυτό λέει: « Απέκτησα μια πείρα ».
Δεν είναι όμως παρά ο νους, πού απλώς επαναλαμβάνει, και ακολουθεί την παράδοση, που λέει:
« Το άκουσα να το λένε, και το παραδέχομαι ».
Ας μη πούμε:
« Καλά, υπάρχει η διάρκεια » ή « Δεν υπάρχει η διάρκεια ».
Εάν έχουμε μια θεωρία, μια πίστη, εάν διαιρούμαι τον νου μας στον ανώτερο εαυτόν και εις τον κατώτερο εαυτόν, και με όλα τα τεχνάσματα και τις απάτες του νου, και ζητάμε καταφύγιο μέσα στην πείρα, πού έχουμε αποκτήσει, στα συμπεράσματα που έχουμε καταλήξει, αφού μελετήσαμε αμέτρητα βιβλία και κάναμε συγκριτικές μελέτες, τότε αυτός ο νους είναι ανίκανος, επειδή είναι, μονάχα προκατειλημμένος!!!
Γι' αυτό σ' έναν τέτοιο νου, ή έρευνα δεν είναι παρά να προσθέτει κανείς, ακόμη μια σελίδα στο νεκρό βιβλίο των αναμνήσεων!!
Πρέπει να ερευνήσουμε και να δούμε την τωρινή πραγματικότητα, και να μην πούμε πώς είναι « η ψυχή », ή « Ο Θεός », ή « η αιώνια σπίθα » πού ξαναγυρίζει στο « Αιώνιο », και που έχουν μέσα τους την έννοια της διάρκειας.
Η θρησκευτική συστηματοποίηση, ή η υλιστική συστηματοποίηση είναι και τα δύο τα ίδια, μόνο με διαφορετική μορφή.
Μια τέτοια σκέψη δεν μπορεί να κατανόησει, που οδηγεί αυτή η έρευνα.
Οι εμπειρίες, οι γνώσεις, οι τάσεις, οι επιθυμίες, οι φόβοι, έχουν αναπτύξει κάποιαν αντίσταση, και εκείνο, που λέγετε ''διαρκές'', εκείνο πού θέλει να διαιωνίσει, τον εαυτό του, είναι η αντίσταση, που την ονομάζουμε « Εγώ ».
Αυτή ή αντίσταση χωρίζεται, ή μάλλον για να μπορέσει να διαιωνισθεί, χωρίζει τον εαυτό της στο ανώτερο και στο κατώτερο, στο διαρκές και στο μη διαρκές, και εξ αίτιας αυτού του διαχωρισμού δημιουργούνται αμέτρητες θεωρίες, φόβοι, επάνω στους οποίους, οι άνθρωποι ζούνε και εκμεταλλεύονται ο ένας τον άλλον!!!!!
Στην πραγματικότητα η αντίσταση αυτή , με τις αναμνήσεις, με την εμπειρία, με την επαφή, με τις συσσωρεύσεις, όλο και πιο πολύ συμπυκνώνεται, όλο και πιο πολύ αποκτά συνείδηση του εαυτού της, και γι' αυτό θέλει να διαιωνισθεί, και γι' αυτό θέλει να εξακολουθήσει να υπάρχει.
Η αντίσταση είναι το « Εσύ » και το « Εγώ », ο εαυτός μου και ο γείτονας μου.
Και αυτή την αντίσταση την ονομάζουμε « ατομικότητα ».
Στην προσαρμογή των δύο αντιστάσεων, που ονομάζουμε σχέση βασίζεται η ηθική και όλα τα άλλα!!!
Απ' αυτή την αντίσταση προκύπτει η ηθική, η κοινωνική νομοθεσία, ο έλεγχος, η εξουσία του ενός πάνω στον άλλον, αλλά και εξ αιτίας αυτής της αντίστασης εξαφανίζεται η αγάπη!!
Δεν έχουμε μονάχα σύγκρουση μεταξύ της διαρκούς αντίστασης του εαυτού μας και του περιβάλλοντος που αλλάζει, αλλά επίσης έχουμε σύγκρουση και ανάμεσα στα δύο μέρη της αντίστασης, το ανώτερο και το κατώτερο, « το διαρκές και το μη διαρκές ».
Με άλλα λόγια, είναι κανόνας της Φυσικής, όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση, όπου υπάρχει αντίσταση υπάρχει και σύγκρουση, και σε όλα αυτά στηρίζεται η ηθική, οι κοινωνικές σχέσεις, οι νόμοι!!!
Και απ' αυτά γεννιέται ή σύγκρουση μας στις σχέσεις, που έχουμε ο ένας με τον άλλον.
Λοιπόν, μέσα σ' αυτή την αντίσταση υπάρχει τίποτε το διαρκές;;;;;;
Αυτό λοιπόν ψάχνουμε να βρούμε.
Βλέπουμε δηλαδή, πώς ή αντίσταση μπορεί να διαιωνίζει τον εαυτό της, με το όνομα, με την κατοχή, με την άγνοια, με την πείρα.
Είναι ένα είδος ανάπτυξης!
Η ατέλεια μπορεί να συνεχίζεται.
Αλλά αυτή ή εξακολούθηση δεν είναι « η διάρκεια».
Αυτή ή εξακολούθηση είναι απλώς ή διαιώνιση της σύγκρουσης.
Αυτό που ονομάζουμε διάρκεια μέσα στην αντίσταση δεν είναι παρά ένα μονάχα τμήμα της ίδιας της αντίστασης, και συνεπώς ένα μέρος της σύγκρουσης.
Επομένως, μέσα σ' αυτό δεν υπάρχει διάρκεια!!
Βλέπουμε συνεχώς τη μη διάρκεια, την αλλαγή γύρω μας.
Όλα κινούνται, αλλάζουν, ρέουν, και θέλουμε να ανακαλύψουμε, αν υπάρχει η διάρκεια μέσα μας ή αν δεν υπάρχει.
Τι είναι λοιπόν αυτό που γυρεύει τη διάρκεια;;
Βλέπουμε πώς είναι μερικές ιδιότητες, μερικά προτερήματα, εμπειρίες, συσσωρεύσεις, πού έχουν αναπτύξει κάποιαν αντίσταση.
Δεν είναι τίποτε άλλο παρά συσσωρεύσεις των όσων μάθαμε, συσσώρευση αγάπης, επιθυμία να μη χάσουμε το πρόσωπο που αγαπάμε, συσσώρευση κάποιας πείρας, μαθημάτων, προσπάθεια πώς θα επιτύχουμε μερικές ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Μ' άλλα λόγια, όπου υπάρχει ατέλεια εκεί υπάρχει και ή επιθυμία για την εξακολούθηση, η οποία δημιουργεί την αντίσταση, και αυτή ή αντίσταση θεωρεί τον εαυτό της σαν διάρκεια.
Άλλα κι' αυτό πού ονομάζαμε αντίσταση, που γυρεύει τη διάρκεια, κι αυτό επίσης αλλάζει.
Επομένως δεν υπάρχει τίποτε το διαρκές!!!
Είναι σαν τα γεγονότα πού αλλάζουν, αλλάζουν, αλλάζουν.
Έτσι δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά αλλαγή!!
Μαζί και ο νους και το περιβάλλον και οι αξίες της ζωής.
Αυτό που νομίζαμε πώς ήταν διαρκές, δεν είναι πραγματικά παρά ένα μέρος της « μη διάρκειας », μονάχα πού έχει ξεχωρίσει τον εαυτό του και έχει πάρει το όνομα ''εξακολούθηση''!!!
Έτσι ή σύγκρουση μας έχει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα.
Όχι μεταξύ μιας αντίστασης εναντίον μιας άλλης αντίστασης , μεταξύ μιας αντίστασης και των αξιών πού αλλάζουν και του περιβάλλοντος, αλλά ολόκληρη ή ύπαρξη είναι μια συνεχής αλλαγή!!
Γι' αυτό δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή, που να μπορούμε να έχουμε απόκτηση, συσσώρευση, αποταμίευση κάποιας πείρας για κάποια μέλλουσα διόρθωση του εαυτού μας.
Αν το βλέπαμε αυτό, ολόκληρη η σχέση του ενός με τον άλλον θα άλλαζε, όχι μονάχα μεταξύ εσάς και έμενα, μεταξύ εσάς και του γείτονα σας, άλλα και με όλες τις αξίες και τα γεγονότα της ζωής!!!!!!
Γιώργος Χαβαλές
